We stelden de heren van WANHEDA al eerder aan jullie voor, toen we de release van de single “Akathisia” op ons namen. Een single waarvan we toen erg gecharmeerd waren. Na eventjes de volledige plaat, die de naam Desert of Real kreeg, te laten inwerken op ons gehoor, stellen wij deze graag aan jullie voor. Alvorens de nummers uit te kammen en te fileren, moet gezegd worden dat het album op de redactie al indruk maakte bij het openklikken van de begeleidende documentatie bij het album. Een pdf-document van ruim drie pagina’s, met de allures van een academische paper, begeleidde de meegestuurde audiolinks.
Klaarblijkelijk schuilt er achter A Desert of Real een hoop diepte, introspectie, maatschappijkritiek en een groot aandeel aan Griekse mythologie. Enerzijds straf dat een instrumentale band zo de diepte in wil duiken bij het creëren van een plaat, aan de andere kant ontstaat dan ook de vraag: ‘Wat had de band in denkbeeldige lyrics nog extra kunnen toevoegen aan dit geheel?’
Hypotheses omtrent songteksten buiten beschouwing gelaten, heeft dit album van WANHEDA ongetwijfeld wel een eigen tone of voice. Bij de beide ruim zes minuten durende nummers “To Kallisti, The Most Beautiful” en “Noumenon” toont de band het woord ‘geduld’ tot een werkwoord te kunnen verheven. Er passeert al eens een krachtiger moment de revue, maar dat wordt niet gratuit in de schoot geworpen. Deze tragere opbouw is een houvast doorheen de plaat, maar waar we ons, naarmate we ons door de plaat begeven, niet altijd even gemakkelijk mee kunnen verzoenen.
En ergens is dit misschien ook de bedoeling van de heren, die op Desert of Real ons bewust willen maken van de impact van sociale media op ons bewustzijn, ons gedrag en onze emoties. De manier waarop we ‘instant’ willen bevredigd worden, daagt WANHEDA door zijn instrumentale opbouw uit. Uitdagen is één iets, maar onze aandacht vasthouden is een andere zaak. Zo lukt dat bij interlude “Phronesis” en “Nothing ever goes away” helaas net wat minder. Daar waar gitaarintermezzo “Dunamis” nog doet denken aan het kwetsbare, rustige werk van Amenra, volgen de andere twee nummers weliswaar de rode draad doorheen het album, maar tonen ze te weinig een eigen smoel om onze aandacht vast te grijpen en zo vormen ze twee ankers die het album wat richting het slop trekken.
Daar waar we op voorgenoemde nummers een eigen gezicht misten, wordt dit op de overige tracks wel ruimschoots goedgemaakt. We bejubelden eerder “Akathisia” en binnen de context van de volledige plaat, komt deze track ook naar voren als de track met meeste airplaypotentieel. Ook na tig-luisterbeurt houdt het nummer stand en blijven we de knappe opbouw en balans ervan liefhebben. Daarnaast is ook het duo-paar “Lucid Antidote” – geen verkeerde naam voor een nummer dat begint met nogal kinky Miami-Pink Floyd-vibes – en het iets pittigere “Arid Antidote” een meevaller. Vooral op laatstgenoemde, durven de heren wat meer van hun tandvlees te laten zien, iets wat we gerust in toekomstige platen van de heren vaker hopen aan te treffen.
Mensen die fan zijn van post-rock, of melodische gitaren tout court, lijken ons niet meteen vies van wat melodische dramatiek. WANHEDA schuwt dit niet, maar doet dit op een klassevolle afgemeten manier. Want horen we doorheen de tristesse van titeltrack “A Desert of Real” niet naar het einde toe een sprankeltje Phantom of the Opera die vervolgens overgaat in een zanderige Arabische ‘Desertwind’? Tenslotte horen we bij “Dogma” niet de autoritaire, dominante houding die het orgel inneemt, al was het een farao die wordt rondgedragen door zijn onderdanen? Wat we in ieder geval ook horen, is een mooie, vernieuwende rol voor de piano, die naarmate de track aanzwelt een steeds meer prominente rol opneemt. Daar waar bands veelal de drums en gitaren laten floreren, ontdekken we ook dat een piano een mooie krachtbron kan zijn binnen instrumentale rock. Datzelfde instrument vormt ten slotte in “Kallos” de enige muzikale bron, waarmee vol zachtheid het album met onheilspellende schoonheid wordt neergelegd.
U kunt ons bij het lezen van deze recensie het hebben van een rijke fantasie verwijten, maar net het zoeken, het willen ontdekken van linken met het achterliggende conceptdocument, maakt van het beluisteren van deze plaat een beleving. Desert of Real neemt je als luisteraar op een fijne trip doorheen gitaarriffs en opbouwende instrumentaliteit. We hopen op toekomstig werk de heren van WANHEDA ook graag wat meer de pittige registers te horen, en voelen, opentrekken.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
