Welkom in de wondere wereld van Jacques, een van de meest opvallende figuren die het Franse muzieklandschap ooit heeft bewandeld. Dat zeggen we niet alleen omdat hij met zijn bizarre kapsel een nieuwe betekenis gaf aan de woorden ‘half’ en ‘kaal’, maar ook omwille van zijn unieke en originele muziek. Zijn muzikaal oeuvre bestond tot voor kort eigenlijk vooral uit experimentele house. Met zijn nieuwe album LIMPORTANCEDUVIDE omarmt hij echter voor de eerste keer een radiovriendelijker en toegankelijker geluid.
Trouwe fans die verliefd werden op Jacques’ onconventionele stijl hielden hun hart misschien al vast voor ze de afspeelknop aanklikten, en terecht. Zijn productieproces draaide in het verleden grotendeels rond geluiden uit het dagelijkse leven. Zo zou hij bijvoorbeeld de geluiden van een draaiend fietswiel, een stuiterende pingpongbal en het klikken van een balpen opnemen en er een beat mee in elkaar puzzelen. Ook zijn indrukwekkende livesets, waarvan er een paar op YouTube te bekijken zijn, zijn gebaseerd op dit concept. Toen bleek dat LIMPORTANCEDUVIDE een popalbum zou worden, was het dus meer dan normaal om jezelf af te vragen hoe dit in godsnaam zou klinken in een niet-experimentele context. Onze conclusie? Lang niet gek!
Nadat eind 2017 al het materiaal uit zijn studio werd gestolen, verhuisde Jacques naar het Marokkaanse Atlasgebergte waar hij een creatieve metamorfose doormaakte. Omringd door de stilte van zijn geïsoleerde huisje, op het gemekker van berggeiten na, vond hij hier zijn liefde voor instrumenten terug. Die liefde vertaalt zich vier jaar later in een lp die trouw blijft aan zijn voorgangers, maar toch een geslaagde genreswitch weet klaar te spelen. De ongebruikelijke samples zijn verre van verdwenen, maar zijn subtieler en minder talrijk. De vrijgemaakte plaats wordt echter netjes ingevuld door een arsenaal aan synthesizerklanken, gitaren, keyboard en zang.
“Porte s’ouvre”, het eerste nummer op de plaat, zou je wel eens om de tuin kunnen leiden met zijn indierockdeuntje. De gitaarriff heeft bovendien iets weg van Arctic Monkeys in hun lerenjassenfase. Net wanneer je op het punt staat te accepteren dat je je in de val hebt laten lokken door de zoveelste Alex Turner fanboy, neemt het nummer echter een onverwachte draai. Een onheilspellend mineurakkoord schrikt je wakker uit je roes van misnoegen en plots lijk je wel naar de Franse equivalent van Pink Floyd te luisteren. Hieruit moeten we niet afleiden dat dit een psychedelisch rockalbum zal worden want dat is ook niet het geval. Wel moeten we onthouden dat dit geen ‘normale’ pop is. Dit is pop op zijn Jacques’, pop zonder regels.
Je hebt ook zo van die nummers die niet meteen in je top honderd staan, maar die je wel uit je sokken blazen met hun originaliteit. “Ça se voit” klinkt als een samensmelting van Air, een tikkeltje flauwe future house en een lichtbeschonken Flume. Daarna volgt “Avec les mots”, een hogesnelheidssymfonie van zelfreflecterend geratel en een synthesizer die geprogrammeerd is om als een middeleeuws blaasinstrument te klinken. Dan wordt de sfeer weer op zijn kop gezet met het prachtige “La vie de tous les jours”, een catchy nummer dat wel voor de radio gemaakt lijkt te zijn.
Jacques is gezegend met een gave die hem ervan verhindert om slechte muziek te maken. Wij vonden op dit album echter niet meteen een klassieker in wording, of een deuntje dat we niet uit ons hoofd kregen. Toch heeft deze luisterervaring ons geen seconde van verveling bezorgt en waren we keer op keer verrast door zijn interessante productiekeuzes en oneindig assortiment aan vreemde klanken. We lieten ons maar al te graag meeslepen door zijn amoureuze, filosofische en sociologische overpeinzingen. We zouden ons kunnen inbeelden dat mensen met exceptionele artistieke visies de mysteries van het leven allang hebben ontrafeld, maar neen. Net zoals ons is Jacques een mens van vlees en bloed. Een mens die zich oneindig veel vragen stelt, hongerig naar een antwoord.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
