© CPU – Cédric Depraetere
Werchter Parklife heeft, met zijn ondertussen al vierde week aan concertavonden, gigantisch veel geluk gehad met het weer. Met uitzondering van de show van Arsenal en de noodgedwongen verplaatsing van de rave van GOOSE, kon het publiek dagelijks het zonnetje zien ondergaan tussen het podium en The North West Walls. Een idyllisch beeld dat er gisterenavond jammer genoeg niet in zat. Zoals je weet wonen we nog steeds in België, dus was het weer navenant. Dansende Beren zat uren in de gietende regen, terwijl er op het podium een Limburgs onderonsje werd georganiseerd. Millionaire en Whispering Sons lieten tijdens hun foutloze shows de gitaren zegevieren en zorgden ervoor dat de haast gitzwarte wolken de ideale setting werden.
Wist je dat er een juiste manier bestaat om appels te eten? Wel, wij wisten het ook niet, maar Tim Vanhamel leerde het ons met plezier. Millionaire bracht iets meer dan een jaar geleden APPLZ ≠ APPLZ uit, maar kon daar helaas nog nooit echt uitgebreid mee touren. Ondanks het gebrek aan livemuziek, bleef de Limburger gelukkig zijn zotte zelve, getuige de fluogroene cape en een masker in de vorm van – what else? – een appel waarmee hij het podium opgelopen kwam. Alsof de weergoden ermee gemoeid waren, was dat helaas meteen ook het moment waarop de regen naar beneden begon te vallen. Het waren weliswaar niet enkel druppels die op de weide neerdaalden, maar ook zeer strakke gitaarriffs.
Jammer genoeg zorgde net dat muzikale geweld er aan het begin van de set voor dat we Tim bijna niet konden verstaan. Begrijp ons niet verkeerd, wat de mannen op de mat legden, was van een hoge kwaliteit, maar de zang kwam er soms niet helemaal door. Toch viel er genoeg te zien op het podium, want zo ging de frontman regelmatig in duel met zijn medegitarist, wat voor helse taferelen zorgde. Zelfs als Millionaire het ietwat rustiger aan probeert te doen, klinkt het hard. Zo hebben we het graag.
‘We hebben weinig tijd, dus ik ga een kort verhaal vertellen’, begon Vanhamel plots. ‘Er was eens een vleermuis en die was heel gelukkig in de jungle. Toen kwamen de mensen met hun auto’s een machines enzo… en hier zitten we dan. Gelukkig zijn de mensen slim, want ze vinden een vaccin uit. Wij kennen zelfs het ritme van het vaccin, dus luister en dan gaat de wereld open!’ Het was daarbij ook het signaal voor de hemelsluizen om definitief open te gaan, want de regen viel plots met bakken uit de lucht. Het hield Millionaire niet tegen om de boel nog wat meer op stelten te zetten. Zeker toen het publiek rechtveerde, was het hek van de dam. ‘Werchter – Pukkelpop: 1-0’, grapte de frontman, waarna hij met “Champagne” een laatste knaller op de weide afvuurde. Millionaire speelde op die manier een haast foutloze show, waardoor Parklife helemaal was opgewarmd voor Whispering Sons.
Helaas bleef het steeds harder regenen en volgde er hier en daar zelfs een donderslag, waardoor sommige bubbels het al voor bekeken hielden tussen beide shows in. Aan Whispering Sons om te bewijzen dat het het waard was om in de regen te blijven zitten dus, en daar slaagde de band in met grote onderscheiding. De Limburgers brachten enkele weken geleden nog Several Others uit, hun tweede langspeler die ons gek genoeg niet voor de volle honderd procent kon overtuigen. De band heeft natuurlijk een ijzersterke livereputatie opgebouwd, maar ook de nagelnieuwe nummers kregen in die set net dat extraatje dat we op de plaat misten. Op die manier werden we letterlijk omvergeblazen door wat Whispering Sons op de weide afvuurde: een brok duivelse energie.
Geen glinsterende doeken zoals tijdens hun vorige passage op de weide van Werchter, maar de rotswand vanop de albumcover. Het zorgde er meteen mede voor dat Fenne een gouden schijn kreeg toen de tonen van “Heat” werden ingezet. En of het totaalplaatje klopte. Met dreigende wolken boven het podium en snedige gitaarlijnen werd Parklife meegesleurd in de wereld van Whispering Sons, die vol mysterie, engheid en beklijvende schreeuwen van de frontvrouw zit. Terwijl gitarist Kobe zich uitstekend uitleefde, werd het beest in de vorm van de zangeres stilletjes aan wakker.
‘How are you feeling? Good’, schreeuwde ze telkens emotioneler richting het publiek op “Got A Light”, waardoor je begon te voelen dat we richting een gigantisch kookpunt gingen. Op muzikaal vlak willen we overigens expliciet onze complimenten geven aan de band, want daar was helemaal niets op aan te merken. Sterker nog, toen “Alone” al redelijk vroeg in de set passeerde, waren we al helemaal verkocht. Met “Vision” geraakten we zelfs even bijna in trance, want wat Whispering Sons ons hier presenteerde was van ijzersterke makelij. Het was lang geleden dat de band nog eens live had gespeeld, maar het vijftal is zijn streken duidelijk nog niet verleerd. Het is zelfs alleen maar beter geworden.
Om even af te koelen na het emotionele kookpunt, kwam “Screens” redelijk gelegen. De ietwat donkere pianotrack leek een tijdje een rustpunt te worden in de set, maar bleek ons allemaal in de val te hebben gelokt. Het was een voorproefje van wat er ons te wachten stond op het daaropvolgende “Flood”, waarin we geleidelijk aan de dieperik werden ingesleurd door Fenne en haar episch stemgeluid. De band, de lichtshow… het totaalplaatje klopte zo gigantisch goed dat we er haast geen woorden voor hadden. Doe daar nog eens bij dat het stopte met regenen en onze avond was eigenlijk al compleet.
We waren zelfs nog niet bekomen van hoe diep “Surface” doordrong, toen we dankzij “Hollow” alle hoeken van de arena te zien kregen. Wat een energie! Met “Satantango” en “Surgery” volgde daar nog eens een knallend tweeluik op. Alsof de duivel uit het diepste punt van de aarde kwam gekropen, om dan de innerlijke demon in Fenne los te laten. Er zijn haast geen woorden voor. Het beest was los, zoveel was duidelijk toen “White Noise” op gang werd getrokken. Niemand hield ondertussen nog rekening met de geluidsnormen, en wat maakte het ook uit, wat Whispering Sons op het podium deed, moest gehoord worden. Toen op het einde van afsluiter “Waste” Fenne’s schreeuw nog bleef nagalmen, was het meer dan duidelijk: Whispering Sons is terug van nooit weggeweest.
Het was bijna ongezien wat de Limburgers gisteravond neerzetten op het podium van Werchter Parklife. Een avond die dreigde uit te regenen toch nog rechttrekken met twee foutloze shows, ze mogen er allebei gigantisch trots op zijn. Gaande van het eten van appels tot de beklijvende schreeuw van Fenne Kuppens: Limburg heeft de weide overwonnen. Whispering Sons staat er tegenwoordig als nooit tevoren en heeft de twijfels rond de derde plaat dubbel en dik weggeveegd. Wij kijken er nu al naar uit om deze show in een donkere zaal te zien, want daar komt die ongetwijfeld nog beter tot zijn recht. Gelukkig wil het toeval dat het vijftal dit najaar een aantal Belgische clubs en zalen aandoet, waarin wij zonder enige twijfel in het publiek zullen staan.
Setlist Whispering Sons:
Dead End
Heat
Got A Light
(I Leave You) Wounded
Alone
Vision
Screens
Flood
Surface
Hollow
Aftermath
Satantango
Surgery
White Noise
Waste
