De titel van Ruby Fields’ eerste langspeler is meer dan correct, toch zeker wanneer we het over haar aanwezigheid in het muziekveld hebben. De Aussi singer-songerwriter sleutelt al sinds haar jongere tienerjaren aan haar eigen teksten, én ook letterlijk aan het maken en repareren van gitaren. Het Australische radiostation Triple J bezorgde haar in 2016 een eerste opstoot met de welverdiende airplay van haar debuutsingle en ook in de jaar daarop zorgde Triple j voor dat zichtbare duwtje in de rug met een geweldige live performance van haar single “Dinosaur”. Been Doin’ It for a Bit is na twee ep’s haar eerste langspeler en brengt ons Ruby Fields op haar best. Eerlijk en ontwapenend, maar wel met een onverschrokken pittigheid.
Fields heeft voor zichzelf de afgelopen jaren al een erg herkenbaar merk gecreëerd waar stevige, onverbloemde teksten en klassieke indiegitaren centraal staan. Op haar debuutplaat spelen diezelfde ingrediënten opnieuw de hoofdrol, alleen in een meer uitgepuurde, volwassen gedaante, zonder echt die grofgebekte jeugdigheid uit het oog te verliezen. Op haar debuut is ze meer dan ooit recht voor de raap en windt ze geen doekjes om de hoogte- en laagtepunten in haar jeugdige romances. “Song about a boy” is daar het schoolvoorbeeld van. Ook hier verschuilt ze zich daarbij niet achter een resem uitgemolken clichés maar spreekt ze klare en in veel gevallen harde taal. Zo deelt ze vanaf de eerste seconden al een paar stevige klappen uit, aan zichzelf, haar ex-geliefde en eigenlijk aan al wie zich in haar gedetailleerde liefdesmemoires herkent. Die onverbloemde fuck-off-mentaliteit match nagenoeg perfect met het pittige maar vertrouwde gitaarwerk, dat trouwens ook altijd een melancholische zweem in zich draagt.
Ondanks die rebelse geest schetst Field ons in detail haar diepste gedachten en liefdesperikelen met een bewuste en confronterende volwassenheid die getuigt van een enorme groei. Door zich net zo intiem en ontwapenend op te stellen en ons haar realiteit zorgvuldig te schetsen, slaagt ze erin om abstracte clichés te omzeilen en ons echt haar eigen bubbel in te trekken. Als er één ding is dat dan ook in het vet onderlijnd mag staan op Ruby’s muzikale cv is het wel haar aangeboren talent om verhalen te vertellen. Met een bewonderenswaardige wijsheid vertrouwt ze ons haar gedachten toe alsof we al jaren hartsvriendinnen zijn en grijpt ze ons daarbij regelmatig bij het nekvel.
Een zwaarmoedige bedoening wordt het gelukkig nooit, want een heel aantal nummers beschikken over een magische en catchy feelgoodfactor waarvan je weet dat ze na twee luisterbeurten al in volle overtuiging meegebruld kunnen worden. Bovendien slaagt ze er ook in om haar kracht goed in balans te brengen en variatie te brengen in het Ruby Fieldsmerk. Zo zorgt de mondharmonica in “Kitchen” voor een aangename countrywind en wordt ook “Airport Cafe” ondersteund door een breekbare – en voor de verandering – akoestische gitaar. Hoogvlieger daarbij is het nummer “Clothes Line” waar Fields mooie hoge stemregister voor het eerst echt de hoofdrol krijgt. Is Been Doin’ It for a Bit dan de perfecte debuutplaat? Neen, daarvoor blijven sommige nummers soms iets te veel hangen in dezelfde melodie en ook het rokerige intermezzo van Adam Newling in “Pokies” leidt eerder af van de geliefde oprechtheid.
Toch kunnen we met volle overtuiging zeggen dat het debuut een heel sterk officieel begin is waar Fields niet alleen haar eigen sound bevestigt maar ook verder verfijnt. Fields gunt ons meer dan ooit een oprechte, en vaak harde blik in haar ziel en leven en trekt ons daarbij echt haar eigen verhaal in. Die kwaliteiten kunnen we op een mooie debuutplaat als deze alleen maar toejuichen. We hopen in ieder geval dat ze dit ook nog een tijdje blijft doen, want het potentieel lijkt bij Ruby Fields echt eindeloos.
