Het leven van de uit Montreal afkomstige Lauren Spear liep allesbehalve vlekkeloos. Een paar jaar geleden kwam haar ex-vriend om in een dodelijk auto-ongeluk en wist ze met haar gevoelens geen blijf. Na een lang proces van acceptatie en leren verdergaan, besloot ze haar trauma recht in de ogen te kijken. De 27-jarige begon onder de naam Le Ren ontroerende folkliedjes de wereld in te sturen, die ze later bundelde tot haar eerste ep Morning & Melancholia. Daarbij had ze het niet alleen over de liefde die het een tijdje geleden van haar overnam, maar ook over het verlies en het rouwproces waarvan ze de afgelopen jaren niet gespaard is gebleven. Op een tedere manier wist ze haar nostalgische herinneringen muzikaal te maken voor ons.
Maar tijden veranderen en dat is niet anders voor Lauren. Ze zocht bewust dingen op waar ze gelukkig van werd, waardoor ze nu opnieuw al het moois in het leven kan waarderen. Het enige wat voor haar leek te ontbreken was iemand om deze ervaringen mee te delen. Met haar eerder verschenen single “I Already Love You” beschreef Spear wondermooi hoe graag ze haar liefde wil doorgeven aan haar (voorlopig nog) ongeboren kind. Dit gevoel groeide krachtiger en sterker uit tot het bijna uit zijn voegen barstte en fungeert nu als basis voor haar allereerste langspeler Leftovers.
Het handelsmerk van Le Ren is overduidelijk Spears aanlokkelijke stem. Ze is er zichzelf heel bewust van en pleziert ons er ook mee tijdens opener “Take On Me”. Begeleid door enkel wat gitaargetokkel schept ze een mysterieuze sfeer waarmee ze ons verwelkomt in haar eigen leefomgeving. Ze windt er helemaal geen doekjes om, want hierna worden we meteen voorgesteld aan haar moeder Dyan. Het gelijknamige liedje doet ons stil worden. Niet alleen door de fragiele percussie en pianoklanken, maar vooral door wat Lauren ons te zeggen heeft: ‘Our bodies are far apart / But I feel her in the air / If I could look into the center of the sun / I think I’d see her there’. Een mooier cadeau dan dit ingetogen nummer kan een moeder zich waarschijnlijk niet inbeelden.
Bij de eerste keer luisteren klinkt alles nogal gelijkluidend, waardoor er niet veel variatie tussen de verschillende nummers te vinden is. Het is pas door meer gefocust te zijn op wat Le Ren tekstueel in elkaar knutselt, dat elk liedje uiteindelijk uniek lijkt op zijn eigen manier. Zo is dat ook het geval bij “Who’s Going To Hold Me Next?” en “Was I Not Enough?”, die ons muzikaal niet van onze sokken blazen, maar wel literaire pareltjes zijn. Dit idee probeert ze ook door te trekken naar haar oudste song “Willow”, wat jammer genoeg resulteert in een in elkaar geflanst afdankertje. Lauren blijft hier te veel teren op hetzelfde terugkerende melodietje, waardoor ook een poging om er met een viool nieuw leven in te blazen grandioos mislukt.
Wat Le Ren zo aanstekelijk goed maakt, is dat ze een andere weg durft in te slaan dan andere artiesten. Het gaat niet altijd over romantische relaties, een gebroken hart of liefdesverdriet. Vooral de puur platonische liefde intrigeert haar. En laat dat ook de leidraad doorheen dit album zijn, want op “Friends Are Miracles” brengt ze met haar hypnotiserende stem een ode aan haar beste vrienden. Lauren beschrijft hierbij niet enkel de plezierige momenten, maar ook hoe ze zichzelf nadelig afspiegelt aan haar metgezellen waardoor eenzaamheid soms ongewenst de bovenhand neemt. Hetzelfde thema pakt ze met “May Hard Times Pass Us By” nog fijngevoeliger aan door haar woorden te accentueren met minimalistisch banjogetokkel.
Le Ren filosofeert met Leftovers op een literair standvastige wijze over het leven. Met enkel een akoestische gitaar en onbevlekte stem weet ze ons mee te nemen in haar eigen wereld. Eerlijk en oprecht legt ze de gebeurtenissen bloot die haar vormden tot de vrouw die ze vandaag de dag is. Door in elke song country te vermengen met folkinvloeden klinkt dit conceptalbum als een volmaakt geheel. Wie zijn ogen sluit en volledig opgaat in de muziek kan hier en daar zelfs sterke gelijkenissen horen met de Canadese singer-songwriter Joni Mitchell. Le Ren belooft dus vast en zeker bekender te worden, maar tot dan houden we haar graag nog even verscholen voor de grote massa.
Zou het kunnen dat het getokkel op ‘May Hard Times Pass Us By’ niet van een ukelele akomstig is maar van een banjo?