© CPU – Toon Miermans
Voor de twintigste editie van het festival van de vrijheid, een meerdaags feest van de Franstalige gemeenschap van ons land, werd het Théâtre National elf dagen lang bezet door verschillende culturele projecten. De grote kers op de taart kwam dan weer van Vlaamse bodem, want de eer om het feest af te sluiten, was aan Selah Sue. Het is alweer een tijdje geleden dat we de zangeres nog in een zaal aan het werk zagen, waardoor we al bijna dreigden te vergeten dat de intimiteit van vier muren rond het podium en een dak erboven de muziek nog net dat tikkeltje meer tot zijn recht doen komen.
Zoals het echte sterren vergaat, moeten we even geduld uitoefenen vooraleer Selah Sue ten tonele verschijnt. We worden op de proef gesteld door een promovideo van het festival die ruim een kwartier na aanvangstijd pas van start gaat en op weinig belangstelling kan rekenen. Gelukkig snapt de presentatrice het allemaal iets beter, de voorbereide speech wordt ingekort tot twee zinnen, waarna het de gloednieuwe liveband van de artieste is die het podium vult. Een organische productie verweven van elektronische geluiden en pseudo-rap vormt de indrukwekkende intro waarmee de avond eindelijk echt van start gaat. De flitsende lichtshow heeft nog wat last van het afwachtende publiek, maar van zodra de ster van de avond verschijnt, lijken we weer met een schone lei te beginnen.
De eerste songs worden in sneltempo op ons afgevuurd, waardoor meteen duidelijk wordt dat Selah Sue de kneepjes van het vak na al die tijd nog niet verleerd is. Het publiek houdt ze moeiteloos in de hand en ook met haar muzikanten zoekt ze op zeer regelmatige basis contact. Het zijn die muzikanten die het geheel een rijk geluid geven waarin we ons maar al te graag onderdompelen. Toch is het Selah Sue zelf die het meest kenmerkende instrument in de mix gooit, namelijk haar bijzondere stemgeluid. Het zou ons niet verbazen mochten haar stembanden er langs de binnenkant een schuurpapierachtige textuur op nahouden, want naast de zachte rap waaraan de Leuvense zich af en toe waagt, zoekt ze zowat heel de tijd de grenzen op van haar vocale bereik. Het lijkt daardoor wel alsof haar vocaal bereik elke keer weer een stukje groter wordt en de artieste met nieuwe klanken aan de slag kan.
Dit bericht op Instagram bekijken
In onze hoofdstad is het altijd even uitzoeken welke taal je het best kan hanteren, zo ook tijdens de show van Selah Sue. Toen er een bijna fiftyfifty-verdeling blijkt te zijn tussen Nederlands- en Franstaligen, kiest de zangeres voor een bonte mix van beide talen én Engels. Nu het publiek toch al de stap zet tot actieve participatie, kan een eerste meezingmoment niet lang uitblijven. “Alone” is de geknipte song om de stembanden even bij te smeren en net als bij heel wat andere songs die de revue passeren, krijgen we live een uitgebreide versie met de nodige variatie. Waar vele artiesten live alles aan effectjes moeten bovenhalen om de geluiden van de studioversies van liedjes zo goed mogelijk na te bootsen, is het alleen maar echte geluidskunstenaars gegeven om net op die momenten de kans te grijpen hun muzikaliteit in de kijker te zetten.
Selah Sue zweeft schijnbaar moeiteloos tussen de verschillende gedaantes van zichzelf, van moeder en beste vriendin naar complete diva of een meer urban gedaante. Het zijn verschillende huiden, maar ze staan de Leuvense allemaal minstens even goed. Zo begint “Raggamuffin” intiem op gitaar, maar wordt er langzaam, maar zeker opgebouwd naar een groots geluid dat bijna smeekt om de soundtrack te zijn voor heel wat dansjes. Schuifelend verkent het publiek de vierkante meter rondom zich, want een korte blik op de zaal leert ons dat er nog weinig lege ruimte is en ook op de tribunes is het tevergeefs zoeken naar nog een lege stoel.
Waren we net nog op een feest, dan is de sfeer snel omgeslagen, want we bevinden ons plots in de intimiteit van de huiskamer van Selah Sue. Ze vertrouwt ons toe dat het vandaag niet zo’n goede dag was, maar dat het helpt om dan toch op een podium te kunnen staan ’s avonds. Even later weerklinkt warm gitaargetokkel en wordt het vlammetje in ons aangewakkerd. “Break” is kwetsbaarder dan ooit, maar daardoor des te geloofwaardiger. ‘How hard will I fall / When I can’t deal with this at all’, klinkt het bijna pijnlijk emotioneel. Ook “Always – Cosmo”, een song die het levenslicht zag tijdens een van de lockdowns, gaat op hetzelfde elan door.
Dit bericht op Instagram bekijken
Van de kleine, akoestische liedjes, trekken we het register stilaan weer open met “Hurray“, een song over de kleine aanmoedigingen die we onderweg allemaal nodig hebben. Technische problemen zorgen ervoor dat het nummer tot twee keer toe opnieuw moet worden ingezet, maar de zwoele, jazzy intro doen ons al gauw de onderbreking vergeten. Even later zorgt een bijna theatraal intermezzo bij “Free Fall” ervoor dat we getuige zijn van een ware performance die het concept van een concert bij momenten weet te overstijgen zonder ook maar een seconde de muziek van zijn hoofdrol te duwen. De touwtjes zijn duidelijk in handen van mevrouw Selah Sue, want eenmaal we dit moment in de set bereiken, moet er opgebouwd worden naar een climax om U tegen te zeggen. Met “Peace Of Mind” heeft ze het publiek in de hand, waarna iedereen bijna gedwongen wordt om de heupjes los te gooien tijdens wat daarop volgt. Een dikke baslijn vormt het tapijt voor een rapsong waarmee we kennismaakten met een nieuw facet van de artieste.
Een lang uitgerekte versie van “Crazy Sufferin Style” belooft de laatste song van de avond te worden, maar wanneer de lichten op podium niet doven en ook de zaal verdacht donker blijft, groeit het vermoeden dat Selah Sue nog een klein stukje aan de avond zal breien. Gewapend met een gitaar loopt de zangeres even later het podium op en vraagt ze het publiek wat ze willen horen. Zo gezegd, zo gedaan en even later was de mini-setlist klaar. “Fyah Fyah” wordt in een minimalistisch jasje gehuld, waarna ze haar toetsenist inschakelt voor “You”. De grote apotheose komt er echter als de hele band nog een laatste keer terugkomt inclusief backing vocals en met “This World” een ultiem hoogtepunt creëert. Dat de song al tien jaar oud is, beseffen we pas later, want hoewel het voelt alsof het lied altijd al bestaat, klinkt het nog steeds even fris als tijdens die eerste luisterbeurt. Live mogen ook de muzikanten, die zich de hele tijd verschuilen achter hun instrument, even een plekje in de spotlights opzoeken.
Als er één ding duidelijk is na vanavond, dan is het dat we de Leuvense zelfs na al die jaren nog steeds onderschatten. Een muzikaal sterke show zonder al te veel tierlantijntjes bewijst dat Selah Sue helemaal klaar is voor wat er komen zal. Haar optreden tijdens het festival van de vrijheid was de laatste Belgische show voor 2021, maar we zouden er niet versteld van staan mochten we haar komende zomer op enkele festivals tegenkomen. Hopelijk tegen die tijd gewapend met een nieuwe plaat waarop we ongetwijfeld weer nieuwe facetten van de artieste zullen leren kennen.
