Ensemble Ão @ Zomersessies Merksem: Het mooiste wat we ooit zagen, hoorden, voelden!

‘Dit is het mooiste wat ik ooit gezien heb!’, uitte onze tafelgenoot. En ja, dat kunnen we enkel beamen. Het mooiste dat we ooit zagen, maar ook hoorden en voelden. Op dat moment, na slechts twee nummers, voelde het optreden van Ensemble Ão als niet minder dan een absolute belevenis. Had het al oktober geweest, dan stond de hele zaal gegarandeerd te dansen. Voor vandaag hielden we het nog bij gulzig stoelen-dansen en kopjes schudden.

Ão is gestart als een duo, nu al verdubbeld tot viertal, maar is vooral een verzameling topartiesten. Zangeres Brenda Corijn stoot zonder bravoure gezellen als Tamino van hun sokkels als moederlands mooiste stemmen. Een stem die niet enkel in het Portugees zingt, maar ook het Engels en sinds kort zelfs het Nederlands. De jongedame werd vergezeld door warm getokkel dat komt uit de droomgitaren van Siebe Chau, de diverse en vooral gevoelige percussie van Bert Peyffer en het ambientgebliep van Jolan Decaestecke, de ‘glasbak’ van de band, die diverse cassettes draait door zijn Tascam 244.

Al van bij de eerste klanken, de namen “Manha” en “Agarrar” dragend, werden we meteen overdonderd door de mengelmoes van Zuiderse warmte, melancholie en golvende compositie. Een mengelmoes die overdonderde maar niet overstroomde: we doken in hun klankenwereld vol Latijns-Amerikaanse ritmes en charmes die in contrast stonden met de elektronische effecten van Jolan. De ambient synth- en gitaarklanken van de muzikant, solo opererend onder de naam Empty Apartments, stonden misschien wel in contrast met alle samba, maar vormden net ook een organische blend. De wondermooie stem van Brenda, af en toe met effecten, ging zich er soms mooi tussen nestelen, om er dan bij momenten uit te barsten als een pasgeboren waterkieken.

Het ensemble vulde elkaar niet enkel muzikaal, maar ook qua spelplezier aan. Het gezamenlijke stralen, knikken, knipogen, lachen, plagen en klankstrelen was onbewust en ontmantelend charmerend. Hierdoor kende het viertal een smakelijk samenspel, maar voelden ze ook op elk moment van de initiële set elkander aan. Op deze manier werd er niet te veel gespeeld en luisteren de nummers, die uitmuntend en warm de ruimte wisten te vullen, toch niet te vol, maar net perfect gebalanceerd. Er waren vullende passages en leegtes, een kwik tweespel van meanderend minimalisme.

We merkten bij het tweede deel dat ze aan het experimenteren zijn. De muziek was niet zoek, de muzikanten wel zoekend. Er kwamen boeiende elementen in voort & met wat gravure ontdekten ze steeds meer en meer wie ze zijn en vooral wie ze willen worden. Het gaat stapsgewijs, wat we ook zagen aan hun spel en hoorden in hun nummers, maar de stappen worden ook duidelijk gezet, wat enkel maar iets is wat we kunnen appreciëren bij deze jonge muzikanten. We verlangen naar meer van hen, meer live met hen en wensen dit ensemble het allerbeste.

Op de Zomersessies van District Merksem, in samenwerking met Schouwburg Noord (het net vernieuwde cultureel centrum van Merksem), valt veel te zien. De tiendaagse herbergt na vandaag nog een divers palet aan artiesten, gaande van Senne Guns tot La Vie Est Riguelle.