Nu we collectief kunnen concluderen dat de hoogdagen van mevrouw Swift op vlak van songwriting tot het verleden behoren, is het tijd om andere horizonten te gaan verkennen. Wie enigszins in datzelfde genre wil blijven, maar dan minder gepolijst en Brits, zou zomaar eens bij Sody terecht kunnen komen. Nu de singer-songwriter het zonder de steun van een van de major labels doet, bereiken haar liedjes misschien minder mensen, maar kan ze meer dan ooit zichzelf zijn. Dat konden we de afgelopen jaren horen op singles als “Missing Me” en “you won’t even try“, waarna een album de logische volgende stap was. Op debuutplaat THE HELL OF APRIL laat Sody diep in haar kaarten kijken.
Met de woorden ’thank you for making me love so hard’ opent Sody het bal dat al gauw omslaat in een weemoedig geheel. Op titeltrack “the hell of april” zingt de Britse over ingetogen pianoklanken die tot het uiterste minimum beperkt worden. De aandacht dient namelijk volledig naar de woorden te gaan die weerklinken en we zouden haast doof zijn mochten we daartussen geen sporen opvangen van een bijzonder gebroken hart. Tranen verschuilen zich nog even achter onze ogen, terwijl de eerste tonen van “no contact” weerklinken. Het nummer dat eerder al als single verscheen, weet in de context van het album zo mogelijk nog meer te raken. De dromerige klanken maken in geen tijd plaats voor een hartverscheurend verhaal en het besef dat er geen weg terug is eenmaal het contact verbroken is.
Terwijl het verhaal dat Sody op haar album vertelt zich steeds verder ontwikkelt, valt ook op hoezeer er nagedacht is over de volgorde van de songs. Daarmee lijkt THE HELL OF APRIL niet helemaal de ongeschreven regels van streamingsdiensten te volgen, maar wie even de tijd neemt om te luisteren begrijpt ook meteen waarom. De langspeler luistert als een goed boek en dat lees je ook in de volgorde waarin de auteur het samengesteld heeft. Op “predictable” – dat zich bovendien profileert als de ultieme groeier uit de lijst – zorgt het gitaarspel voor een ietwat luchtigere sfeer, alsof er blauwe vlekken in het wolkendek te bespeuren zijn. Ook het aanstekelijke refrein dat ons voorzichtig in beweging zet, verhult de woorden die ontstaan vanuit een plek vol verdriet. Diezelfde lijn wordt doorgetrokken op “looking for you”, waarna weer een paar stappen in de tegengestelde richting gezet worden. “boys come and go” vertelt namelijk het verhaal over hoe de zangeres een dag nadat haar relatie op de klippen liep haar beste vriendin met haar ex betrapte. Geen pretje en dat blijkt ook uit de hartverscheurende ballade die zich tussen de meer uptempo nummers verstopt.
Een voicenote deelt het album niet alleen op in twee delen, maar zorgt ook voor een kort intermezzo. We horen een audiofragment van wat wellicht het moment is nadat “boys come and go” tot leven kwam, waarna de stevige beat op er bijna voor zorgt dat “chameleon” helemaal uit de toon valt. Wie echter door de bubbel heen prikt en luistert naar wat de Britse te zeggen heeft, beseft dat de wonden helemaal nog niet geheeld zijn. Terwijl Sody in de tweede helft van THE HELL OF APRIL steeds rationeler naar de hele situatie kan kijken, zo getuige “dublin”, betekent dat niet dat het plots allemaal verleden tijd is. Het gezegde ‘what happens in (stad), stays in (stad)’ lijkt daar namelijk nogal letterlijk genomen te zijn door de persoon die het hart brak van de artieste en dat zorgt voor een pijnlijk besef, gedragen door een gemoedelijke melodie die door de toevoeging van strijkers nét dat tikkeltje melancholischer klinkt.
Het venijn zit in de staart zegt m’n wel eens en dat is op THE HELL OF APRIL niet minder waard. Op “coward on the run” is Sody op zoek is naar de waarheid en toch heeft de pianoballade iets rustgevends. Het lijkt alsof ze steeds meer vrede neemt met de hele situatie en dat terwijl de emotionele afstand groter wordt. De pogingen om die ene persoon te haten mogen dan onsuccesvol zijn, we horen een zekere volwassenheid in de song die aan het begin van de plaat nog verborgen was onder lagen verdriet, onbegrip en woede. In het slotstuk pakt de artieste nog een laatste keer uit met een sterk staaltje songwriting. “it was never about the dishwasher” lijkt aanvankelijk weinig meer dan een hartverscheurende song waarmee de cirkel rond gemaakt wordt, maar niets is minder waar. Nadat ze haar ex nog een hoop goede raad meegeeft voor zijn nieuwe partner, wordt de zachte zang in de bridge ingeruild voor een emotioneel intermezzo waarin ze vertelt dat zij alles wilde doen, maar dat niet terugkreeg. ‘It was never about the fucking dishwasher, was it? / It was about the fact that I would’ve married you’, klinkt het en daarmee toont de songwriter dat het soms in de kleine, alledaagse dingen zit en dat die symbool staan voor iets veel groter.
THE HELL OF APRIL is een uiterst persoonlijk eerbetoon aan een gebroken hart dat langzaam maar zeker heelt. In iets meer dan een half uur toont Sody zich een bijzonder getalenteerde songwriter die een negatieve ervaring weet om te zetten in een album dat keer op keer weet te raken. Langs verdriet, boosheid en alle andere emoties die gepaard gaan met het feit dat liefde niet altijd overwint, leren we haar steeds beter kennen. Nu de hel voorbij lijkt te zijn en de zon zich stilaan weer een weg naar haar hart baant, wensen we de artieste vooral toe dat haar debuutplaat haar mooie dingen mag brengen.
Facebook / Instagram / X / Website
Ontdek “no contact”, ons favoriete nummer van THE HELL OF APRIL, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
