©CPU – Ymke Dirikx
Nu de festivalzomer alsnog een mooi einde lijkt te krijgen, kon ook het Stadsmuzikantenfestival in Tongeren niet achterblijven. Zoals altijd presenteerde de organisatie zes jonge, beloftevolle bands op zes unieke locaties, waardoor hun naakte talent in de kijker werd gezet. Inderdaad, het gaat om solo acts, zonder al te veel elektronische versterkingen, waardoor de akoestische gitaar een hoofdrol speelde. Op het programma stonden enkele bekendere namen als Mauro Pawlowski en Mooneye, maar ook jonge wolfjes als Caspar Auwerkerken en Sam De Nef kregen hun kans om nieuw materiaal aan een publiek te tonen. Helaas waren de weersomstandigheden niet ideaal, wat de sfeer niet echt ten goede kwam. Muzikaal gezien konden we ons gelukkig wel vermaken, met Mauro als kers op de taart.
PAARD.
Als eerste op onze planning stonden de mannen van PAARD.. Het drietal brengt binnenkort een nieuwe plaat uit, maar richtte zich zondagnamiddag vooral op improvisatie. Bijgestaan door een plastic, vliegend paardje vlogen ze er stevig in. De band amuseerde zich zienderogen, want nog nooit zagen we iemand zo gepassioneerd de vibrafoon bespelen als Wim Segers. Ook de baslijntjes drongen door tot in onze kleine teen, dus konden we de drie lang uitgerokken liedjes zeker smaken. Het jammere was dat middenin het concert de hemelsluizen voorzichtig aan opengingen, waardoor de paraplu’s de bovenhand namen op de muziek. Wij hopen in elk geval dat we in de nabije toekomst eens goed kunnen losgaan op de muziek van PAARD., want de neo-jazz die ze voorschotelen, mag er zeker zijn.
Chantal Acda
Dankzij Chantal Acda ging het tempo terug liggen, want samen met een begeleidende gitarist liet ze vooral haar akoestische gitaar aan het woord. Dat zorgde er dan ook voor dat de set een beetje saai dreigde te worden. De liedjes die ze speelden waren nochtans mooi, maar het lukte haar op de een of andere manier niet om het publiek een kwartier lang te boeien. De set begon nochtans spannend, doordat de zangeres haar gitarist opzadelde met een nummer dat hij nog nooit gespeeld had, maar dat ging hem uiteindelijk verrassend goed af. De set kabbelde daarna gewoon rustig voort, zonder een echt hoogtepunt. De Nederbelgische lachte wel vanonder haar modieuze petje, maar je zag ook wel een beetje aan haar dat ze zelf niet helemaal tevreden was met het eindresultaat. Nu ja, een handvol nummers is misschien niet de ideale manier om een publiek kennis te laten maken met je muziek, maar het zij zo.
Sam De Nef
Ondanks dat de regen bij iedereen roet in het eten leek te gooien, kon Sam De Nef er gek genoeg van profiteren. Zijn breekbare stem voelde als een druilerige herfstavond, waardoor de muziek die de jonge Antwerpenaar op het publiek afvuurde de sfeer alleen maar ten goede kwam. Hij wisselde nummers van zijn debuut-ep Lonely Day, Crowded Year af met nieuwe, onuitgebrachte liedjes, die af en toe zelfs deden denken aan Tamino. We weten niet goed of het van de kou was of door de muziek kwam, maar zo nu en dan kregen we vlagen kippenvel. Hoe dan ook, zijn Engelstalige cover van Will Tura’s “Ik Mis Je Zo” was een wondermooie kers op een dromerige taart.
Caspar Auwerkerken
Zonder nog maar een single uit te hebben, duikt Caspar Auwerkerken tegenwoordig steeds vaker op. Terecht, zo bleek, want de jonge Hasselaar is een gigantisch talent in onze Belgische muziekwereld. Samen met cellospeelster Elisabeth Callewaert betoverde hij de bubbels met breekbare songs. Caspar zelf is weliswaar nog redelijk onervaren en bijgevolg een beetje verlegen, waardoor zijn muziek nog intiemer klonk dan bedoelt. Hoe dan ook klonken de paar nummers die hij speelde indrukwekkend goed, dus het zou ons niet verbazen als we nog veel van hem zullen horen in de toekomst. Veel ervaring opdoen is nu de boodschap, om dan stilaan richting een eerste release toe te werken.
Mooneye
Drie gitaren had Michiel Libberecht onder zijn tentje staan. Hij bespeelde ze jammer genoeg niet allemaal tegelijk, maar Mooneye kon ons ook solo overtuigen. Binnenkort verschijnt de eerste plaat van de West-Vlaamse singer-songwriter, dus werden we bijgevolg ook getrakteerd op enkele liedjes uit dat album. Toch overtuigde hij ons pas finaal toen de jongeman op gitaar Martine zijn grootste hit “Thinking About Leaving” speelde, om daarna “Fix the Heater” als intieme afsluiter te gebruiken. ‘I feel lonely and I’m cold again’, zong Michiel. We konden ons gevoel op dat moment dan ook niet beter omschrijven, al verwarmde Mooneye ons hartje wel met zijn mooie liedjes.
Night of the Pawlowki Syndrome (nu ook overdag!)
Als je dit leest, zijn wij waarschijnlijk nog altijd aan het uitzoeken wat Mauro Pawlowski precies deed onder zijn tentje. De depanneur bij dEUS kondigde zijn show aan als ‘Night of the Pawlowski Syndrome (nu ook overdag!)’, waarin hij een mix van vanalles en nog wat bracht. ‘Ik geef iedereen hier de volmacht om mij bewusteloos te meppen als ik te veel zeik’, zei hij bij aanvang, waarna we niet meer wisten waar eerst te kijken. Met twee gekke hoeden op zijn kop begon hij een nummer over exorcisme, om dan verder te gaan met een track over het feit dat iedereen dood moet. Hij bespeelde daarin zelf zijn gitaar, maar maakte ook gebruik van een elektrisch apparaat – verwikkeld in een zwarte pruik – dat gekke geluidjes maakte.
Mauro gooide zich vervolgens in de struiken, om dan te verkondigen dat hij de missionaris van de noiserock wilde zijn. Hij deed dat met veel lawaai en een toeter, waarna hij zich op de grond liet vallen en begon te mediteren en bidden richting de zon. ‘Tongerse drugs zijn de beste’, riep hij, nadat hij verkleed in een bananenpak door het publiek liep te roepen dat hij van muziek hield. Night of the Pawloswski Syndrome was met andere woorden nogal experimenteel, ‘maar ja, iemand moet het doen he!’, besloot de man.
Geen grootse installaties of versterkers, maar gewoon de kunst van het muziek maken: dat is waar het Stadsmuzikantenfestival om draait. We ontdekten dan ook dat sommige namen het op die manier wat moeilijker hadden, terwijl anderen het als hun sterkste troef uitspeelden. Hoe dan ook had het festival zijn charme, zeker in het regenachtige Begijnhof. Een ding staat vast: de muziek overwint altijd de regen!
