We leerden de Noorse AURORA jaren geleden kennen als een ietwat mysterieuze, maar minstens zo unieke popster. Met haar debuutplaat All My Demons Greeting Me As A Friend verbaasde ze vriend en vijand en niet veel later konden we de muzikale bosnimf op Werchter aan het werk zien. Het ging snel voor de jonge zangeres die plots bekend was en dat strookte niet altijd met de verlegen vrouw die we op het podium zagen. Doorheen de jaren groeide ze op alle vlakken en wist ze met haar tweede album – bestaande uit twee delen – haar sterrenstatus te bevestigen. Vooral in alternatievere milieus komt de muziek helemaal op zijn pootjes terecht. Recentelijk onderging “Runaway” een soort wedergeboorte, nadat het opgepikt werd door tal van gebruikers op TikTok. Met haar derde album The Gods We Can Touch lijkt AURORA dan ook eindelijk helemaal klaar te zijn voor het grote publiek.
Het is sinds 2019 geleden dat we nog een volwaardig album van AURORA kregen. A Different Kind Of Human – Step 2 maakte deel uit van het tweeluik dat haar tweede album werd. AURORA is altijd al een opmerkelijk persoon geweest in de popwereld, waardoor niemand echt verbaasd leek door de bizarre releasestrategie. Inmiddels heeft de Noorse er mede door TikTok heel wat nieuwe fans bij gekregen en die staan al ruime tijd te popelen om nieuw materiaal van de zangeres te horen. Met mondjesmaat kregen we dan ook enkele singles, waarvan “Exist For Love” alweer uit 2020 dateert. Op The Gods We Can Touch klinkt AURORA toegankelijker dan ooit tevoren en hoewel we even moeten wennen, moeten we ook meteen toegeven dat een popkostuum haar bijzonder goed staat.
In het verleden werd AURORA al vaker als bosnimf, fee, of iets in die strekking omschreven. Dat ze ook op haar nieuwste plaat dat beeld doortrekt, lijkt voor zich te spreken. Op “The Forbidden Fruits Of Eden” wandelen we een mysterieuze wereld binnen waar de bloemen en vruchten weelderig groeien en de kleuren intenser zijn dan waar dan ook. Toch blijkt al snel dat we een andere kant van de artieste te zien krijgen, een kant die pop en alternatieve muziek met elkaar verzoent op een uiterst bijzondere manier. Gehuld in elektronische producties en in het gezelschap van een leger elfjes trekt ze naar het slagveld van de mainstream, klaar om harten te veroveren en te breken. Geen beter nummer dan “Giving In To The Love” om dit beeld te versterken. De stevige beat in het begin van het nummer bevestigt meteen de indruk dat AURORA klaar is om de wereld te veroveren.
Doordat we al bijna de helft van de songs als singles voorgeschoteld kregen, lijkt het tempo van het album een stuk hoger te liggen dan in werkelijkheid het geval is. Toch is het een bijzonder goed opgebouwde plaat met de nodige rustpunten en pieken. We bevinden ons op een spannend stuk van de rollercoaster wanneer “The Innocent” weerklinkt. Een prominent pianogeluid vormt de basis voor een overweldigend nummer waarop we verleid worden naar de meest afgelegen paden van een donker labyrinth, waarna we zo snel mogelijk naar de uitgang proberen te rennen. Alleen lijkt die elke paar seconden van plaats te veranderen en zo zitten we vast in de klauwen van een bosnimf waar we ons met liefde aan over geven. De catchy productie ligt mijlenver van de ingetogen liedjes waarmee we AURORA leerden kennen, maar het resultaat weet ons meer dan aangenaam te verrassen. Een instrumentale ritmesectie met futuristische klanken er overheen gegoten vormt even later de perfecte outro.
Ook “Exhale Inhale” wordt gekenmerkt door een donker en mysterieus karakter en dat terwijl AURORA net zo engelachtig als altijd klinkt. Voor wie ondertussen zo bij de keel gegrepen werd door het nieuwe pad van de Noorse, is er een duidelijke instructie in het refrein: adem in en adem uit. Even op adem komen blijkt hoognodig wanneer we met AURORA de club in duiken op “A Temporary High”. Tegen het refrein maakt het beeld van een underground club plaats voor fitnessvideo’s uit de jaren tachtig met neonkleurige outfits, een beeld dat we in de verste verte niet met de artieste zouden associëren.
Alsof we nog niet genoeg verschillende decors doorgelopen zijn op The Gods We Can Touch, neemt AURORA ons mee naar een cowboyfilm te midden van haar elfenbos op “Blood In The Wine”. Bij momenten doet het nummer denken aan Fleetwood Mac en dan vooral door de instrumentale partij waar een ongekende kracht het geheel voortstuwt. Naar goede gewoonte moeten we toch met een iets lichter klinkend geluid eindigen en die rust vinden we in het tweeluik bestaande uit “This Could Be A Dream” en “A Little Place Called The Moon”. De Noorse popgodin daalt als een engel op ons neer terwijl we een comfortabel plekje tussen de wolken uitzoeken. ‘I know I should figure this out on my own, but if you come back, will you take me home’, klinkt het op “This Could Be A Dream” en daarop kunnen we alleen maar instemmend knikken.
Met The Gods We Can Touch toont AURORA zich een veelzijdige artieste die uit haar comfortzone durft te treden zonder haar eigenheid te verloochenen. Als het aan ons ligt, betekent deze plaat dan ook eindelijk de doorbraak bij het grote publiek. Een indrukwekkende prestatie voor de nog steeds jonge zangeres die we binnenkort hopelijk live aan het werk kunnen zien. Voorlopig blijft onze afspraak op 16 februari in de AB staan, we kruisen alvast tenen en vingers.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
