In de nineties en nillies was gitaarmuziek in de vorm van rock en punk vaak terug te vinden op de radio en zelfs in de hitlijsten. Gedurende meer dan tien jaar is de gitaar meer en meer verdrongen door dance en pop, waardoor punk rock gedegradeerd werd tot een genre in de marge. De laatste jaren is echter de kentering ingezet en schoorvoetend keert rock en punkmuziek terug op de voorgrond.
Het Canadese Like Pacific debuteerde in 2016 met Distant Like You Asked en bracht in 2018 de opvolger In Spite Of Me uit. Het debuut klonk ruw maar veelbelovend, maar de opvolger loste de verwachtingen niet in, daar het voelde dat de band voornamelijk ter plaatse bleef trappelen. Op hun derde langspeler Control My Sanity werden we al voorbereid door enkele nummers die vooraf werden gelost, waarop wel groei te horen werd. Nu het album eindelijk in zijn volledigheid te beluisteren is, waren we geprikkeld genoeg om ons een dagje op te sluiten en zorgvuldig te luisteren naar wat de heren er van gemaakt hebben.
Vol power, energie en stevige punk rock start het album dankzij het drieluik “Ketamine Jesus”, “Love Them and Leave Them” en “Control My Sanity”. Het is meteen duidelijk dat Like Pacific hun geluid meer in balans hebben gebracht, gepolijst als het ware. Ze hebben goed naar hun voorbeelden geluisterd om hun muziek wat meer richting te geven. De rode draad is de hartzeer en woede die van de nummers spatten en het geheel ontzettend geloofwaardig maken. Op “Control My Sanity” hebben we de oneliner ‘You’re the reason I don’t want to live’, duidelijk verwijzend naar de gemoedstoestand van zanger Jordan Black die door een zware depressie ging. Op “Waste of Breath” wordt er wat gas teruggenomen in vergelijking met de openers van het album. Eigen aan het genre mag het vaarwater eens wat rustiger zijn en nemen de loeiende gitaren een stapje terug, al blijf je de boosheid in de tekst nog steeds voelen. Een aangenaam en welkom rustpunt om de luisteraar aandachtig te houden.
Dan volgt er een energiek trio van nummers die opnieuw uitmonden in een rustig nummer. Met “Rest in the Dirt” tonen de heren dat ze stilaan alle punkaspecten beheersen die horen bij een band die een stapje vooruit wil zetten. De wanhoop en neiging tot overgave wordt verwerkt in dit nummer met ‘Do I throw it all away or live another day?’, ‘Who will listen when I’m all out of words’ en ‘Am I destined to rest in the dirt?’. Een ingetogen moment op het album dat je naar de keel weet te grijpen. Afsluiten doet het album met “Time Won’t Heal”, een evenwichtsoefening tussen de ingetogenheid en energie die we tot hiertoe hoorden passeren.
Like Pacific heeft met Control My Sanity een flinke stap vooruit gezet, zowel qua geluid als tekst. Het geheel klopt, het gevoel dat in het album gestoken werd, komt er perfect uit. Is het geheel vernieuwend? Dat zal niet de bedoeling geweest zijn en liefhebbers van het genre zullen dan ook wel eens flashbacks krijgen naar Sum 41 en zelfs onze Belgische trots in het genre Nailpin. Maar het is duidelijk: als we hen als vergelijkingsmateriaal bovenhalen, wist dit album ons te bekoren. Voor al wie een keer al zijn frustratie eruit wil krijgen, is dit een aangewezen album!
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
