Curtis Harding @ Botanique (Orangerie): Vredelievend bloemenkransje

Het was op Dour in 2019 geleden dat Curtis Harding nog eens halthield in ons land. Op 7 maart 2022 was het eindelijk nog eens zover en kon hij zijn nieuwe plaat If Words Were Flowers aan het publiek voorstellen. Het album verscheen vorig jaar in november, maar het is pas nu dat hij het eindelijk voor een uitverkochte Orangerie in de Botanique kon spelen. De man had er duidelijk zin in en liet maar liefst 24 nummers op ons los. Daaruit een heuse bloemlezing van zijn hele oeuvre met Face Your Fear uit 2017 als grootste bloem in het boeket.

Voor we de zanger uit Michigan konden verwelkomen op het podium, mocht eerst een lokale band het podium opwarmen. ADJA won vorig jaar nog Sound Track in de AB, en mocht dit keer een andere zaal in Brussel verkennen. Samen met haar compagnon stelde Adja Fassa een minimalistische set voor, waarin het vooral de stem van de frontvrouw was die met alle aandacht ging lopen. Het gitaarspel diende vooral als ondersteuning, want wat er uit het strottenhoofd van de zangeres kwam, was zoals steeds indrukwekkend. Toch kijken we er eens naar uit om ze in volle glorie met een volledige band aan het werk te zien, want de twintig minuten durende set, was meer dan genoeg.

Stipt op tijd kwam Curtis Harding met zijn vierkoppige band het podium op en de titeltrack van zijn nieuwste album diende als perfecte opener voor de show. Het podium was mooi gedecoreerd met bloemen zodat de titel “If Words Were Flowers” ook live gevisualiseerd konden worden. Het viertal muzikanten nam mooi rond Harding plaats waardoor hij vanzelfsprekend in het centrum van de aandacht stond. Met zijn zonnebril en zijn strakke outfit, voelde je meteen de stoere attitude van de Amerikaan en dat is natuurlijk nodig, want zo blijft je aandacht er van begin tot eind bij.

Dat het nodig was om je aandacht er bij te houden, bleek aan het tempo waarmee de nummers ons passeerden. In anderhalf uur waren er 24 nummers gepasseerd en voor je goed en wel besefte dat het ene bezig was, werd het andere al ingezet. Zo begon het publiek pas voor het eerst mee te bewegen als “The Drive” en “Can’t Hide It” een hoger tempo introduceerden. Ook de saxofoon zorgde hierbij voor een rijker geluid waardoor je meteen een zwoel, soulvol gevoel in je had. Het was op die manier niet moeilijk om mee te doen, maar het hoge tempo gaf wel aan dat je aandachtig moest blijven.

De nummers van Curtis Harding zijn live door zijn beperking soms wat minder rijk aan achtergrondzang. Dat viel vooral op bij “Hopeful” waarbij de gospelgeluiden niet aanwezig waren op het podium en het Harding zelf was die dit voor zich moest nemen. Het gaf de song niet zijn sterkte die hij heeft op plaat. En zo waren er nog wel momenten waarop we net iets meer rijke klanken zoals achtergrondzang misten, al wogen die niet af tegenover de songs die live wel heel intens en eerlijk overkwamen. Dat doet weliswaar niets af aan het talent van de vier muzikanten rond Harding. De bassist links van hem zorgt voor de groove en de multi-instrumentalist rechts achter zorgt voor de dwarsfluit, keys en de heerlijke saxofoon. En zo heeft iedereen zijn taak waardoor de soulvolle sound toch heel eerlijk overkomt.

Zo was “Face Your Fear” een geweldige zwoele song live en werd met “On And On” voor het eerst een echte dans ingezet waarbij de volledige zaal aan het bewegen ging. Het vestje van Harding mocht ook af en als hij eens zijn gitaar aan de kant kon zetten, merkte je dat hij veel meer ruimte had om het publiek te bespelen. Met zijn goeie dansmoves en natuurlijke voorkomen had hij niet veel nodig om die helemaal rond zijn vinger te winden. Maar ook de gitarist rechts van hem zorgde zo nu en dan voor een enthousiasme en dat we graag zien op een podium.

Eens zijn jasje uit was na een tiental nummers, ging de show toch naar een hoger niveau. Maar zoals zoveel bij een set met veel songs, vielen er hier en daar wat uit de boot. Het had beter geweest als hij enkele nummers uit de set had gekieperd en de andere songs wat meer ruimte had gegeven om te leven. Zo was “With You” een sfeerbreker door zijn traagheid en viel bij “Dream Girl” op dat zijn falsetto vandaag niet zijn dagje had (zoals hij zelf ook meldde). Het publiek maalde er alleszins niet om, want die lieten zich volledig meeslepen in het verhaal van Harding.

Het explosieve einde was er dan ook eentje die de set naar een climax sleepte. Met een schreeuw werd “Need My Baby” hier de eerste song van. Wat volgde waren drie zeer sensuele nummers die werden vervolledigd door twee liefdesliedjes waarbij Harding zijn adoratie voor de zaal bevestigde. Ook vrede en hoop in de wereld waren een belangrijk onderwerp en op die manier waren we anderhalf uur toch even alle zorgen op aarde vergeten. Met een extreem dansbare “Keep on Shining” en een groovy “As I Am” werd die climax in de bisronde nog maar eens bevestigd.

Curtis Harding overtuigde dus in de Botanique, al was het zeker niet zijn beste concert. De uitverkochte zaal kon er wel van genieten, maar de man had bij momenten iets selectiever mogen zijn in de nummers die hij in zijn set wilde steken. Het soulgehalte zat weliswaar extreem hoog en ondanks dat Harding het soms lastig had met zijn hoge noten, gingen we met een prachtig boeket van groove, soul, liefde, hoop en vrede naar huis. Eentje die we maar al te graag in een gezond potje water zetten zodat het niet al te snel verwelkt.

Setlist:

If Words Were Flowers
Welcome To My World
The Drive
Can’t Hide It
Hopeful
Freedom
Go As You Are
Face Your Fear
On And On
The One
Dream Girl
Till The End
With You
Castaway
Next Time
Heaven’s On The Other Side
Explore
Need My Baby
Ghost Of You
I Won’t let You Down
Wednesday Morning Atonement
Need Your Love