Als de Nederlandstalige muziekwereld een schatkamer is, dan is Yevgueni al enkele jaren een van de bescheiden kroonjuwelen. Wij zijn dan ook al langer liefhebber van de moderne kleinkunst die Klaas Delrue en z’n vrienden op de wereld loslaten, en we zijn daarin ook niet alleen. Zo staan “Als Ze Lacht” en “Oud en Versleten” van debuutplaat Kannibaal steevast in Nederlandstalige eindejaarslijstjes. Toch heeft de groep wel meer in de aanbieding, want naast hun debuut hebben ook de andere platen van Yevgueni veel moois te bieden. Meer dan twintig jaar is de band intussen al actief, en met zes langspelers op hun conto hebben ze al een hele fanbasis weten uit te bouwen. In 2017 verscheen het voorlopig laatste album Tijd is alles, maar na vijf jaar wachten kunnen de fans weer opgelucht ademhalen. Nummer zeven is nu eindelijk beschikbaar.
Met een titel als Straks is ook goed drukt Yevgueni op een speelse manier weer wat gelatenheid uit. In 2009 kwamen ze ook al met een nuchtere albumtitel als We zijn hier nu toch, maar het contrast tussen deze relatief uitbundige en gitaargedreven plaat en het nieuwe werk is toch behoorlijk groot. Op Straks is ook goed horen we immers bijzonder weinig prominente gitaren. Yevgueni schakelde voor de productie Luuk Cox in, een man die je misschien beter kent als Shameboy. Hij stond de jongste jaren ook al met Compact Disk Dummies, Intergalactic Lovers en Girls In Hawaii in de studio en geeft de Vlaamse groep een nieuw geluid mee waarin vooral gematigde elektronische effecten primeren.
De band zelf beschrijft het album als ‘een tiramisu van fijne repen die zijn opgebouwd in de hoogte en de diepte’ en ‘een warm deken van klank’. Het zijn gevatte beschrijvingen, want als er een woord is dat Straks is ook goed het best samenvat, dan is dat wel ‘zacht’. We horen overwegend zachte popmuziek, met beheerste zang en subtiele elektronica. Gitaarriffs komen amper voor en drums zijn erg op de achtergrond in de mix opgenomen. Hierdoor klinken veel nummers eerder als een bedwelmende soundscape dan als het product van een vijftal muzikanten in de studio. Het dromerig titelnummer is hier waarschijnlijk het beste voorbeeld van.
De productie van Cox komt het best tot zijn recht in de eerste nummers van de plaat. In opener “Laat ons winnen” zingt Delrue naar goede gewoonte over vertraagde treinen en de race tegen de tijd waarin we ons dagelijks kunnen verliezen. Een tokkelende gitaar en rommelende bas gaan samen in een mooie melodie, terwijl elektronische elementen zorgen voor sfeerzetting. Tekstueel weer 100% Yevgueni, maar muzikaal een bloemlezing van de nieuwe richting die wordt uitgegaan met de nieuwe langspeler.
Ook de aanstekelijke single “En met jou?” overtuigt met een frivole synthriff die de zon door de wolken laat breken, net als de moderne countryfolk van “Net op tijd” en pure pop van “Niet omdat”. Het zijn catchy nummers van een band die volwassen is geworden. De groep heeft het niet langer over de studentikoze thema’s van de eerste albums maar verplaatst de focus naar het gezinsleven en een naderende midlifecrisis. Deze trend werd met voorganger Tijd is alles al langzaam ingezet en wordt op Straks is ook goed helemaal doorgetrokken.
Toch slaagt niet elk nummer er in om helemaal te overtuigen. De productie ligt als een te zwaar deken over de single “Rivier” waardoor het eerder dof dan warm klinkt. “Bovenaan de dijk” kabbelt dan weer iets te vrijblijvend voort op een magere melodie waardoor het de aandacht niet helemaal kan vasthouden. “Ze danst gewoon op straat” zet ten slotte niet meteen aan tot dansen, ondanks de veelbelovende titel. Live zal dit nummer ongetwijfeld sfeer scheppen, maar op Straks is ook goed blijft de productie te ingehouden en is de climax onvoldoende enthousiast.
Gaat het juweel Yevgueni met het nieuwe album nu harder blinken dan voordien? Niet helemaal, maar gelukkig is het ook geen smet op het blazoen van Delrue en co. De plaat overtreft niet meteen de kwaliteit en schoonheid van het door Stef Kamil Carlens geproduceerde Welkenraedt maar bevat wel genoeg lekkers om fans weer een nieuwe versie van hun favoriete groep te doen ontdekken. Nieuwe zieltjes zal de groep waarschijnlijk niet weten te overtuigen met Straks is ook goed, maar dat was waarschijnlijk ook helemaal niet de bedoeling. Het siert de heren dat ze zich weigeren vast te rijden op vertrouwde paden en dat ze verkiezen om hun favoriete gerecht eens te koken volgens een nieuw recept.
Alles in overweging genomen is het zevende album van Yevgueni een voorzichtig afgewogen worp, met veel bescheiden geluiden en kleine gebaren. De melodieuze kern en Delrues warme stem zijn nog steeds van de partij, maar de nummers zitten verborgen onder een nieuwe geluidslaag. Dat is even wennen, maar eens je er doorheen breekt, is het een blij weerzien met je favoriete moderne kleinkunstgroep.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
