Recht uit New York komt We Are Scientists af met hun nieuwe langspeler Huffy. De band die het pad der indierock al sinds het jaar 2000 bewandelt, kon in het verleden scoren met nummers als “Nobody Move, Nobody Get Hurt” en “Rules Don’t Stop”, maar is sinds dat laatste hitje wat in de vergetelheid geraakt. Ze zaten echter niet stil, want Huffy is al de zevende plaat en zoals het hardwerkende bands betaamt, bracht ook deze al meerdere compilaties en live-abums uit.
Waar bands als Kaiser Chiefs en Franz Ferdinand nog goed gedijen in hetzelfde genre en zichzelf al meermaals konden heruitvinden, lijkt de klok van We Are Scientists stil te staan in het jaar 2010. Met hun eerste plaat, vijftien jaar geleden, haalden ze nog goud, nu lijken ze verdwaald onderweg naar de uitgang. Dat maakt van deze Huffy een plaat waar geen stijl op te plakken valt en bijgevolg dus niet erg interessant is.
De eerste drie nummers van het album klinken effectief alsof ze meer dan tien jaar geleden bedacht werden. Je zou ze zo op een album van The Hoosiers of hellogoodbye kunnen vinden (was je die ook al vergeten?). De vergelijking met andere bands kunnen we voor de meeste nummers opmaken: “I Cut My Own Hair” opent met grote Customs-vibes en “Just Education” doet ons in de verte zelfs aan Coldplay denken, maar beide nummers kunnen niet drie minuten lang overtuigen. Het actuele “Pandemonium” klinkt ook alsof Kristof Uittebroek het bedacht heeft, maar in tegenstelling tot wat Customs destijds wél kon, blijft dit een nummer zonder ziel, noch inspiratie.
Wat ons wel licht kan overtuigen, is “Fault Lines”. Dat nummer geeft ons een enorm Royal Blood-gevoel en is veruit de enige track op Huffy die er echt staat en een vorm van meerwaarde kan betekenen. Afsluiter “Behavior Unbecoming” heeft iets, maar we kunnen niet exact zeggen wat, buiten de Coldplay-vibes die sterk aanwezig zijn in de gitaarklanken.
Op dit gehele album valt geen enkele stempel te drukken, gezien het een bont allegaartje aan stijlen is, die zowel over het album heen als in de nummers zelf op een fout klinkende manier met elkaar gemixt worden. In “Bought Myself a Grave” trekken ze zelfs plots de country-kaart, wat het genre geen eer aandoet. Algemeen klinkt de plaat als de muziek die op zaterdagnamiddag op de meest identiteitsloze radiozender wordt gespeeld en zelfs als achtergrondmuziek niet wordt opgemerkt.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
