Europa kent tal van sterke postrockbands. Zo bracht Maybeshewill in 2021 nog een prachtig album uit en zijn er uiteraard de vaste waarden zoals het Zweedse EF en het Britse 65daysofstatic. Ook Spanje heeft met Toundra een fantastische postrockband in huis. Het in Madrid geboren en getogen kwartet brengt met het nieuwe Hex al zijn achtste studioalbum uit. In 2020 bracht de groep het album Das Cabinet des Dr. Caligari uit, waarmee zij zoud touren. De alom bekende coronapandemie strooide echter roet in het eten, waardoor de podia niet betreden konden worden. Als alternatief focuste de band zich op het schrijven van nieuw materiaal, met de nieuwe wereld waar wij dankzij de pandemie in leven, als inspiratiebron.
Hex wordt uitgebracht onder het label Inside Out Music en kunnen we opsplitsen in twee grote afzonderlijke delen. Enerzijds is er het 22 minuten durende nummer “El Odio”, dat op vinyl de A-kant voor z’n rekening neemt. Aan de andere kant vinden we nog vier losse nummers terug. “El Odio” werd naar aanleiding van de release reeds in drie losse delen op de wereld afgestuurd. Op de tracklist vallen de drie delen eveneens afzonderlijk te bespeuren.
De kunst van postrock is om de boodschap achter het nummer te kunnen overbrengen, zonder dat er gebruik gemaakt wordt van woorden. In het opgesplitste “El Odio”, wat vrij vertaald kan worden als ‘haat’, vertelt de band het verhaal over zijn wereldvisie. De Spanjaarden geven aan dat ze sinds hun meerderjarigheid enkel kwaad waren op de wereld, omdat die kwaadheid hen stappen vooruit bracht in het leven. Hierdoor werd die woede echter ook een noodzaak. Ze geloofden dat die kwaadheid nodig was om zichzelf vooruit te stuwen en om hun geliefden te beschermen, maar tegelijkertijd ondervonden ze dat deze woede en haat je makkelijk kan meesleuren in een diep dal. Ter illustratie geven ze het voorbeeld van een filmpje waarin er een regenboogvlag naar beneden wordt gehaald en in stukken wordt gescheurd, terwijl de aanwezige menigte dit onder applaus onthaalde. Toundra wil dit thema naar voor brengen en meegeven dat haat niet in onze genen zit, en dat er zoveel betere manieren zijn om met de wereld en elkaar om te springen. In 2021 zouden dergelijke taferelen niet meer te zien mogen zijn.
In het eerste deel van “El Odio” kunnen we ons, met de gegeven achtergrond, makkelijk inleven in het gedeelte over haat. We krijgen een snedig en onbehaaglijk gevoel door de duistere sfeer die gecreëerd wordt. Globaal gezien is het een overtuigend, afwisselend en sfeerscheppend nummer. Bij de intrede van het tweede deel klinkt het iets vrolijker en helderder, maar gaandeweg bouwen de Spanjaarden op naar een overtuigende uitbarsting. Het geheel kent echter zijn absolute hoogtepunt in het derde deel. Hier wordt even gas terug genomen en komt zelfs een helder klinkende gitaar naar de voorgrond. De sfeer blijft grimmig, maar vat dit 22 minuten durende nummer fantastisch samen. Een ontroerend einde zet de kroon op dit werk.
Het tweede deel van dit album brengt vier losse nummers met zich mee. In “Ruinas” etaleren de Madrilenen hun kunde om een nummer op te bouwen op enkel een melodie. Een herkenbaar deuntje herhaalt zich doorheen het nummer, maar krijgt door het samenspel, effecten en speelwijze telkens een andere lading waardoor het op geen enkel moment gaat vervelen. Daarnaast gaat de intensiteit gestaag omhoog. De band had voor “La Larga Marcha” de intentie om te vertrekken vanuit invloeden uit elektronische muziek en deze om te zetten naar hun eigen sound. Iets wat wonderwel zeer goed is gelukt, want deze invloeden zijn, buiten een bepaald stuk net voor het einde, er niet zo makkelijk uit te halen.
Om het album af te sluiten krijgen we nog twee kleppers. “Watt” is misschien wel de uitblinker van deze plaat. Het is een overtuigend muziekstuk waar alles prachtig als één geheel klinkt. We worden meegesleept in een energiek en sfeervol stuk en krijgen spontaan het beeld in ons hoofd van een ijzig landschap, waardoor we moeten wegrennen om aan onheil te ontsnappen. Als sluitstuk van dit album heeft de band “FIN” geschreven. Het betekent het einde van een hoofdstuk, iets wat dit album toch wel is. Het klinkt weemoedig en heeft tegelijkertijd iets troostends.
We gaan niet beweren dat dit het beste album is dat Toundra tot nog toe de ether heeft ingestuurd, maar wel tonen de Spanjaarden opnieuw dat ze in staat zijn om fantastische postrock te maken. Het eerste luik zit erg goed in elkaar en bouwt erg mooi op. In het tweede deel weet enkel een fantastisch “Watt” ons van de sokken te blazen. Dit geeft ons net het gevoel dat Toundra dit op deze plaat nog nét iets meer had mogen doen. Desondanks blijft dit een meer dan degelijke plaat! We wensen de band alvast toe dat ze met dit album onder de arm ons live kan verblijden en dat de tour dit keer wel effectief doorgaat.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
