De Britse zangeres Sody is geen groentje meer in de muziekindustrie. Op haar vijftiende bracht ze haar eerste nummer uit, een jaar later stond ze al op Glastonbury en loodste ze heel wat tieners door hun liefdesverdriet met haar gevoelige ballades. Inmiddels is ze 21, heeft ze haar look radicaal veranderd en gaat ze meer dan ooit voor haar ultieme doorbraak door te doen waar ze goed in is: muziek vanuit het hart maken. We spraken de popster naar aanleiding van haar nieuwe single “Old Flame” en hadden het verder ook nog over de invloed van een moeilijke schoolperiode op haar muziek, haar slechtste optreden ooit en haar langverwachte debuutalbum.
Je staat voor velen bekend als de koningin van het gebroken hart. Krijg je vaak berichten van mensen die je vertellen dat jouw muziek hen door hun liefdesverdriet sleurde?
Soms weten mensen niet of ze van me moeten houden of me moeten haten omdat mijn teksten zo oprecht zijn. Ik krijg vaak berichten waarin ze me dan vragen hoe ik precies hun gevoelens in een nummer heb kunnen gieten. In sommige nummers spot ik enorm hard met mezelf of verwoord ik dingen die ik moeilijk vind om luidop te zeggen. Ik krijg dus heel vaak berichten van mensen die zich in mijn nummers kunnen vinden en dat is precies ook wat ik altijd al wou. Ik voel me niet alleen beter door de nummers te schrijven, maar anderen trekken zich er ook aan op. Mijn hart werd gebroken en ik heb ook harten gebroken. Ik ken dus beide kanten van het verhaal en probeer dat ook in mijn muziek te steken. Ik ben niet perfect en probeer zo authentiek mogelijk te zijn.
Wat helpt jou in eenzame periodes of wanneer je hart gebroken wordt? Veel chocolade eten, muziek luisteren, Netflixen, …?
Ik heb een paar nummers die ik opzet als ik liefdesverdriet heb. Nummers schrijven is uiteraard een goede manier om mijn pijn een plaats te geven, maar het is eigenlijk niet het eerste dat je wilt doen. Het liefst van al wil je dan eens goed wenen of je helemaal volproppen. Gelukkig zijn er andere artiesten die me er dan doorheen krijgen door nummers uit te brengen waarin ik mezelf kan herkennen. Eentje daarvan is “I Lost a Friend” van FINNEAS. Ik kan er eigenlijk niet meer naar luisteren omdat het me direct terugbrengt naar dat diepe dal waar ik toen in zat. Ik hou van triestige muziek en betrap me er soms op dat ik er eigenlijk van geniet om dan nog een beetje droeviger te worden.
Jij begon als jonge tiener met muziek maken toen je door een zeer moeilijke periode ging. Heeft dat sporen achtergelaten in de manier waarop je nummers schrijft?
Ik werd gepest op school en ging naar een academisch college, waar alleen maar intelligente mensen zaten. Ik wou altijd al muziek maken maar dat viel niet meteen in goede aarde op school. Ondanks dat het niet makkelijk was, zette ik door en schreef ik uiteindelijk ook nummers over hoe ik gepest werd. Het is zoals ik daarnet al zei: die nummers dan toch uitbrengen en horen dat anderen zichzelf herkennen in mijn tekst, net omdat ze hetzelfde hebben meegemaakt, inspireerde me om er nog harder voor te gaan.
Dat hielp me uiteindelijk ook bij het schrijven van nummers op iets oudere leeftijd. Ik besefte dat mijn beste nummers degene waren waarin ik het meest mezelf was, en liedjesschrijven hielp me enorm om mijn gedachten op papier te zetten. Er viel met elk nummer een gigantische last van mijn schouders. Ik prijs me gelukkig dat ik die uitlaatklep heb, en ik moedig iedereen aan om iets te vinden waarin ze hun gevoelens kwijt kunnen. Als mensen zichzelf beter kunnen uitdrukken door naar mijn triestige nummers te luisteren, dan is mijn opzet geslaagd.
Je brengt nu al sinds 2016 muziek uit. Hoe zou je die afgelopen vijf jaar beschrijven?
Het was uiteraard niet altijd makkelijk, maar ik wist van in het begin dat de muziekindustrie soms hard kan zijn. Ik ben heel dankbaar dat ik door het uitbrengen van muziek als artiest maar ook als mens ben kunnen groeien. Ik ben nu iemand helemaal anders wanneer ik vergelijk met het vijftienjarig meisje dat voor het eerst muziek uitbracht. Op mijn achttiende schreef ik “Maybe It Was Me”, wat de start van mijn carrière betekende, maar ik ben nu niet meer de persoon van toen. Ik blijf groeien en evolueren. Vorig jaar bracht ik mijn ep real growth takes time uit, wat echt een keerpunt voor me werd. De pandemie liet me inzien dat ik niet altijd mezelf was. Op je achttiende of negentiende denk je snel dat je weet wat je wilt, maar nu ik 21 ben, weet ik dat dat helemaal niet zo is. Als ik terugblik op die periode, merk ik hoe onzeker en ongelukkig ik was. Ik had niet veel vrienden en deed mezelf anders voor op sociale media. Ik vind deze periode van groei ontzettend waardevol omdat ik erdoor veel sterker en verstandiger in het leven sta, en ik ben zo blij dat ik dat punt bereikt heb op mijn eenentwintigste. Ik ben nog steeds ontzettend jong, maar heb al veel ervaringen kunnen verzamelen die me vormden tot de jonge vrouw die ik nu ben.
Je trad heel vroeg in je carrière op op Glastonbury. Kwam dit hoogtepunt achteraf gezien te vroeg in je carrière?
In het VK doen we op ons vijftiende of zestiende allemaal dezelfde examens. Vier dagen na mijn laatste examen stond ik op Glastonbury. Ik had ervoor nog nooit echt opgetreden omdat ik nog maar zestien was. Het is echt ongelofelijk dat Glastonbury mijn eerste festival was, maar ik heb er zeker geen spijt van en denk eigenlijk ook niet dat het te vroeg in mijn carrière was. BBC Introducing heeft me in die tijd ontzettend hard gesteund en zij zijn een van de belangrijkste redenen waarom ik nu sta waar ik sta. Door hen leerden mensen mijn muziek kennen, werd ik gespeeld op de radio en stond ik ook op Glastonbury. Ik wou die kans niet aan mij voorbij laten gaan.
Op festivals heb je zeer weinig of geen tijd voor soundchecks, dus je gaat het podium op en hoopt dat alles vlot verloopt. Ik herrinner me die show nog heel goed, want ik vergat op een of andere manier wat monitors waren. Mijn in-ears werkten toen ook niet, dus ik hoorde de muziek toen altijd terugkaatsen in die gigantische tent omdat ook die monitors niet werkten. Optreden was zo’n nieuw gegeven voor mij, waardoor ik gewoon doorging zonder hulp te vragen van de geluidstechnieker. Dat was zonder twijfel mijn slechtste optreden ooit, maar ik ben uiteindelijk ook wel blij dat ik die ervaring heb mogen meemaken. Alles ging toen fout, waardoor ik nu heel goed weet wat ik moet doen wanneer ik het podium opga.
Je bracht net je nieuwe single “Old Flame” uit, waarin je luidop nadenkt of je exen nog aan je terugdenken, ondanks dat jullie hoofdstuk samen beëindigd is. Kan je ons nog wat meer over het nummer vertellen?
Zo goed als elk nummer dat ik schrijf, vloeit voort vanuit een persoonlijke ervaring, omdat ik het moeilijk vind om over random dingen te schrijven. “Old Flame” is eigenlijk zowat het tweede deel van “What We Had”. Die song gaat over wanneer je met iemand een tijdje samen bent geweest, maar het toch even wennen is om die persoon met iemand anders te zien. Je bent niet meer verliefd op die persoon, maar je vindt het ook niet leuk om hem met iemand anders te zien. Dat was een leerproces voor mij en inspireerde me om die nummers te schrijven. Ik moet verder gaan met mijn leven en hij ook.
Jaren later – afgelopen juli om precies te zijn – schreef ik “Old Flame” met twee vrienden. Ik openbaarde toen dat ik na enkele alcoholconsumpties mijn nieuwsgierigheid nooit kan bedwingen en me oprecht afvraag welke indruk ik achterlaat bij mijn exen. Ik vraag me af wat ze over me zeggen, wat ze doen, … Ik zou hen dat nooit persoonlijk vragen, maar soms zou ik dat echt willen weten. De eerste zin van het lied is dan ook letterlijk “ik zou graag een vliegje aan je muur willen zijn.” Ik voel me eigenlijk redelijk egoïstisch wanneer ik zo denk, maar het is nu eenmaal zo, en dat wou ik in mijn muziek gebruiken! Ik kreeg ondertussen al enkele berichten van fans die exact hetzelfde denken, waardoor ik me al wat minder schuldig voel. Soms heb ik medelijden met mijn exen omdat ik mezelf altijd zo bloot geef op Instagram en aandacht zoek door over mijn relatiebreuken te schrijven.
Zes weken voor “Old Flame” bracht je al “Bitch (I Said It)” uit. Mogen we ons opmaken voor je langverwachte debuutalbum?
Ik heb genoeg nummers klaar om een album te vullen, maar door de pandemie heb ik alles moeten opschuiven. Ik heb nog geen albumtitel of albumhoes, maar wel muziek die ik volgend jaar zal uitbrengen. We zullen ofwel losse singles uitbrengen ofwel een ep uitwerken; dat zullen we nog bekijken. Ik heb in ieder geval genoeg materiaal klaar en kan niet wachten om die nummers uit te brengen!
Boezemt de ‘term’ debuutalbum je dan schrik in?
Ik heb niet echt schrik om een debuutalbum uit te brengen omdat ik nu al een tijdje meedraai in de muziekindustrie. Toch voel ik me na die vijf jaar nog steeds een opkomend artiest omdat ik de eerste jaren niet echt meetel. Ik begin meestal te tellen vanaf mijn achttiende en ben in mijn hoofd dus nog maar drie jaar actief bezig, terwijl dat er eigenlijk vijf zijn. Ik ben blij dat ik nog geen debuutalbum heb uitgebracht omdat ik twee jaar geleden bijvoorbeeld dacht te weten wie ik was en hoe ik wou klinken, maar dat was niet zo. Ondertussen weet ik veel beter wie ik ben als artiest en hoe ik mezelf ook visueel zie. Ik had bijvoorbeeld altijd lange haren en was vastberaden om ze nooit af te knippen, maar dat heb ik uiteindelijk toch gedaan. Ik heb een korte post-identiteitscrisis gehad en vroeg me af wie die persoon met lang haar altijd geweest was. Ik herken mezelf niet meer in foto’s van vroeger en voel me als herboren. Zo zie ik mezelf ook een iets uitgebreider project maken en ben ik meer vastberaden, maar het heeft allemaal met timing te maken. Het debuutalbum is misschien voor eind volgend jaar, maar ik vermoed dat het misschien eerder 2023 zal worden.
Laat ons hoopvol naar 2022 kijken met de gedachte dat touren weer mogelijk is. Plan je voor volgend jaar een optreden in België?
Ik moet volgend jaar echt in Europa spelen. Het moet gewoon! Er zijn zo veel mensen die ik wil leren kennen en ik wil de mensen die mijn muziek luisteren ontmoeten. Ik krijg zo veel berichten met de vraag om op tour te gaan door Europa, dus ik hoop dat volgend jaar eindelijk te kunnen doen. Covid maakt het niet makkelijk, maar ik moet volgend jaar touren. Ik wil en zal terug optreden! Hopelijk hoort mijn team dit en weet iedereen hoe graag ik dit wil doen.
We hopen je volgend jaar alvast op een Belgisch podium te zien!
