© CPU – Joost Van Hoey
Er stond een flinke wind afgelopen vrijdag in Kortrijk. Niet afkomstig van de atmosfeer deze keer, maar van de collectieve zucht van opluchting en puur geluk die elke metalhead en muziekliefhebber slaakte bij het betreden van de heilige grond van Alcatraz. Na twee ellenlange jaren vol verveling, gemis en oorverdovende stilte kon de jaarlijkse hoogmis van heavy metal en hard rock weer volk ontvangen. Het bier smaakte nog nooit zo fris, de pit was nog nooit zo broederlijk en de zon scheen nog nooit zo fel. Ja, de terugkeer naar het echte leven was eentje om nooit meer te vergeten.
Vooral de Belgische bands waren dit jaar sterk vertegenwoordigd en we kunnen enkel hopen dat dat de volgende jaren opnieuw zo zal zijn. Brutus was al vroeg aan de beurt en klonk epischer dan ooit, Cowboys & Aliens blies iedereen moeiteloos van hun sokken, Amenra gaf de hele Swamp Stage kippenvel en doodsangsten en de mannen van STAKE hebben we nog nooit zo breed zien glimlachen dan wanneer ze het podium betraden. Ook internationale bands als Kreator, Thundermother en Epica zetten bijna letterlijk de weide in vuur en vlam. We kunnen wel nog even blijven gaan op deze manier, maar eerst nog een speciale vermelding voor Channel Zero die een dubbele set speelde en een beklijvend eerbetoon aan overleden drummer Phil Baheux bracht. Alcatraz was met andere woorden een emotionele rollercoaster van jewelste.
© CPU – Joost Van Hoey
Het beste aan alles waren niet de bands, niet de pintjes en ook niet de brandende zomerzon. Het hoogtepunt van het afgelopen weekend was veruit het weerzien van vrienden, gelijkgestemden en anderen. De onwennigheid van terug in een massa te staan was dan ook ver zoek en dertig minuten voor de opening van de weide stonden er al enkele honderden in het zwart gehulde personen schouder aan schouder te trappelen van goesting en nervositeit. Niks bubbels, niks mondmaskers, gewoon een festival waar we al twee verdomde jaren smachtend naar uit kijken.
Overal waar je ging werd je dan ook met een smalende glimlach ontvangen, kon je een gezellig babbeltje slaan of ontstond er wel spontaan een moshpit. Geen mens was slechtgezind, de uitgelatenheid en euforie was voelbaar in al onze poriën. Het is dus niet meer ’terug naar het normale leven’, want het ‘normale leven’ is er al. Ere wie ere toekomt, de organisatie van Alcatraz zorgde er wel voor dat dit weekend coronagewijs feilloos verliep.
© CPU – Joost Van Hoey
We kunnen in feite niet genoeg benadrukken hoe onverwachts fijn het voelde om terug verwelkomd te worden in onze natuurlijke habitat. Alcatraz was niet het enige festival dat dit weekend op een normale manier kon doorgaan, er waren veel meer initiatieven die de eerste stap richting vrijheid konden zetten. Alcatraz pakte weliswaar uit met het grootste publiek (zo’n 30.000 over het hele weekend) en alleen al daarom was het indrukwekkend om nog eens zoveel mensen bij elkaar te zien zonder masker, afstand of regels. Daarom een heel dikke, gemeende dankjewel aan iedereen die dit mogelijk maakte. Tot volgend jaar!
