AlbumsRecensies

Stereophonics – Oochya! (★★½): Pijnlijk langdradig

In 1997 stond de britpop op z’n hoogtepunt; Oasis kroonde zich met het megalomane Be Here Now tot de koning van de arrogantie, Radiohead definieerde de grimmige kant van de jaren negentig met het grensverleggende OK Computer en Damon Albarn liet met z’n drie maten Blur en de monsterhit “Song 2” op de wereld los. In de zijlijn van het genre verscheen ook het debuut van Stereophonics. Dat brak niet meteen veel potten, maar op de hoge golven van de britpop wist de groep met volgende albums wel op te klimmen naar de hogere regionen van de hitlijsten. Nummers als “Have A Nice Day” en “Dakota” kan je haast niet meer wegdenken uit het genre. Toch ligt het hoogtepunt van de groep ontegensprekelijk in de eerste jaren van dit millennium; de albums die na 2005 werden uitgebracht overstegen nauwelijks de middelmatigheid. Plaat nummer twaalf is nu beschikbaar, en ook daarmee schenkt de Welshe groep rond frontman Kelly Jones ons niet meteen een nieuwe klassieker.

Oochya! ontstond nochtans deels vanuit een nostalgisch idee. Om de vijfentwintigste verjaardag van hun debuut te vieren speelde de groep immers met het idee om een nieuw compilatiealbum uit te brengen. Het uitpluizen van oude masterfiles leidde ertoe dat Jones heel wat inspiratie herwon voor nieuw materiaal. Bovendien ontdekte hij tijdens zijn zoektochten in oud opnamemateriaal weer een handvol nummers die nooit werden uitgebracht maar toch sterk genoeg waren om aan de wereld voor te stellen. Oochya! is dan ook tot stand gekomen door een zoektocht doorheen archieven en nostalgische schrijfsessies.

We krijgen vijftien nieuwe nummers voorgeschoteld, en zoals het arrogante britpop beaamt duren die zo goed als allemaal langer dan vier minuten. Heel wat nieuwe muziek dus, en die is helaas niet overal spannend genoeg om de aandacht vast te houden. De groep start nochtans veelbelovend met de stevige opener “Hanging On Your Hinges”. Er wordt schreeuwerig afgeteld alvorens een scheurende riff wordt ingezet, en voor je het weet zit je op een rollercoaster van lekkere garage- en glamrock. De vreugdekreet uit de albumtitel lijkt helemaal gepast na zo’n sterke binnenkomer. Ook “Forever” weet met z’n jengelde riff en zeurderige zang van Jones te overtuigen als een britpop-klassieker in wording. Helaas valt het album nadien als een Engelse plumpudding in elkaar.

Zo schreeuwt Jones zich in “When You See It” de longen uit het lijf, maar door de saaie melodie en een repetitief ritme slaagt de groep er niet in om te beklijven. “Running Round My Brain” is van hetzelfde laken een grijs confectiepak en ben je alweer vergeten nadat je het hebt gehoord. Ondanks een degelijke portie soul is ook “Seen That Look Before” tergend saai, net als het dromerige “All I Have Is You”. Dit lijkt toe te werken naar een emotionele climax maar barst nergens helemaal los. Het is duidelijk dat de groep hier live indruk wil maken met een grootsheid die doet denken aan Snow Patrol of Coldplay, maar “All I Have Is You” is helaas wat langdradig om de aandacht ruim zes minuten vast te houden. En het is dan maar de vraag of een nieuwe single als “Do Ya Feel My Love?” live vervolgens wel potten zal breken.

Af en toe springt er op de nieuwe langspeler toch nog een nummer tussenuit. Zo is “Right Place Right Time” schitterende britpopsoul waarin Jones lijkt terug te blikken op z’n carrière en privéleven. Het lied blinkt uit door een mooie tekst en vooral een warme melodie die met zachte strijkers en euforische blazers wordt aangevuld. Het is ongetwijfeld het sterkste liedje van de hele plaat. Ook het ingetogen “Leave The Light On” weet te overtuigen, net als de pianoballade “Every Dog Has Its Day”. De rest van Oochya! kabbelt voort als een riviertje in een saai polderlandschap, met af en toe een mooie struik die zorgt voor enige kleur. Geduldige muziekliefhebbers kunnen na ruim vijftig minuten doorbijten op het einde van de plaat toch nog twee frivole liedjes vinden. Zo is “Don’t Know What Ya Got” enthousiaste en aanstekelijke country, niet in het minst omdat het een variatie lijkt te zijn op Oasis’ akoestische melodie van “Some Might Say”. De tokkels van het afsluitende “Jack In A Box” sluiten Oochya! ten slotte speels af.

Op het twaalde album van Stereophonics horen we een britpopband die haar hoogtepunt al even voorbij is, maar zich daar niet zomaar bij neerlegt. Voor de fans is het smullen geblazen met meer dan een uur nieuwe muziek volgens een vertrouwde formule, maar voor andere stervelingen zal Oochya! geen nieuwe deuren openen.

Facebook / Instagram / Twitter / Website

Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify!

166 posts

About author
It's party time and not one minute we can lose.
Articles
Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Kelly Jones - "Inevitable Incredible"

De naam Kelly Jones is misschien niet bij iedereen gekend. Wanneer we nu zeggen dat Jones de zanger is van Stereophonics, gaan…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Liam Gallagher & John Squire - Liam Gallagher & John Squire (★★½): Niet zo bijbels als je zou hopen

Britpop is een genre dat de wereld al meerdere keren heeft overspoeld, maar de golf die midden de jaren negentig van de…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Debuutsingle Liam Gallagher & John Squire - "Just Another Rainbow"

De gouden jaren van het britpopgenre mogen dan wel al dertig jaar achter ons zijn, de bekende gezichten van het genre slagen…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.