© Jonas Hollevoet
Vooraleer gitarist Gilles Demolder met Wiegedood de wereld gaat terroriseren, staat hij nu bekend als Siem Reap. De vergelijking met de Cambodjaanse hoofdstad gaat niet op, want ‘uit een hoop potentiële namen betekende deze het minst’. Vorig jaar debuteerde hij met Now What?, een achtdelig album dat een minimale inkijk geeft in Gilles’ donkere gedachten. Waar donkerte te bespeuren valt, is er daarentegen ook licht aan het einde van de tunnel. Gilles’ Oathbreaker-verleden lijkt nu verzoend te zijn met melancholische folk en postrock, die in een adem genoemd kan worden met Jeff Tweedy en Explosions in the Sky.
Het kwam dan ook als geen verrassing dat hij Now What? mocht voorstellen op het afgelopen Duysterfestival. Daar waren we zeer sterk onder de indruk van de live-uitvoeringen van de singles “Honingkuchen” en “Might As Well Stay”. Afgelopen week mochten hij en zijn liveband vier dagen lang hun ding doen in de Balzaal van Voo?uit. Het eindresultaat van die residentie zagen we gisterenavond in diezelfde Balzaal. Gilles zal nooit een spraakwaterval zijn, maar eens hij zijn muziek de vrije loop laat, heeft de man toch veel te vertellen. De proefvoorstelling werd zo een meditatiesessie voor beginners en gevorderen.
De opener van de avond was geluidsarchitect Mathieu Serruys. Helaas pakte zijn bezwerende ambient niet. Achteraan de zaal hoorden we telkens het geklingel van barglazen of het gepiep van een betaalbakje. We hebben er alle begrip voor dat de cultuurhuizen ook hun financiële schades willen inhalen, maar drank serveren tijdens een serene voorstelling doet de sfeer weinig goed. Dat terzijde klonk Serruys’ muziek enorm strak geproducet. Eens we ons ritmegevoel achterwege lieten, zoog hij ons enkele keren mee in de donkere krochten van ons bewustzijn. Het mechanisch gekletter van mijnschachten (?) gaf ons plotseling een flashback naar een schooluitstap naar de koolmijnen in Luik. Niet meteen de ideale plek om je vrijdagavond te spenderen. Toch werkte het rustgevend om het barpersoneel ongestoord hun werk te laten doen. Hopelijk zien we Serruys snel terug zijn goesting doen in de Domzaal van Voo?uit.
Het alter ego van Gilles Demolder werd bijgestaan door een straffe vriendenkliek. Gisterenavond was Siem Reap een vierkoppige ‘undergroundsupergroep’ met Wim Coppers (Wiegedood), Jasper Hollevoet (Sunflower, Ventilateur) en Filip Brans (Dogpeople). Van divagedrag was er evenwel geen sprake. Wanneer het tromgeroffel van “Honingkuchen” uit de PA vloog, werd het meteen bittere ernst. Een echt zangtalent kan je Gilles moeilijk noemen. Zijn schorre stem is echter wel geschikt voor verhalende zanglijnen en stiekem gefluister. De ganse zaal at dan ook uit zijn hand toen hij met z’n West-Vlaamse tongval meedeelde dat “Marialand” na zestien stempogingen nu eindelijk ‘goed’ klinkt. De track was een fijn intermezzo dat goed illustreerde hoe machtig Gilles de gitaar wel niet is.
Op een Oathbreaker-reünie is het koffiedik kijken. Wanneer er halverwege een Oathbreaker-track werd gespeeld, konden we ons niet van de gedachte ontdoen dat er misschien een akoestische toekomst is voor Oathbreaker. Muzikaal klopte het plaatje volledig want Gilles’ ingetogen stem is van dezelfde allure als Caro Tanghes fysieke uitstraling. Het zware tourleven zette echter teveel druk op hen beiden. ‘Sitting in a stiking van for 10 hours straight’, is daarom misschien wel dé oneliner op “Happiness is Other People”. Live werkte de dialoog tussen Gilles en zijn kwelgeesten zeer helend. Te midden van een bevriend publiek was niets meer onbespreekbaar.
Toen een vrouw luidkeels zijn naam toeriep, klonk dat als Angèle. Er kon zowaar een spontane glimlach af van Gilles gezicht. Waar de Brusselse popster gisterenavond vertoefde, deed echter niet terzake. De Balzaal was tot de nok gevuld voor de enige echte Siem Reap. Zout op je eigen wondes durven strooien, heeft een masochistisch kantje. De littekens erna openlijk op een podium durven bezingen, maakt het pedagogisch verantwoord. Iedereen die Gilles min of meer kent of volgt, wist goed genoeg dat zijn residentieshow een schaduwspel zou zijn tussen licht en duisternis. Tijdens de slotavond van zijn vierdaagse residentie creëerde Gilles op nog geen uur tijd perfectie binnen z’n eigen imperfectie.
Siem Reap doet de komende weken een kleinschalige clubtournee door België en Nederland. Bij ons kan je hem zien in De Zwerver (04/03) en Reflektor (29/03).
