Osees @ Kunstencentrum Vooruit (Concertzaal): Het gevaar van de snor

Osees, Thee Oh Sees, Oh Sees, de keuze qua namen is groot en dat is hun discografie ook. De band brengt naast veel albums ook af en toe eens een bezoekje aan ons land en op 23 november 2021 was het de beurt aan Kunstencentrum Vooruit, onder de organisatie van Democrazy. De groep moest er nog steeds meest recente plaat Protean Threat uit 2020 voorstellen aan het Belgische publiek, maar bracht vooral waar we voor gekomen waren en dat was anderhalf uur aan fuzz, energie en vooral vele riffs.

Openen mocht Automatic uit Los Angeles. Het trio dames bracht een simpele, maar effectieve set van postpunk waarbij vooral dat eerste centraal stond. De groep bracht nog maar één plaat uit in 2019, maar hun muziek is wel redelijk aanstekelijk. Zo horen we een catchy sfeer, leuke synthlijnen en een pulserende drum. Maar het is vooral de samenzang die opvalt en memorabel blijft, en ook de iets snellere nummers lijken ons wel te smaken. Toch deed Automatic vooral opwarmen voor de stormram die zichzelf tegenwoordig Osees noemt.

En die band uit San Francisco was duidelijk gekomen om alles aan gort te spelen. Dat is ook logisch, want de band moest de quarantaine verwerken en als er één iets is wat frontman John Dwyer niet kan, dan is het stilzitten. Hij bracht enkele experimentele platen uit met bevriende muzikanten, maar het is met zijn kindje Osees dat hij nog steeds de duivels kan ontbinden en dat deed hij ook in Kunstencentrum Vooruit.

De benzine werd meteen in het vuur geworpen en zo ontstond er een vagevuur van jewelste. “I Come From the Mountain” en “Static God” zijn dan ook twee furieuze openers. Toch was het pas bij derde nummer “Tidal Wave” dat het publiek eindelijk goesting had om elkaars lichaamsvocht op te zuigen. De maskers vielen af en de pit ging open, en die sloot uiteindelijk niet meer. Osees wilde namelijk niet weten van rustpauzes en knalde in het begin de ene strakke rocker na de andere door de zaal.

Je moet dan ook respect hebben voor de muzikanten. Met twee drummers die als een metronoom spelen en zo stevig staan als een wolkenkrabber in zijn fundering, kan je niet anders dan een straffe band hebben. Het duo lijkt ook met het concert sterker te worden waardoor er nu bijna twee bodybuilders op het podium staan. Het is een grappig contrast tegenover de frêle John Dwyer, die voor de gelegenheid een snorretje had aangemeten, en de bassist. Beide hadden ze ook een prachtige short aan waardoor het zomers sfeertje ook nooit ver weg was.

Naast al dat moois, was er ook een toetsenist bij die voor een extraatje zorgde door meer punch aan de muziek te geven. Dat was weliswaar niet nodig, want met de riffs die Dwyer ons serveert, hadden we al genoeg. De man experimenteerde ook graag met zijn instrument door onder meer zijn jack tegen een cymbaal noise te laten maken en nog vele andere extraatjes. Allemaal zeer interessant, maar het meest interessante gebeurde toen “The Dream” de Vooruit op zijn grondvesten deed daveren. Wat daar gebeurde, voelt iedereen nu nog steeds in zijn lichaam. Ofwel was het kippenvel, ofwel waren het de duwen op je lichaam waarvan de blauwe plekken nu zo groot zijn als de moshpit toen. Het nummer blijft een hoogtepunt in een discografie die al zo breed is.

Nieuwe nummers werden zeker niet vergeten en zo konden we de iets vettigere tracks “Scrambled Suit II” en “Terminal Jape” herkennen als een extreem hevig geheel in de set. Want ook daarin had Osees alles goed uitgedoktert: ondanks dat we vooral heel harde en strakke nummers kregen, waren de ene meer springerig, de andere heel vettig en zelfs neigend naar sludge en kregen we ook ruimte om te ademenen bij lange gitaarsolo’s of geëxperimenteer. En toen Dwyer een zogenaamd nieuw nummer aankondigde, kregen we klassieker “Toe Cutter – Thumb Buster” door onze gehoorkanalen gejaagd. Het was allemaal goed uitgekiend en het publiek genoot er met volle teugen van. “Withered Hand” was ook zo’n nummer waarbij niemand goed wist waar ze het hadden en ook die song blijft een van de beste in hun setlist. De opbouw naar die beukende riff is zo geweldig, dat we nog steeds aan het nagenieten zijn.

De set werd afgesloten met het iets meer rustige, maar dansbare “C” en zo konden we toch uitbollen nadat we voordien al werden afgemaakt door de luide riffs en knallende gitaren. Osees is duidelijk een band die gas blijft geven, dat getuigt ook hun lust om te spelen. Ook dit keer begon de band er een kwartier te vroeg aan om uiteindelijk één uur en 45 minuten op de teller te hebben achteraf. Het is die werklust en goesting die de shows altijd geweldig maken om te zien, en dat is niet enkel bij John Dwyer het geval, ook zijn band blijft een lust voor het oog een oor. Tot een volgende!