Ook al brengen we dagelijks verslag uit van de nieuwste muziek die we konden vinden, we verliezen de steeds groter wordende catalogus niet van al wat muziekgeschiedenis heeft geschreven. Iedere maand zetten we vijf jubileumplaten in de kijker en geven we mee welke nummers je nooit mag vergeten.
Tin – Tien jaar
M83 – Hurry Up, We’re Dreaming (18 oktober 2011)
Hoewel het Franse M83 al in 2001 een eerste album loste, duurde het tot zesde langspeler Hurry Up, We’re Dreaming tien jaar later voor het op wereldniveau mee kon spelen. Single “Midnight City” is al vanaf de eerste tonen een herkenbaar feestnummer en naast dat gegeven ook een dijk van een hit. De cijfers liegen er niet om: op Spotify werd het al meer dan 656 miljoen keer aangeklikt en in totaal haalde het nummer vier keer platinum. Na dit album is het effect van het succes wat uitgebleven, al kunnen we de soundtrack bij de film Oblivion (2013) zeker ook aanraden.
Onze favoriet: Om niet “Midnight City” te noemen, zeggen we “Wait”. De sound die hen bekend heeft gemaakt komt in herkenbare vorm terug, al ligt het feestgehalte hierbij wat lager. Ideaal om in het donker even bij weg te dromen.
Porselein – Twintig jaar
The National – The National (30 oktober 2001)
Het debuutalbum van The National werd twintig jaar geleden positief onthaald en gaf op die manier de motivatie om nog meer muziek te maken. We zijn de reviews van toen dankbaar dat de band mede daardoor vandaag nog steeds bestaat. Al kunnen we weinig parallellen trekken tussen toen en nu. Wanneer we naar The National luisteren, krijgen we een countryachtige sound te horen waarbij de stem van frontman Matt Berninger nog onvoldoende geëvolueerd was. We vieren vooral de geboorte van zij die later kleppers als “Bloodbuzz Ohio” en “I Need My Girl” op ons loslieten. Daarom verdient dit album het om ook een welverdiende verjaardagstaart te krijgen.
Onze favoriet: We worden warmpjes van “Cold Girl Fever”, maar kiezen toch voor “Son”, dat met zijn catchy drums ook op enkele setlists van de laatste jaren nog een plekje kon bemachtigen – terecht!
Parel – Dertig jaar
Genesis – We Can’t Dance (28 oktober 1991)
De jaren waarin Phil Collins voor de microfoon én achter de drums zat bij Genesis, zijn ook de meest populaire geweest voor de band. We Can’t Dance werd het album dat in meerdere landen bovenaan de hitlijsten belandde, maar werd ook het laatste dat die regio mocht verkennen, te wijten aan het vertrek van Collins. Vijf jaar na het succesvolle Invisible Touch konden we gaan meekelen met “No Son of Mine”, “Jesus He Knows Me” en het catchy rockgehalte van “I Can’t Dance”, waarbij ook de danspasjes stilaan erfgoed geworden zijn. We maken echter ook de kanttekening dat We Can’t Dance de kloof met de fans van het ‘oude’ Genesis enkel groter gemaakt heeft. Opvolgende frontman Ray Wilson kon het succes niet evenaren en de band stierf eind jaren 1990 een stille dood. Ondertussen betreedt de formatie Collins-Banks-Rutherford af en toe nog een podium, maar echt vlot klinken doet het niet meer.
Onze favoriet: “Jesus He Knows Me” lijkt ons de leukste aanrader. Vooral de videoclip maakt duidelijk dat het om een satire op het zogeheten ‘televangelisme’ gaat: prediken op televisie zoals dat in de Verenigde Staten tot op vandaag erg populair blijft.
Robijn – Veertig jaar
Olivia Newton-John – Physical (13 oktober 1981)
Physical was al het twaalfde album van de Brits-Australische Olivia Newton-John, maar werd uiteindelijk het meest succesvolle. Alles heeft ze te danken aan de film Grease. Wereldwijd was die film een succes, waarin Olivia de rol van protagonist Sandy op zich nam. Haar personage maakt doorheen het verhaal een evolutie van braaf meisje tot sexy vrouw, en dat zette Newton-John aan het denken. Waar ze voorheen countrypop en softrock bracht, gooide ze in ‘81 het roer volledig om en bracht ze voortaan ronduit sexy popmuziek. Titelnummer “Physical” zit wellicht ook ergens in jouw hoofd opgeslagen, en dat is volkomen terecht. Helaas heeft ze het succes van dit album nooit meer kunnen overtreffen, al werd ze met haar 28 studio-albums wel een van de best verkopende artiesten aller tijden. Da’s toch ook een applausje waard.
Onze favoriet: We kunnen er niet om heen, “Physical” is een prachtig nummer dat – buiten de soundtrack van Grease dan – niet kon overtroffen worden tijdens haar carrière.
Goud – Vijftig jaar
Don McLean – American Pie (24 oktober 1971)
Dikke duim voor American Pie want het mag vijftig kaarsjes uitblazen deze maand. Het tweede (en enige succesvolle) album van Don McLean staat in verschillende persingen van het boek 1001 Albums You Must Hear Before You Die (Robert Dimery) en staat vooral bekend om de hoes en de titeltrack. Los van het feit dat nummer “American Pie” van begin tot eind prachtig en tijdloos is, vertelt het ook het tragische verhaal over ‘The Day that Music Died’. Op 3 februari 1959 crashte een vliegtuig in de staat Iowa, waarbij muziekiconen Buddy Holly, Ritchie Valens en J.P. Richardson het leven lieten. Allen gezien als pioniers binnen de rock-’n-roll werd gesteld dat het genre een kleine dood ervaarde. Dat het nummer tot op de dag van vandaag belangrijk is voor de muziek, getuigt het gebruik ervan in verschillende media en de vele covers die het al teweegbracht. Volgend jaar viert McLean de verjaardag van dit album en zijn grootste hit met een tour doorheen Europa.
Onze favoriet: “American Pie”, zonder enige twijfel. Wij zingen nog wat verder, goed?
