© CPU – Fleur De Backer
De afgelopen tien dagen kon je in Lokeren terecht voor de bubbelversie van dit gezellige stadsfestival. Achteraf bekeken kan je concluderen dat de organisatie de juiste keuze maakte om voor deze formule te opteren. Met een (hoofdzakelijk) Belgisch en gevarieerd programma vond het trouwe publiek ook in deze bijzondere festivaltijden de weg naar zijn tafeltje op de Grote Kaai. Op de laatste festivaldag mochten Gabriel Ríos en Novastar tweemaal hun ding doen. Wij waren ’s avonds getuige van een rustige afsluiter van de Lokerse tiendaagse.
© CPU – Ymke Dirckx
Het was alsof de weergoden zelf ook hun buik vol hadden van die miserabele buien toen Gabriel Ríos het podium beklom. Onder een waterig avondzonnetje mocht de Gentse Puerto Ricaan de muzikale debatten openen. Met zijn nieuwe plaat Flore onder de arm leek hij – gesteund door de straffe muzikant Ruben Samama – er zin in te hebben. Na een bescheiden begin en het verhelpen van een loszittende kabel schoot het publiek een eerste keer wakker boven zijn paardenworsten dankzij een energieke en loepzuivere versie van “La torre”. De zomer leek zowaar even in het land. Het staat buiten kijf dat Gabriel Ríos een steengoede singer-songwriter is, maar de minimale podiumbezetting zorgde ervoor dat de nummers net dat tikkeltje extra misten in een festivalomkadering.
Wanneer het publiek betrokken werd bij het denk- en schrijfproces van het nieuwe album, groeide gestaag de betrokkenheid. Zo werd het sfeervolle “Vagabundo” opgedragen aan Ríos’ overleden grootvader, die hem terug op weg zette naar zijn Puerto Ricaanse roots, en bleek “Marinera” een cheesy liefdeslied te zijn dat persoonlijker werd dan vooraf gedacht. Gabriel Ríos probeerde een zomerse vibe te creëren in Lokeren, maar het was duidelijk dat het publiek zat te wachten op het oude, bekendere werk. Pas in de bisronde zagen we hier en daar een verdwaalde danspas op “Broad Daylight”, en met het geweldige “Gold” kreeg de set een waardige afsluiter.
© CPU – Fleur De Backer
In een wit kostuum en met de gitaar hoog tegen de borst gedrukt deed Joost Zweegers solo zijn intrede. Het coronajaar gooide ook voor hem roet in het eten tijdens het opnameproces van zijn nieuwe plaat, maar met de hulp van producer en goede vriend Mikey Rowe werd intussen alles ingeblikt en is het uitkijken naar een albumrelease in oktober. Met z’n tweeën bundelden ze uitzonderlijk ook live hun krachten tijdens deze festivalzomer.
In tegenstelling tot Gabriel Ríos werden de nieuwe nummers van Novastar wel vakkundig gespreid doorheen de nieuwe set, waardoor het publiek alvast een alertere indruk gaf. Klassiekers zoals “When the Lights Go Down on the Broken Hearted” en het wondermooie “Mars Needs Woman” konden op veel bijval rekenen. Toch kon ook een goed bij stem zijnde Joost Zweegers zijn fans niet volledig bezweren in deze duo-opstelling. ‘Jullie weten dat het nu pas gaat beginnen’, gaf de Belgische Nederlander ruiterlijk toe bij het tweede deel van zijn setlist. En of hij nog een blik hits kon opentrekken. Met “Never Back Down”, “Because” en “Lost and Blown Away” verstomde eindelijk het gebabbel in de bubbels en het is moeilijk om een symbolischere afsluiter te bedenken in deze tijden dan “The Best Is Yet To Come”.
De Lokerse Feesten sloten af met twee gevestigde waarden die qua bezetting en setlist niet de gemakkelijkste weg kozen voor het publiek, maar wel een kwalitatief sterk concert neerzetten.
