Eigenlijk was Yorick van Norden van plan om zijn nieuwe album op te nemen in de Abbey Road studio’s in Londen. Dichter bij één van zijn grote voorbeelden, The Beatles en dan vooral Paul McCartney, kon hij niet komen. Hij had speciaal voor de gelegenheid nummers geschreven, maar je raadt het al: er zat een pandemie in de weg. Alle (muzikale) plannen konden overboord worden gegooid. Dat betekende dat Yorick ook opnames in de legendarische studio voor even uit het hoofd moest zetten en dat hij zich in tussentijd ging richten op een andere plaat. Het resultaat is zijn derde soloalbum.
Playing By Ear is dus eigenlijk plan B voor Yorick. Waar op zijn voorgaande albums de jaren zestig en zeventig te horen zijn, klinkt dit album nu opvallend fris. Dat is vooral te danken aan Tom Brohuis (ex-Mister and Mississippi). Op de albumopener “Empty Words” verrassen de soundscapes en loops van Brohuis je direct en zetten ze je op het verkeerde been wat betreft de richting die het nummer zal uitgaan. Na 15 seconden komt het nummer op zo’n manier opgang dat je denkt: dit ken ik! Het is zo’n deuntje dat zich gelijk in je muzikale geheugen nestelt.
In “Nothing’s Ever Planned” zingt Yorick over tijd, vergankelijkheid en klimaatverandering. En waar de thema’s anders doen vermoeden, weet de muziek toch een positief gevoel achter te laten. Van Norden toont op die manier dat hij moeilijke thema’s kan verpakken in heerlijke pop.
Dat geldt ook voor andere nummers op Playing By Ear. De Haarlemse singer-songwriter lijdt bijvoorbeeld aan de erfelijke nierziekte cystenieren, net als zijn zus en zijn inmiddels overleden moeder en oom. Op wat zijn moeders zestigste verjaardag had moeten zijn schreef Yorick “Part of Me”. In dat nummer gaat hij in gesprek met zijn moeder en komt hij erachter dat hij steeds meer op haar begint te lijken en haar, met de ziekte in zijn achterhoofd, ook steeds beter begrijpt. Wie een zwaar depressief nummer verwacht komt echter bedrogen uit. Zo zit Van Norden niet in elkaar: hij relativeert, en dat klinkt door in zijn muziek.
Wat opvalt is dat de muzikale invloeden van Van Norden nooit ver weg zijn. Soms ligt het er dik bovenop, zoals bij “Maybe Tomorrow”, dat zo van een Beach Boys-album afkomstig had kunnen zijn. Een andere keer herinnert een intro je aan Tom Petty of een refrein aan Pink Floyds “Dark Side of the Moon”. Het leidt de aandacht – soms – te veel af van Yoricks liedjes. Je bent soms meer bezig met de zoektocht naar waar je een deuntje nou van kent, dan met de muziek zelf.
Je hoort overduidelijk waar Van Norden zijn inspiratie vandaan haalt. Zijn muziek is tijdloos en door in de productie net genoeg hedendaagse elementen toe te voegen is dit album het logische vervolg op zijn vorige albums. Je zou Playing By Ear ook een ode kunnen noemen aan al zijn muzikale helden, maar wel met het gevaar dat Yorick zich op muzikaal vlak een beetje te veel heeft weggecijferd. Volgend voorjaar staat alsnog een opnamesessie in de Abbey Road-studio’s ingepland. Hopelijk durft Yorick van Norden daar muzikaal meer van zichzelf bloot te geven, zoals hij dat in zijn teksten op dit album wel doet.
Yorick van Norden tourt vanaf eind deze maand en is onder andere te zien op 11 december in Mezz, Breda en op 16 december in Paradiso, Amsterdam.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
