Het laatste kerstalbum (niet oprecht) van onze Haemer-fanaten is er eentje die best in onze oren mag drammen tijdens een zalige boottocht op de Styx-rivier. Of we genoeg muziek hebben voor de luttele minuten dat die tobbe van Charon dobbert, is een andere vraag. De vetharde muziek van onze Belgische punkers zag voor het eerst licht in het verre 2018, nog lang voor de tergende dood van de eventsector. HAEMERS komt uit de diepe krochten van Gent, Kortrijk en Brugge en spuwt met trotse woede en luide gal hun ruwe teksten en hels (en hemels) gedrum de wereld in. Bram, Bert, Joris en Pieter klinken dan misschien gezellige namen voor heilige bengeltjes, hun muziek is dat zeker niet. De eerste plaat Self Titled kwam al reeds in 2019 ter verschijning en de jongens hebben in die tijd niet stilgezeten. Nieuwste album Onderwereld schreeuwt hetzelfde onrecht van de wereld uit, maar masseert het de oorbuizen even goed? Wij porden de hondsdolle hond met een scherpe stok en keken of zijn beet op dezelfde manier, zwakker of zelfs dat tikkeltje harder in ons vlees wurmt.
Onderwereld opent sterk met de snijdende tonen van “Vergane glorie”, die Stef Bos bibberend in zijn broek doet plassen. Alles in dit nummer voelt ruig, opjagend en ironisch genoeg glorieus aan. Het dribbelende gedrum doet de gitaren opzwepen en een krachtige stem speelt er prachtig op in. Dit zet zich verder in “The Door”, waarbij de instrumenten het voortouw nemen en ons in een haast zweverig delirium hijsen.
Na “Nothingness” begint er echter iets in het achterhoofd op te dagen. Alle nummers tot nu toe zijn een goede samenwerking van instrumentaal zielsspelen en doordachte teksten. Oprecht geen artistieke klachten, maar ze zijn korter dan een lustige tiener zijn liefdesspel. Ze zijn haast onverdraagzaam kort, en net als de nu dorstige tiener, smachten we naar meer. Onze dorst lessen we met het zalige “Lust for Love”, met de meest agressieve liefdesbrief die een mens kan wensen. “Toujours fâché” is weer kort, maar krachtig en poëtisch subtiel over hun liefde voor fascisme. ‘Ces retardés sont toujours fâchés!’
De laatste nummers van Onderwereld zijn wellicht de beste. “White Devil” huilt dodelijk brutaal over onze bloederige geschiedenis in Congo. Je voelt de pijn en bitterheid in de stem, maar de gitaren dragen het toch wel tot een puik staaltje Belgische kunst. De onheilspellende en tergende opening van “Prisoner of Love” spurt razendsnel tot het opzwepend tempo dat HAEMERS maar al te graag oplegt. Dit nummer speelt echter graag met het ritme, duur en shift van toon. Na het harde, ruige deel vertraagt het weer naar het zalige verontrustende en onheilspellend begin, waardoor de sfeervolle muziek de lyrics echt meer potentieel en kracht verschaft.
Onderwereld is een krachtige prestatie en een aan te raden aperitief voor al wie wel eens punk van eigen bodem wil proeven. Het album is wat kort, maar we wijten het aan onze honger naar meer. De HAEMERS-hond bijt inderdaad goed hard en diep en we hopen zijn tandafdrukken nog lang te mogen zien.
Facebook / Instagram / Website
