AlbumsRecensies

Claw Boys Claw – Kite (★★★½): Doet het bloed nog steeds sneller stromen

Willen we ons zelf recht in de ogen kunnen blijven kijken, dan mogen wij niet om de Amsterdamse band Claw Boys Claw heen. Al sinds hun oprichting in 1983 zijn ze een onmisbare naam in het rocklandschap van de Lage Landen. Vroeger leken ze nooit te ontbreken op elk Nederlands festival. Peter te Bos en zijn companen waren niet te stoppen. De podia werden ingenomen en de zalen werden letterlijk meter voor meter veroverd. Te Bos stortte zich met grote regelmaat in het publiek of zij dat nou leuk vonden of niet. De ene keer werd hij op handen boven het publiek uitgedragen, de andere keer week het publiek opzij en viel de zanger van het podium plat op de grond van de zaal.

Toen was daar “Rosie”. Ook dat was Claw Boys Claw. De ballade maakte dat de band bij een breder publiek in de kijker kwam. Waar de nieuwe schare fans smeekten om “Rosie”, stampte en rockte de band op eigenzinnige wijze door hun repertoire heen, zonder concessies te doen.

Nu is daar Kite, het nieuwe album dat tijdens de coronacrisis tot stand kwam. Opener “The Stone Treblers” is zo’n heerlijk ouderwetse Clawmeezinger. De herkenbare gitaar van John Cameron en de stuwende drums van Jeroen Kleijn maken het tot een lekker herkenbare sound. Daarna wordt het gaspedaal lekker ingetrapt met onder andere “Nightmare” en “Victory Roll”, waar nu eens niet de gitaar, maar bassist Marcus Bruystens de mannen op koers houdt.

De toon is gezet, al weet je het nooit bij Claw Boys Claw. Zij zijn niet in een genre te vatten. Het zijn geen jonge honden meer dus de voet gaat langzaam van het gaspedaal af, om er met “Old Man Bones” toch weer ouderwets tegenaan te gaan. Wat opvalt, is dat alle nummers je doen hunkeren om de mannen live aan het werk te zien. Waarschijnlijk was dat ook wat de heren zelf het liefste wilden tijdens de lockdown: spelen voor een publiek! Het album lijkt dan ook opgebouwd als een liveset.

Halverwege zijn de heren warmgedraaid en volgen “Hypno”, een hypnotiserende ballade, ingekleurd met een hammondorgeltje en “Where’s My Window”, een uptempo song waar de band muzikaal het beste van zichzelf geeft. Afsluiter “Get Well Soon” is weer een typisch Clawnummer waar de mannen een patent op hebben. Het golft van rustig naar opzwepend, op en neer, en is een heerlijk nummer voor zanger Peter te Bos om het publiek uit zijn hand te laten eten.

Toch is Kite met zestien nummers net iets te veel van het goede. Er was waarschijnlijk zoveel materiaal geschreven dat men het zonde vond daar niks mee te doen. Claw Boys Claw verrast niet, maar weet wel met speels gemak enkele typische Clawnummers op de plaat te zetten waar ze de komende tour met speels gemak het publiek mee om hun vinger kunnen winden.

Vanaf eind oktober tourt Claw Boys Caw door Nederland met onder andere op 9 december 013 in Tilburg en op 15 december Paradiso, Amsterdam.

Facebook / Instagram

 

 

Related posts
AlbumsRecensies

Allard J.J. - Under the Loop (★★★): Inspiratie is een keuze

In de jaren tachtig speelde Allard Jolles in de Amsterdamse band Claw Boys Claw, waar hij actief was als drummer. Al die…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Allard J.J. - "Under The Loop"

Hij was de eerste drummer van Claw Boys Claw in de jaren tachtig en negentig. Toen hij de Amsterdamse rockers verliet begon…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Misty Fields lost nieuwe namen met onder andere Steve Gunn, Black Leather Jacket en Egyptian Blue

Misty Fields, het zegt je waarschijnlijk niet veel, maar dat mag geen excuus zijn. Het Nederlandse ontdekkingsfestivals vindt dit jaar plaats op…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.