Het was vijftien jaar geleden dat Pedro The Lion een plaat had uitgebracht toen hij in 2019 met een ambitieus project op de proppen kwam. Gespreid over vijf platen zou de band rond David Bazan de verschillende woonplaatsen uit de jeugd van de zanger eren. De indieband uit Seattle verkende reeds zijn kinderjaren in Phoenix en breidt met Havasu nu een tweede luik aan die introspectieve reeks. Op Havasu mijmert Bazan over de jaren van adolescentie, wat voor ieder van ons een periode vormt waar we zowel met nostalgie als een gezonde portie schaamte naar terugkijken.
Dat het de zanger menens is met zijn project, valt van bij het eerste nummer op. “Don’t Wanna Move” ligt muzikaal in de lijn van het einde van het vorige album. Ook qua verhaal staat de zanger net voor zijn verhuis naar Havasu, een onderneming waar hij met frisse tegenzin naartoe leeft. Muzikaal zit het nummer evenwel goed in elkaar. Een gitaar brengt de plaat dreigend op gang, maar de nadruk ligt op imponerend percussiewerk. Het nummer bouwt gestaag op naar refreinen waar de zanger uitschiet.
Het is op zulke momenten, maar bijvoorbeeld ook in “Old Wisdom”, dat het volle stemgeluid van David Bazan ons wat doet denken aan het warme geluid van Guy Garvey van Elbow. Stemmen die grote balzalen moeiteloos kunnen vullen, met andere woorden. Dat die stem prominent zijn werk mag doen, laat zich blijken in de muzikale arrangementen eromheen. David Bazan vermoeit zichzelf niet met experimentjes hier en daar. Ouderwetse indierock met gitaren en drummen volstaat voor deze ancien.
Dat is mogelijks de reden waarom niet elk nummer ons in dezelfde mate boeit. In “Making The Most Of It” is een spanningsboog niet in de wijde omgeving te bespeuren, maar ook “Good Feeling” biedt, in tegenstelling tot het gelijknamige nummer van Violent Femmes, eerder verveling dan ontroering. Dat Pedro The Lion zich gedurende het volledige album van dezelfde ingrediënten bedient, kan zeker ook een reden zijn waarom de bravere tweede helft van de plaat het enthousiasme doet milderen.
Redenen voor enthousiasme zijn er namelijk wel degelijk genoeg. “Stranger” is een fijn juweeltje met haar ingetogen noten en “Teenage Sequencer” gedijt op een heerlijk tempo waarop een elektrische gitaar losgelaten wordt, die toch beslist ingetogen rond te huppelen. Het hoogtepunt is “First Drum Set” dat rustig uit de startblokken schiet, maar uitmondt in een verrassend gebald rocknummer.
Het nummer is illustratief voor de erg persoonlijke, verhalende teksten op dit album. David Bazan slaat geen dagboekgeheim over op Havasu. De vraag is evenwel of die allen even interessant zijn als luisteraar. Songteksten als ‘I had no regrets / For turning in my clarinet’ werken bijvoorbeeld eerder op de lachspieren, maar wanneer zo’n nummer ons muzikaal alle hoeken van de kamer laat zien, klagen ook wij niet. Het is enkel jammer dat die verrassingen erg schaars zijn.
Met Havasu heeft Pedro The Lion weer een album klaar waarop er meer dan genoeg te snoepen valt voor de modale indieluisteraar. Door haar redelijk gelijkaardige arrangementen en verhaalperspectieven staat de spanningsboog niet altijd strak, maar dat doet weinig af aan de degelijkheid van het album.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
