Ondertussen heeft de tweede editie van Sound Track al heel wat podia zien passeren. Waar vorige week een reeks Oost-Vlaams talent het tegen elkaar opnam in De Centrale te Gent, zakten gisteren maar liefst zeven andere acts af richting Concertzaal De Casino in Sint-Niklaas. In het hart van het Waasland wist dit muzikaal geweld zich volledig te smijten in de hoop die felbegeerde finaleplaatsen binnen te halen. Wij geven je graag even een overzicht van hoe het eraan toeging gisteren.
Openen voor een schijnbaar lege zaal, iemand moet het startschot geven. Hier was het de beurt aan LANI. Zij besloot dit dan maar te doen met een kanon van jewelste. Begeleid door Hannes Cuyvers, Sam Enthoven en Stijn Konings vulden de pittige bassen van synthpop-knaller “Dark” de zaal en leek de zaal in een vingerknip gevuld te raken. Wat volgde, was een strakke set met aanstekelijke electropopmelodieën. ‘Going up again and going down’, zong LANI tijdens het derde nummer, terwijl het publiek vlijtig meeknikte met dit aanhoudend basfestijn. Ons persoonlijk hoogtepunt, “Pink Champagne”, liet de grond letterlijk daveren en bezit alles om een succesvolle hit te worden. Valse noten werden niet uitgenodigd die avond, zo bewees Lani Pellegrini nog maar eens tijdens afsluiter “Do You Know What It Is”, waarin ze de vruchten plukte van een flinke dosis vocale controle. Een zeer geslaagde start van een geslaagde avond.
Het contrast met de volgende act kon niet groter zijn. We namen afscheid van de energiebom die we zopas te horen hadden gekregen en bevonden ons weldra in een intieme setting van harmonieuze samenzang. Gewapend met enkel drie microfoons wist Trio Pletenitsa de zaal muisstil te krijgen. Het was overduidelijk dat deze dames over een gigantische dosis vocaal talent beschikken. Dat kon ook niet anders, als je een driestemmigheid als deze kan laten klinken als één magisch geheel. Waarom zou je percussie nodig hebben als je een lichaam hebt om op te tikken, bewezen ze innovatief tijdens het derde nummer. Wie geen Bulgaars spreekt, heeft vast wat moeite met het interpreteren van de teksten, maar de emotie waarmee deze volksliederen gebracht werden, was universeel.
Wegens ziekte tijdens de selectieronde in Gent mochten we in Sint-Niklaas Anthea bewonderen. Mooi op schema maakte de 20-jarige textielstudente haar intrede op het podium en won voor ons alvast de prijs voor de beste outfit van de avond. Waar de zaal eerst nog wat onrustig was, wisten het donkere “Closer” en “Love In Distortion” het publiek achterin de mond te snoeren. De drummer bleek tijdens het tweede nummer ook een gitarist te zijn en dat kunnen wij wel smaken. Duistere bassen en laidback vocals stonden hier centraal en bij momenten leek het zelfs alsof de nummers geschreven konden zijn door een jonge Max Colombie. Het gebrek aan variatie doorheen de nummers kon misschien wel een werkpuntje zijn naar de toekomst toe.
Tijd voor een local dan, in de vorm van r&b singer-songwriter Alioth. Hij besteeg het podium terwijl zijn entourage in het publiek gretig de camera’s en aanmoedigingen bovenhaalde. Terecht, want wat een stem, wat een podiumpresence. Als The Weeknd en Anderson .Paak een liefdesbaby zouden krijgen, zou zijn naam Alioth zijn. “Secrets” opende met een gitaarintro à la 3 Doors Down en de jonge zanger nam vlekkeloos het podium in met zijn vlotte danspasjes. Voor het laatste nummer vroeg Alioth het publiek te dansen, waardoor de meerderheid zelfs dichter bij het podium kwam te staan: een prestatie die niemand hem voordeed. Die interactie met het publiek was écht wel een troef die hem onderscheidde van de rest. Dit laatste nummer kwam overigens binnen als een bom en moet gewoon een radiostation bereiken. Tijdens de outro om U tegen te zeggen, stal de gitarist onberispelijk de schijnwerpers wanneer hij als Hendrix zijn gitaar achter zijn nek stak en een gigavette solo presenteerde. Knap!
De eerste en enige act die met matching outfits kwam opdagen was REINES. De twee jonge indiepopproducers worden live bijgestaan door een voltallige band, uiteraard ook allemaal in het bezit van dezelfde debardeur en aaibaarheidsfactor. Waar de drank vorderde, ook de losbandigheid van het publiek. Zo bleek tijdens “Daisy”, waar de menige danspasjes in de zaal leken te smullen van de door The 1975-beïnvloede sound. De aangename sfeer-tempowisselwerking doorheen nummers zoals “New Tune” maakten van deze performance een charmante tentoonstelling. Het leek wel alsof er tijdens de set iets fout gelopen was bij het mixen van de vocals. Zo waren deze van gitarist Jasper Boeur praktisch onhoorbaar in de zaal en zorgde dit soms voor wat conflict in het geheel. Ook de interactie met publiek mocht wel wat losser zijn in de toekomst, maar dit zijn ongetwijfeld opmerkingen waar zo aan gewerkt kan worden!
De avond liep stilaan op zijn einde, de oogjes werden soms al wat zwaarder, maar gelukkig zijn de postpunkers van Lustrous er nog om die ogen los uit je hoofd te blazen. Zelfs tijdens de soundcheck was het even kijken of het dak nog op De Casino stond. Met een arsenaal aan scheurende versterkers aan hun zijde opende “Good Grief” de setlist op z’n best. Zanger Laurens Van Moorleghem liet er geen gras over groeien en stelde meteen zijn ruwe stembanden tentoon die ideaal geschikt zijn voor dit genre. Gesmeerde overgangen tussen nummers zoals die van “Pink Knife” naar “Fine” creërden een continue extase van gitaareuforie en ook Lennart Janzegers’ bonkende baslijnen waren hier onmogelijk weg te denken. ‘So It Goes’, keelt Van Moorleghem nog een laatste keer waarop beide gitaristen antwoorden met een combinatie van complexe gitaartoetsen. Met een luidkeels geschreeuw van hun fans en een gesloopt podium kan dit vijftal zeer tevreden naar huis keren.
Tien Ton Vuist kreeg de lastige taak om als laatste act de avond af te sluiten. De energie van het publiek was jammer genoeg ver te zoeken (foei!) maar desondanks smeet het trio zich volledig. Na wat vermakelijk heen-en-weer gepingpong tussen de band en geluidsman Jo werd deze laatste soundcheck van de avond wel meteen de meest amusante. Enkele Balthazar-baslijnen later was het voor echt. Tijd voor een schitterende portie onvervalste garagerock van een trio dat perfect op elkaar ingesteld staat. Tijdens de instrumentale solo’s zoals die in “Painkillers” en “Friends To Lovers” springt zanger Tijl De Meulemeester rond als een pasgeboren veulen met een zelfvertrouwen van jewelste. Ook kunnen we rekenen op een klein kusje met bassist Nikki Kiekens gevolgd door een reeks synchrone danspasjes waar De Romeo’s enkel van kunnen dromen. Een paar ‘C’mon motherfuckers’ en een klein bedankje aan de organisatie later is de strijd gestreden. Een geweldige afsluiter die ondanks het late uur knalde alsof hun leven ervan af hing.
Na een lange avond vol muzikaal talent is het nog even afwachten wie we terug zullen zien in de finale. Onze top drie staat in ieder geval vast:
3. Tien Ton Vuist
2. Alioth
1. LANI
Benieuwd wat dit prachtige muziekconcours nog in petto heeft? Ga dan zeker eens kijken naar een van de selectierondes of finales. Een overzicht vind je hier.
