Transparent Water (2017) bestendigde de grootse samenwerking tussen de Cubaanse jazzpianist Omar Sosa en de Senegalese koravirtuoos Seckou Keita. Met het nagelnieuwe Suba (dat in het Mandinka zonsopgang betekent) hernieuwen beide muzikanten hun erg bijzondere samenwerking.
Suba is een album dat geconcipieerd en opgenomen werd toen de wereld haar deuren sloot. De boodschap die je daarin hoort: hoop op vrede, broederschap en het eeuwige ideaal van gelijkheid. Minstens zo opvallend: in een immer veranderende wereld, vaak jachtig en vol tijdsdruk, vormt deze vrije, spontane muziek een fraai contrapunt waar je als luisteraar aan kunt blijven opwarmen.
Zo zochten Sosa en Keita uitdrukkelijk naar nieuwe ideeën. Dat blijkt onder meer uit de inbreng van de onnavolgbare Venezolaanse percussionist Gustavo Ovalles. Ook cellist Jacques Morelenbaum, fluitist Dramana Dembelé en Steve Arguëlles (effects, percussie,..) zijn op dit heerlijk weerklinkende Suba te horen.
Al van bij het begin, met opener “Kharit” – dat op aandoenlijke, poëtische wijze het traag en uiterst voorzichtig tot leven komende ochtendlicht evoceert, is het prijs. Kenmerkend is de knappe samenzang, al is het vooral ook de weergaloze samensmelting van heerlijk rijk uitwaaierende koramelodieën, elegante, percussieve ritmes en gemuteerde, verstilde pianojazz die volop indruk maken.
Soms vormt de muziek een schuchtere aanzet tot dans, zoals tijdens “Allah Léno”. Of neem het met sobere, maar weemoedige streepjes cello verrijkte “KoraSon”. Evengoed kan je opgewekte, kwiek pulserende ritmiek vinden, zoals onder meer tijdens “Gniri Balma”. De plaat heeft dus van alles wat te bieden en net daardoor komt het op zo’n mooie manier binnen.
Naarmate dit erg knappe album vordert, vallen zowel de meditatieve natuur van het album als de rijkheid van de composities op. Zoals onder meer te horen is op het door de coronapandemie geïnspireerde “2020 Visions”, het van grootse emotie vergeven “Floating Boat” of de vrijuit meanderende afsluiter-met-een-magisch-randje “No One Knows”. Kortom: wederom een prachtplaat.
