De Amerikaanse singer-songwriter Marissa Nadler blijft onverstoorbaar muziek uitbrengen en het tempo vertraagt maar niet, integendeel. Nadler liet in 2004 een eerste indruk na met debuutalbum Ballads of Living and Dying en deze nieuwe soloplaat is ondertussen al de negende van de folkmuzikante – 22ste met samenwerkingen, coveralbums en rariteiten meegerekend. Van die laatste bracht Nadler er tijdens corona trouwens maar liefst drie uit.
De muzikante keek dus achterom tijdens lockdown en het moment leek na corona aangebroken opnieuw vooruit te kijken. Zo begon de gitariste pianolessen te volgen en vond ze zichzelf radicaal uit. Of dat is toch wat de persberichten ons willen doen geloven. In de realiteit wijkt The Path Of The Clouds niet erg af van het eerdere werk van Nadler. Simpele, maar mooie tokkelpatroontjes, haar kenmerkende ijle stem en – toegegeven – iets rijkere arrangementen dan vroeger.
Dat de arrangementen wat dikker zijn aangezet, hoeft niet te verbazen als je kijkt wie er allemaal meespeelt op dit album. Zo doet Simon Raymonde, bassist van The Cocteau Twins, zijn intrede. Multi-instrumentaliste Milky Burgess, die een tijdje geleden nog de soundtrack van de cultfilm Mandy verzorgde, mag zich ook goed laten gaan, en zelfs de pianoleerkracht van Nadler, Jesse Chandler, doet mee. Die laatste speelt trouwens bij cultbands Midlake en Mercury Rev. Niet de minste dus. Ook mede singer-songwriter Emma Ruth Rundle laat met een gitaarsolo van zich horen. En dat zijn dus maar de bekendere namen.
Mooi zijn al die gastbijdrages zeker te noemen. Maar avontuurlijk? Niet echt. Ook al werd het album op piano geschreven, de akkoordprogressies en structuren klinken niet opvallend vernieuwend. Nadler weet exact hoe ze een goed nummer moet schrijven en arrangeren – ze nam de productie van dit album ook op zich – maar treedt niet van de platgetreden wegen af. Het klinkt wel wat bombastischer, met meer galm op de stem en occasionele dramatischere elektrische gitaren. Gelukkig zonder plat of commercieel aan te doen.
Tekstueel doet de muzikante wel een experimentje. Nadler bingewatchte tijdens lockdown heruitzendingen van de reeks Unsolved Mysteries, en besloot de mysteries uit de serie in de plaat te verwerken. “Bessie, Did You Make It” zet het murderballads-genre op zijn kop, met een sterke vrouwelijke protagoniste, en het titelnummer gaat over de onbekende vliegtuigkaper D.B. Cooper (valse naam). Het amusant getitelde “Well, Sometimes You Just Can’t Stay” gaat dan weer over de enige succesvolle ontsnapping uit de gevangenis van Alcatraz.
Leuke weetjes dus en de teksten geven de plaat extra diepgang, wat nodig is gezien het gebrek aan echt beklijvende melodieën op deze plaat. Al moet je wel goed luisteren om de teksten goed te kunnen ontcijferen onder de galm. The Path Of The Clouds is een geslaagd leuk plaatje voor op de achtergrond, maar niet zo avontuurlijk als Nadler ons wil doen geloven. Maar met vakwerk is natuurlijk ook niks mis.
Facebook / Website / Instagram
