In 2004 bracht de legendarische Franse veeltekenaar Lewis Trondheim een opmerkelijke graphic novel uit. A.L.I.E.E.N. was in alle mogelijke vormen een stripverhaal: het had een cover, tekeningen en personages. Alleen was er voor de gewone lezer geen touw aan vast te knopen. De vreemde amorfe personages spraken een taal die onbegrijpbaar was. Zelf hield Trondheim vol dat hij het boekje stomweg in een bos had gevonden, niet ver van waar hij met vrouw en kinderen aan het picknicken was. Een boekje dat volgens hem letterlijk buitenaards was.
Je zou dezelfde vergelijking kunnen maken met Vanishing Twins vierde album. Al van bij een eerste blik op de albumcover schreeuwt Okki Gekkou om je aandacht en interesse. Die Japanse titel, het abstracte artwork, nummers die zich verschuilen achter mysterieuze titels; in zowat alle opzichten lijkt dit album niet van deze wereld. Niet dat Vanishing Twin, het muzikale project rond de Britse met Belgische roots Cathy Lucas, Valentina Magaletti, Phil M.F.U., Elliott Arndt en Susumu Mukai, daarmee aan hun proefstuk toe is. Hun tweede plaat Magic & Machines besloeg twee kwartierlange jams van echoënde synths en de niet zo spreekwoordelijke toeters en bellen. Op The Age of Immunology (2019) hoorden we Frans, Japans en vleugjes Stereolab en Broadcast.
Ookii Gekkou betekent in het Japans zoveel als ‘groot maanlicht’. Met wat goeie wil zou je doorheen de plaat ook een verhaal kunnen ontwaren dat begint op een heldere nacht. Een buitenaards wezen landt op onze aarde en probeert zich in zoveel bochten, stijlen en genres te wringen om toch maar iets te kunnen snappen van onze vreemde wereld. Horen we eerst nog onstuimige baslijnen en een jazzy sfeertje in het titelnummer, vijf minuten later zitten we plots in de exotische psychedelische rock van “Phase One Million” dat met zijn stoffige gitaren en funky groove veel weg heeft van Khruangbin.
‘Who am I, I am no one. What do I want? A human head,’ klinkt het dreigend en mysterieus op “Zuum”. Of het hier gaat om een beest met moordlustige neigingen of om iemand die zich gewoon thuis wil voelen op deze aarde laat Vanishing Twin nog handig in het midden. Pas daarna krijgen we voor het eerst een blik op de alien in kwestie. “The Organism” schetst dan wel een duidelijk maar niet al te fraai beeld van onze ter aarde gevallen vriend: broebelend als een pot spaghettisaus op het vuur kronkelt het zich een weg over de aarde, zoekend met zijn tentakels naar houvast. ‘And so I emerged from the quantum field,’ kondigt het zichzelf aan. We wanen ons meteen in een Japanse theatermusical en je kan het veelarmige beest al over de bühne zien glibberen terwijl de muziek zijn verhaal kracht bij zet.
Op Ookii Gekkou slaagt Vanishing Twin er vooral in om abstracte en onthechte tableaus te schilderen die je ondanks hun vreemde voorkomen toch weten te intrigeren en in hun wereld meesleuren. Chris Martin van Coldplay vroeg zich dan wel af hoe muziek zou klinken op andere planeten in Star Wars, Vanishing Twin voegt hier de daad bij die gedachte. “In Cucina” klinkt exact zoals de Cantina Band, mocht hun donkere kroeg zich ergens op een jungleachtige planeet bevinden. Terwijl een Italiaans koortje roept naar de vrouw in de keuken stuwen drums en bongo’s het kwik danig de hoogte in.
‘Understanding you, understanding me too,’ spreekt een elektronische stem ons plots aan in “Light Vessel”. Het voelt alsof we niet meer naar een echte band luisteren, maar naar een door artificiële intelligentie aangedreven machine. “Wider Than Itself” doet het dan misschien rustig aan, die zachte blazers maken ons toch eerder nerveus dan dat ze ons op ons gemak stellen. Gelukkig brengen “Tub Erupt” en “The Lift” terug wat schwung in de zaak zodat onze getentakelde vriend lichtjes heupwiegend de ufo terug naar huis kan nemen.
Hoe interessant en mysterieus het experiment van Vanishing Twin ook klinkt, het ontbreekt hen echter aan echt doorleefde en memorabele songs. De psyche overwint het van de passie en dat resulteert in een eerder afstandelijke plaat. Net als het buitenaards wezen zoekt de band tevergeefs naar connectie en herkenning. Maar zoals we al die vreemde octopussen van Arrival, David Bowie in The Man Who Fell To Earth en E.T. al zagen sukkelen op aarde, blijkt het moeilijker dan gedacht om onze aardbol te doorgronden.
Wie zin heeft in een retourtje richting de kosmos en zich geen zitje naast Elon Musk of Jeff Bezos kan veroorloven, vindt vast zijn gading op Vanishing Twins Ookii Gekkou. Hoewel de nummers barsten van de vreemde kronkels en ideeën zou het ons niet verbazen mocht deze band zo rond drie uur ’s nachts een festivaltentje op pakweg Dour of Pukkelpop op hun kop kunnen zetten.
