Het verhaal van Oliver Tree is, in tegenstelling tot wat hij ons in het verleden al enkele keren probeerde te doen geloven, nog lang niet uit. Dat hij het op muzikaal vlak voor bekeken zou houden, is een van de vele stunts die de Amerikaan in zijn nog prille carrière uithaalde. Daarnaast brak hij ook al het record van rijden op ’s werelds grootste step, fakete hij problemen met zijn label en management, smulde TikTok van zijn nummers uit Ugly Is Beautiful en heeft hij met “Life Goes On” een single die het zelfs tot in Dagelijkse Kost schopte. Om maar te zeggen dat Tree een echte levende meme is die om de haverklap iets controversieels doet, met het doel: aandacht en exposure.
Na verschillende statements over hoe zijn debuutplaat ook meteen zijn laatste zou zijn, blijkt hij de wereld nu dus weer goed bij zijn neus te hebben. Met Cowboy Tears heeft de man alweer een volgend hoofdstuk klaar, en dat is dus op z’n minst opmerkelijk te noemen. Zeker omdat hij zijn bloempotkapsel inruilde voor lange blonde lokken, een ringbaardje en een cowboyhoed. Oliver Tree raakte met andere woorden dus helemaal gefascineerd door het Wilde Westen, met zijn absurde kantje natuurlijk nog steeds inbegrepen. Zo zal er altijd wel iets zijn met het figuur dat hij probeert te scheppen, maar we kunnen er niet onderuit dat hij met dit album – hoogstwaarschijnlijk wederom met de hulp van TikTok – nog wat verder zal uitgroeien tot een icoon van generatie Z.
Dat Cowboy Tears een album is dat meer dan ooit mikt op het scoren van TikTokhitjes, wordt al snel duidelijk. Zo pronken er dertien nummers op de tracklist, maar is er slechts eentje dat boven de drie minuten afklokt. Dat is niet eens de enige rode draad die we doorheen het album kunnen trekken, want van die dertien nummers, zijn er slechts een paar die afwijken van de norm. Het wordt al van bij openingstrack “Cowboys Don’t Cry” – nota bene een van die afwijkende nummertjes – meteen duidelijk welke richting Oliver Tree uit wil met zijn nieuwe plaat. Muziek die niet zou misstaan met een voor een green screen opgenomen videoclip van een mijmerende cowboy die kijkt naar de zonsondergang ergens op het Amerikaanse platteland.
De vloek rond deze plaat is voor de Amerikaan eigenlijk tegelijkertijd een zege. Bij zowat tachtig procent van de nummers doorheen Cowboy Tears hebben we het gevoel dat we naar het vorige lied luisteren, weliswaar met een andere tekst. Muzikaal zit er dus zo goed als geen variatie in de tweede langspeler van de levende meme, maar er zit wel telkens een andere vorm van herkenbaarheid of een of ander catchy refreintje in verstopt. Op die manier heeft elk nummer het potentieel om uit te groeien tot een hit, maar als album is het bijzonder moeilijk om onze aandacht erbij te houden.
Heel af en toe zijn er dus wat opvallendere nummers te vinden op Cowboy Tears. Zo zorgen de ietwat stevigere gitaren, zoals dat op Ugly Is Beautiful al het geval was, in de titeltrack ervoor dat we nog eens wakker worden geschud. Ook single “Freaks & Geeks” is zo’n nummertje dat als een stille killer je gehoorkanalen binnensluipt en daar voor de rest van de dag blijft zitten. Het zijn dit soort tracks die van Oliver Tree een artiest maken die op onze radar staat. Tracks die vandaag helaas zeldzaam aanwezig zijn.
Wat nog opvalt is de passage van blink-182-drummer en de in persoon getreden poppunkrevival Travis Barker, die op “Suitcase Full of Cash” minder hard opvalt dan hij zelf waarschijnlijk hoopte. De drumlegende heeft er nochtans de energie voor, maar het blijkt wederom een rode draad te zijn doorheen Cowboy Tears: de ingehouden ontploffing. Het is op die manier een beetje willen, maar niet kunnen. Helaas voor ons. Ook Kurt Cobain, jawel, raakte tot op de tracklist, doordat Tree “Playing With Fire” inspireerde op “Lithium” van Nirvana. Wel, als een stereotiepe cowboy uit een tekenfilm Nirvana zou verkrachten, dan zou dat dus precies zo klinken.
Nee, deze cowboy mist duidelijk heel wat peper in zijn gat. Dat de TikTokgeneratie weer heel wat nieuwe soundtracks heeft om filmpjes te maken, staat weliswaar als een paal boven water. Muzikaal gezien leidt Cowboy Tears echter nergens naar. Bij zijn debuut kreeg Oliver Tree nog het verwijt dat hij te veel productie gebruikte en dat er te veel bombast te pas kwam aan zijn muziek, maar laat die opgefokte furiositeit nu net hetgeen zijn dat er mist bij zijn tweede langspeler. Nummertjes als “Balloon Boy” over hoe hij als een ballon door de lucht wil zweven en de haast zagende ode aan zijn thuisstad “California” zorgen dus voor een langgerekte geeuw. Fijn voor de meme dus, maar meer dan dat is deze plaat helaas niet.
