Ane Brun @ Botanique (Orangerie): Breekbare precisie

De Noorse Ane Brun is op muzikaal vlak een beetje een laatbloeier, maar laat dat je zeker niet misleiden. Sinds eind jaren 90 maakt ze mooie, breekbare liedjes die doordrenkt zijn met een typische Scandinavische zuiverheid. In 2003 verscheen haar eerste album, getiteld Spending Time With Morgan en sindsdien brengt de artieste met de regelmaat van de klok nieuw materiaal uit. Ook covers, weliswaar in een geheel eigen jasje, vormen een belangrijk deel van haar discografie. In 2020 bracht Brun nog twee albums uit, het eerste eigen materiaal in ruim vijf jaar. In de Orangerie van de Botanique komt ze als deel van een Europese tour After The Great Storm en How Beauty Holds the Hand of Sorrow voorstellen.

Terwijl de Orangerie nog rustig aan het vollopen is, is de eer aan Loney Dear om de aanwezigen alvast op te warmen. De Zweed wist meteen de sfeer erin te brengen door te vermelden dat hij al meermaals in de Brusselse zaal speelde en het inmiddels een van z’n favorieten is. Dat Emil Svanängen niet bang is van het publiek, merken we wanneer hij tijdens het eerste nummer al de aanwezigen inschakelt om mee te zingen. De juiste toon vasthouden blijkt een stuk lastiger dan verwacht en wanneer ook een ambulance met loeiende sirenes zich in het geheel komt mengen, kan het alle kanten op. De muzikant laat zich echter niet van de wijs brengen en speelt gretig door op zijn piano. Af en toe neemt hij er ook even een gitaar bij, waardoor we een leuk spel krijgen tussen beide instrumenten die de liedjes op een geheel eigen manier inkleuren. Svanängen was vergeten hoe beleefd het publiek in Brussel was en begon luidop na te denken dat dit wel heel erg leek op een Japans publiek. Even later zette hij een volgende liedje in dat door de ietwat elektronischere klanken deed denken aan Thomas Azier ten tijde van zijn Rouge album. Na een klein half uurtje zat het er alweer op voor Loney Dear en mocht hij onder luid applaus plaats maken voor de ster van de avond.

Iets over half negen wandelen enkele muzikanten het podium op in zwart-wit outfits waarna het licht van de grootste zaal van de Botanique dooft. We hoeven niet lang te wachten tot ook de vrouw waar het allemaal om draait, Ane Brun, het podium betreedt. Het mag meteen duidelijk zijn, dit wordt een grootse show volgens de normen van het genre en het Scandinavisch minimalisme. Haar outfit zou zomaar van ABBA kunnen zijn, maar in Brussel staat een artieste in alle betekenissen van het woord op het podium. De veelheid van lampen op het podium vormt het decor voor ruim een uur en veertig minuten aan muziek. In het gezelschap van een voltallige band klinken de liedjes een stuk dansbaarder en krijgen ze soms zelfs een iets hoopvollere toon, een stevige basis dus voor de soms breekbare vocalen waaraan we ons laven.

Na enkele liedjes is het tijd om de olifant in de kamer te benoemen. Ook Ane Brun had liever een jaar eerder al de wereld rond gereisd met haar twee nieuwe platen. Ze vertelt dan ook over hoe ze zelf al heel wat heeft meegemaakt, maar dat zelden met veel mensen deelt. Nu zitten we echter in een andere situatie en hebben we allemaal hetzelfde meegemaakt. De Noorse hoopt dan ook dat we hierdoor een stukje dichter naar elkaar toe groeien, waarna ze “Crumbs” inzet. Een song waarop ze haar beste danspasjes toont onder enthousiast geklap van het publiek. De prominente drums geven het tempo aan en de aanwezigen gehoorzamen stilletjes. Het verhaal over het inmiddels meest gekende virus is niet het enige. Zo krijgen we tussen de nummers door wat meer duiding wat ervoor zorgt dat we meer krijgen dan een reeks liedjes die toevallig in een bepaalde volgorde gespeeld worden.

Dat de Noorse niet aan haar proefstuk toe is, wordt met de minuut duidelijker. Ze spreekt de aanwezigen met alle gemak toe en gooit zich vervolgens van het ene nummer in het andere. Dat we een mix van oud en nieuwer materiaal te horen krijgen, zorgt ervoor dat er ook heel wat verschillen zijn tussen de songs wat sfeer en grootsheid betreft. Toch wordt dat contrast nooit te groot waardoor we de draad even kwijt zouden raken, Brun weet waar ze mee bezig is, en begeleidt ons zonder problemen van de ene naar de andere song. “To Let Myself Go”, de eerste track van de avond waarop de artieste zelf ook gitaar speelt, vormt een keerpunt in de set. De celloklanken vermengen zich prachtig met de rest van de instrumentatie terwijl Ane Brun haar stem op alle mogelijke manieren gebruikt. Dat het nummer dan ook al sinds 2005 telkens weer in de setlist sluipt, bewijst maar weer hoe tijdloos muziek kan zijn.

Muziek is meer dan leuke melodietjes en daarom legt Brun ook haar kwaliteiten als tekstschrijver bloot. Zo gaat het ietwat duistere “Fingerprints” over de tijd nadat je iemand verloren bent, een tijd waarin je hoofd weet dat die persoon er niet meer is, maar je hart dat nog niet kan bevatten. ‘I’ll miss you’ klinkt dan ook bijzonder pijnlijk en geeft voor enkele seconden het gevoel dat ons hart uit onze borstkas gerukt is. Pijnlijk oprecht, maar daardoor ook heel erg mooi en sterk. De muzikanten vormen een geoliede machine, terwijl de rol van Ane Brun bestaat uit het raken van de gevoelige snaar met haar stem. Tegelijkertijd worden we ook getransporteerd naar wondermooie plekken waar de lucht zo zuiver is dat het bijna pijn doet om te ademen.

Met een cover van Sade haar “By Your Side” toont de Noorse een meer ingetogen kant van zichzelf, wat in schril contrast staat met de uitbundigheid waarmee de show begon. Even later vindt de artieste het tijd geworden om haar band even in de schijnwerpers te zetten, dat kan ook bij het publiek op heel wat enthousiasme rekenen. Vervolgens mag er weer gedanst worden en dat onder meer op “Take Hold Of Me” dat ons bijzonder lang liet wachten op een climax om u tegen te zeggen en “This Voice” dat een van de spannendste intro’s bevat van de avond. “Don’t Run” had de vredevolle kers op de taart moeten worden met een mooi geënsceneerde outro, maar natuurlijk komt er nog een bisronde. Ditmaal wordt ook de voltallige crew bedankt waarna we een kristalheldere versie krijgen van “Closer”. Onder meer een Bob Dylan cover waarmee Adele naam maakte, passeert de revue nog, maar het is uiteindelijk “Do You Remember” dat ons nog een laatste keer aan het dansen brengt. Afscheid nemen in stijl, zo heet dat dan.

In de Botanique toont Ane Brun dat ze terecht al jarenlang een vaste waarde in indie-folkland is. Een ijzersterke set zonder dalen, maar met heel wat pieken, stuurt ons als het ware betoverd terug naar huis. Er moet iets in het water zitten in Noorwegen en omstreken, want de zuiverheid en het licht dat ze daar in muziek kunnen verpakken, is van een ander kaliber.

Setlist:
After The Great Storm
Honey
Directions
Crumbs
Waiting
To Let Myself Go
Fingerprints
Trust
By Your Side (Sade cover)
Breaking The Surface
The Puzzle
Take Hold Of Me
This Voice
Don’t Run

Closer
To Make You Feel My Love (Bob Dylan cover)
These Days
Do You Remember