Aah, het pittoreske Duitsland van de jaren zeventig! Het land dat we vooral kennen als de bakermat van de schlagermuziek, was in die periode zowat het epicentrum van de innovatie op vlak van popmuziek. Deze beweging werd gegroepeerd onder de term krautrock, waarvan bands als Can, Kraftwerk en Neu! de bekendste ambassadeurs zijn. Kenmerkend is de repetitieve Motorik, een 4/4-maat die als drijvende kracht de muziek in beweging houdt, vaak eindeloos lang (tot jolijt van de fans, tot afgrijzen van de minder overtuigden): een nummer kon al eens op twintig minuten afklokken (denk bv. aan “Autobahn” van Kraftwerk). Zowat iedereen die iets betekende (of dat toch wilde) in de alternatieve popscene trok in de jaren zeventig naar Duitsland om zich te laten inspireren en mee te werken. De bekendste muzikant en producer hierbij was Brian Eno, iemand die sowieso niet zo vies was van een experimentje hier en daar.
Deze krautperiode werd ook gekenmerkt door een elektronische revolutie en hierbij was Hans-Joachim Roedelius ongetwijfeld een van de pioniers. Samen met Dieter Moebius en Conrad Schnitzler richtte hij Cluster op en later ook nog samen met Michael Rother van Neu! de supergroep Harmonia. Met de motorische pulsen als basis werd meer en meer de overgang gemaakt naar ambient. Dit leverde o.a. een samenwerking met Eno op (o.a. het album After The Heat), die later het ambient genre glorieus op de kaart zette. De creativiteit stroomde onophoudelijk door de aderen van Roedelius en vond ook zijn uitweg in solowerk. Niet meteen grote commerciële successen, maar door de jaren heen is vooral zijn Selbstportrait-reeks de meest gekende en gewaardeerde. In 2020 voegde hij hieraan het voorlopig laatste (en uitstekende) album toe: Wahre Liebe. Op zijn geliefkoosde Farfisa, een synthesizer met orgelgeluid, produceert hij warme, ronde klanken die je niet onberoerd laten.
Roedelius heeft ondertussen al een respectabele leeftijd van 87 jaar, maar stilzitten is voorlopig nog geen optie. Hij heeft gedurende zijn leven allerlei projecten en samenwerkingen gedaan. Eén van de meest standvastige is deze met Tim Story, een Amerikaanse componist en geluidsartiest die al decennia lang via elektronische exploraties met succes bijdraagt aan het ambient genre. Hun samenwerking leverde al een aantal albums op, waarvan de eerste in 2000 (The Persistence of Memory) uitkwam. Die brachten veeleer een wondere wereld van elektronische klanken tot leven, vaak gepaard met klassieke snaarinstrumenten en piano. Op hun nieuwste album, 4 Hands, is hun muziek echter volledig uitgepuurd, een duidelijke drang naar de essentie. Geen behoefte aan krinkelende winkelende effecten, het is hier de klassieke piano die floreert. We mogen getuige zijn van een intiem gesprek tussen twee vrienden, die met elkaar converseren in een taal die ze volledig beheersen.
Hun 4 Hands is geen klassieke quatre-mains, waarbij twee pianisten samenzitten, Roedelius en Story spelen dezelfde piano elk op hun beurt, improviserend op elkaar. Dat werkt wonderwel en klinkt alsof het in één spontane take werd opgenomen. Hun muziek is enerzijds gestructureerd, door de duidelijke bastonen zoals bv. in opener “Nurzu” en “Rever”, maar biedt anderzijds de ruimte om melodielijntjes uit te gooien en terug in te trekken. Dat zorgt voor meer speelse nummers als “Haru” en afsluiter “Ba”, waarbij warme texturen in elkaar overvloeien. Hier en daar wordt geëxperimenteerd met de klank van de piano, zoals in “Seeweed” en “Skitter”, waar de snaren een ronder, metalig geluid voortbrengen, dat wat doet denken aan klavecimbel. Vaak komt een melancholische ondertoon door, soms prominenter zoals in “Thrum”, maar zonder dat deze te zwaar om dragen wordt. Niet elk nummer blijft evenveel bij: sommige melodieën verdampen weer even snel als ze gekomen zijn, of missen een duidelijke richting, zoals op “Bent Rhyme”.
Dat laatste hoeft echter niet erg te zijn: het hele album klinkt als een contemplatie over het leven, waarin zelden de kortste weg genomen wordt, en waar omwegen soms de mooiste momenten opleveren, maar jammer genoeg ook soms nergens naartoe leiden. Het is dus geen album geworden dat je meteen bij de strot grijpt, maar Roedelius en Story delen de warmte van hun vriendschap waarin het heel aangenaam vertoeven is. Het spelplezier en de genegenheid voor elkaar druipen ervan af. Hier zullen wellicht geen nieuwe fans mee gewonnen worden, maar als je tijdens het mijmeren je graag af en toe laat afleiden door intieme schoonheid, dan is dit album een sterke aanrader.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify!
