Ook in het mooie Gent schoot de tweede editie van Sound Track uit de startblokken. Lip Service, Michelle, Boshra, Calling Blue Jay en Tim Martyr gaven het beste van zichzelf in De Centrale. Zesde act Anthea kon er jammer genoeg niet bij zijn wegens ziekte en zal volgende week aansluiten bij de selectieronde in De Casino in Sint-Niklaas.
Als mogelijks meest bekende band op de line-up, kwam Lip Service als eerste uit de loting. In 2018 geraakten ze immers reeds in de halve finale van Humo’s Rock Rally. Hun kleurrijke poprock met frivole synths en ronkende baslijnen trok de avond heupwiegend op gang. Vaak wordt onderschat hoe moeilijk het is om oprecht vrolijke muziek te schrijven. Je kan gelijk welk muziekconcours of festival binnenstappen en de overgrote meerderheid van artiesten zal je een vorm van donkere melancholie voorschotelen. Lip Service weet echter dat gouden randje te brengen dat de muziekscène van vandaag mist. En ofschoon de nummers van de band luchtig zijn, speelt het viertal enorm strak en zijn ze op elkaar ingespeeld. Frontman Kasper is niet de meest profilerende zanger, maar wel een sympathieke spring-in-het-veld die de aandacht op zich weet te vestigen. Zijn expressieve zang en gelaatsuitdrukkingen werden ook vlotjes ondersteund door de tweede stem van Hannah Cornelus.
Bijgestaan door half Shht, en op de betere feestjes bekend als Mixmeister Michelle, was Michelle aan de beurt. Onomwonden gezegd was deze set de verrassing van de avond. Live vielen de nummers van Michelle veel sterker uit dan wat er tot nu toe online te horen was. Met zuiderse gitaaraanslagen, Mongoolse keelzangen en ferm geslaagde meerstemmigheid kreeg Michelle heel de zaal muisstil. Ook hun leutigheidje ‘menselijke doedelzak’ waarbij het publiek mee in harmonie mocht zingen werd goed onthaald. Ondanks enkele onzekere blikken en wat kinderziektes in de act hier en daar, hadden Michiel en zijn kornuiten een nauwe grip op hun dynamiek. Er zit volgens ons een pak potentieel in dit soloproject, als Michiel goed kan uitmaken waar hij er juist mee naartoe wil.
Van synthpop en Mongoolse keelzangen naar Arabische elektropop. Bij de derde act van de avond werd het geluidssysteem van De Centrale grondig op proef gesteld door Boshra. De constante van de avond leek muziek te zijn die live beter uit de verf kwam dan wat er online te horen is, want ook hier zagen we een echte frontvrouw die een zaal kan inpakken. Vergezeld met een duo achter de knoppen dat zware bassen en zwoele Arabische tonen op de zaal losliet, bracht Boshra elegantie en dreiging met haar zang en dans. Er werd soms even lekker buiten de lijntjes van het genre gekleurd met ruwe soundscapes die aan Tsar B doen denken. Jammer genoeg verloor Boshra haar magie doorheen de set wel. De Arabische insteek die het begin interessant maakte, verdween na het eerste nummer en we misten wat originaliteit naar het einde toe.
Daarna bleven we in de mystieke sferen met Calling Blue Jay. Haar atmosferische altrock wordt normaal bijgestaan door een gitarist een violist maar deze avond trotseerde ze het podium alleen. Vergezeld met een backingtrack in de plaats begeleide ze zichzelf met gitaar, vingergeknip en shaker. Haar bitterzoete en zwevende bedroompop kwam in eerste instantie als fluweel binnen. Jammer genoeg had haar muziek de neiging om naar de achtergrond te vervagen naarmate het optreden vorderde. Ze heeft een heel specifiek stemgeluid dat velen zullen appreciëren en anderen net als afknapper zullen ervaren. Bij het laatste nummer schakelde ze haar gitaarlooper aan en kwam er een dwarsfluit boven. Het versterkte zeker het koortsdromige aspect van haar muziek. Desalniettemin klonk het geheel nog iets te vers van de de pers. Het talent is zeker aanwezig maar haar eindformule vergt nog iets teveel aanpassing naar onze mening. Nog even rijpen dus.
Als laatste was Tim Martyr aan de beurt. Opnieuw een solo-act met twee begeleidende muzikanten. Kort gezegd is Tim Martyr het alias van Timon Mattelaer, en met een dijk van een stem raasde hij door zijn melancholische set van zelfexpressie. De mix van breekbaarheid en met momenten gitaarbombast deed denken aan Sam Fender, een duidelijke invloed voor hem. Het optreden was naadloos en alle nummers kwamen exact terecht waar ze moesten zijn. Timon zal met zijn muziek duidelijk niet het warm water heruitvinden; er zijn namelijk veel artiesten die zich proberen te vestigen binnen het genre dat hij speelt. Zijn zelfzekere uitvoering en zeer sterke stem maken echter dat hij potentieel heeft om door te breken bij het grotere publiek.
We hebben van één band en vier soloprojecten mogen genieten deze avond. Elk van hen had potentieel maar omdat iedereen van lijstjes houdt, zetten we hieronder even de artiesten op een rijtje waar we het meeste in zien:
3. Lip Service
2. Tim Martyr
1. Michelle
Benieuwd wat dit prachtige muziekconcours nog in petto heeft? Ga dan zeker eens kijken naar één van de selectierondes of finales. Een overzicht vind je hier.
