Voor sommige groepen valt amper te snappen hoe het komt dat ze zo diep onder de radar blijven plakken, desondanks hun talent en het onvermoeibaar uitbrengen van goeie muziek. Het Canadese Possum is een band die bij ons al serieus wist te scoren met haar verschroeiende debuut Space Grade Assembly, maar voor de rest onbekend en daarbij ook een beetje onbemind bleef. Het was nochtans een debuut dat zich, in een periode waarin goeie garagerockplaten als paddenstoelen uit de grond schoten, toch wist te onderscheiden met een withete mix van fuzzy garagerock en wervelende kraut.
Een tweede plaat liet even op zich wachten, maar twee jaar later brengt de band nu Lunar Gardens uit. Qua thematiek lijken de albumtitels van Possum veel met elkaar gemeen te hebben, maar vergis je niet, Lunar Gardens klinkt een heel pak anders dan Space Grade Assembly. Waar hun debuut vooral scoorde met oorverdovend luide fuzzsaldo’s en verpletterende riffs, zoekt de band het op haar tweede album vaker wel dan niet in de richting van zweverige psychrock die best wel geheimzinnig, spacy en mystiek mag klinken. Dat Possum die tierlantijntjes vlot in de vingers heeft, bewijst ze trouwens meteen op “Clarified Budder”, een trippy nummer dat ziedend uit de startblokken schiet met een galmende maar krachtig doordenderende riff. Toegegeven, hier en daar mist het nummer de instrumentale lijvigheid die een strak nummer als dit wel kan gebruiken, maar halverwege wordt je honger alsnog gestild met een flinke dosis wah-wah.
De meer improvisatorische attitude die Possum lijkt uit te spelen horen we ook terug op nummers als “Gala at the Universe City”, waarop frontman Brandon Bak zich van zijn duisterste kant laat horen, en “Heywood Floyd”: een sidderende, eindeloos doorgecomponeerde jam die klinkt als een hybride kruising tussen “Riders On The Storm” en een diep psychedelisch streepje spacesalsa. De geestverruimende substanties begonnen bij Possum schijnbaar écht te werken bij het componeren van “Guest of the Moon” en “Leyline Riders”. Exotisch en expressief drumwerk, Byrds-achtige vocals, oscillerende solo’s en plakkerige synthgeluidjes: als een strakke, psychedelische wervelwind blazen de nummers je vlot van je sokken. Het is best wel gedurfd om na een kanon van een garagerockalbum plots af te slaan richting exploratieve, jam-achtige psychrock, maar Possum doet het allemaal alsof het haar tweede natuur is. Ja, hier en daar durven de solo’s wel eens te langdradig worden, of ontbreekt het Possum aan verse ideeën om lange jampassages prikkelend te houden, maar niet in die mate dat je psychedelische roes er onder te lijden heeft.
De jazzkronkels die “Moonjuice” kleur geven verlagen de zwaartekracht met een factor tien, en terwijl je hulpeloos rondtolt in de leegte van de kosmos stopt Possum de beukende percussieve raketmotoren en wah-wahlijntjes, om dan langzaam maar zeker af te drijven naar een buitenaardse soundscape met de naam “Dance of the Eclipse”. De exotische ritmes vermengen zich hier met eng klinkende sci-fi-synths tot een angstaanjagende muur van geluid waarover een set blazers puur onheil afkondigt. Het wordt even pikzwart voor je ogen, maar ontwaken doe je zacht, in de armen van titeltrack “Lunar Gardens”. Het lijkt de finale bestemming van een eindeloze zwerftocht door de kosmos. Akoestisch en sober bouwt het nummer op naar een laatste instrumentale hoogtepunt, dat je vooral herinnert aan al het goede dat dit album te bieden had.
Of Lunar Gardens een even overtuigend album is als Space Grade Assembly? Ja, maar op een andere manier. Het heeft weinig zin om de vergelijking te maken, aangezien de gitaareruptie van Possums debuut niet bepaald overlapt met de psychedelische spacesound die dit album nu net zo heerlijk maakt. Possum doet duidelijk gewoon waar het zin in heeft, en als Lunar Gardens daarvan het resultaat is, dan kunnen we dat alleen maar toejuichen!
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!