Nils Frahm lijkt in zijn slaap te kunnen componeren en dus brengt het Duitse pianotalent alweer een nieuw album uit. Deze keer gaat het zelfs om een dubbelaar, een collectie van 23 liedjes die de man tussen 2009 en 2021 opnam, maar die (meestal) geen thuis vonden op een van zijn andere albums. Het album zit daarmee ergens tussen een verzamelaar en een volwaardige studioplaat in.
Frahm kuiste naar verluidt zijn archieven uit tijdens de lockdown toen hij op tientallen vergeten opnames stootte die kwalitatief wel hoogstaand waren, maar stilistisch niet op vroegere uitgaves pasten. Om de man te parafraseren: ‘Vaak zijn de liedjes die niet op een album verschijnen net de meest gewaagde en gedurfde’. Een standaard marketingpraatje natuurlijk, al geven wij Frahm krediet op basis van zijn oeuvre.
Dat krediet blijkt opnieuw niet onverdiend. Goed, de plaat komt wat traag op gang, met een eerste helft die ‘gewoon’ aangenaam is om te beluisteren, maar het zijn toch stuk voor stuk aangename achtergrondliedjes. Het valt wel meteen op dat Frahm de electronica schuwt op Old Friends New Friends en zijn typerende experimenteerdrang grotendeels achterwege laat. Vooral de geest van de impressionistische negentiende-eeuwse componist Satie lijkt op deze plaat rond te dwalen.
De vingerafdrukken van Satie zijn op tal van liedjes terug te vinden, van “Wedding Waltzer” tot “Late”. Toch kunnen wij het niet nalaten af en toe te denken dat de Fransman het beter deed. Sommige liedjes klinken net iets te routineus, als iets dat Frahm op vijf minuten zou kunnen componeren en de melodieën zijn niet altijd even sterk (wel steeds uitstekend gebracht). Daar komt halverwege de plaat echter verandering in, wanneer Frahm meer eigenheid in de muziek weet te leggen.
“Then Patterns” hakt in op onze emoties, het vervreemdende “The Chords Broken Down” is opgebouwd rond enkele interessante akkoorden en “Acting” klinkt even gracieus en elegant als een ballerina die zich op het podium voortbeweegt. “Nils Has A New Piano” is dan wel al jaren uit, maar klinkt nog altijd even sterk. “Corn” is mysterieus en ontluikt mooi. En we kunnen nog wel even doorgaan.
Nog een reden dat Frahm het zo belangrijk vond om zijn archief uit te kuisen, is omdat de componist niet wil dat na zijn dood nog een heleboel postume uitgaves verschijnen. Hij lijkt daarin geslaagd te zijn. Old Friends New Friends had een meesterwerkje kunnen zijn door de plaat te halveren, maar is nu ‘gewoon’ een goede plaat die te lang doorgaat door de inclusie van te veel standaardmateriaal. Zonde, want met een compactere speelduur kreeg dit moeiteloos vier sterren.
Website / Facebook / Instagram
