Initieel was het de bedoeling dat het nieuwe album van de Schotse soulpopband Texas zou voortborduren op de outtakes van het succesalbum White On Blonde (1997). De lockdown zorgde er echter voor dat de band rond frontzangeres Sharleen Spiteri ruimschoots tijd en ruimte vond om er een reeks nieuw materiaal uit te puren.
Net als op voorganger Jump On Board slaagt Texas er op Hi in om fris voor de dag te komen. Al blijft het vooralsnog zoeken naar hitgevoelig materiaal. Jazeker, de vooruitgeschoven aanstekelijke single en titeltrack “Hi” met inbreng van de legendarische hiphopcrew Wu-Tang Clan doet direct de oren spitsen.
Kenmerkend voor het nieuwe Texas-album is het idee om enerzijds terug te keren naar de grootse vorm van weleer en anderzijds om nieuwe muzikale wegen aan te boren. Dit maakt ook dat het album met “Unbelievable” voor het eerst inzet op een tearjerker ballad. Terwijl opener “Mr Haze” een kwieke, energieke popsong met lichte disco-vibes is. “Just Don’t Want To Be Liked” heeft dan weer lichte toefjes country in het DNA zitten.
Het maakt duidelijk dat Texas op eenzelfde plaat verschillende dingen uitprobeert. Dat maakt ook dat er op “Hi” best veel variatie aanwezig is. Mooi ook dat de groep de hand reikt aan de eveneens Schotse singer-songwriter Richard Hawley en dit op het door Dylanesque aangedreven “Moonstar”. En alsof het een toeval betreft haalt ook het tere, kwetsbare en met een rafelig gitaarriffje opgetuigde “Dark Fire” inspiratie uit het oeuvre van de band.
Om vervolgens met “Look What You’ve Done” richting eighties in te slaan. Het is moeilijk om ernaar te luisteren zonder de echo’s van The Cure en Joy Division erin te horen. Het demonstreert ergens de steeds opvallender wordende veelzijdigheid van Texas. Soms valt op “Hi” een zucht naar de hoogdagen erg op (“You Can Call Me” had net als bonustracks “Had A Hard Day” en “Had To Leave” zeker niet misstaan op het White On Blonde album). Met “Sound Of My Voice” neemt de groep net als met het ruigere, donkere en onheilspellend klinkende “Falling” dan weer een voorschot op de festivals.
Om maar te zeggen: Hi is een plaat van een groep die niet echt veel meer te bewijzen heeft. De groep daagt zichzelf uit, vrijwel zonder aan kwaliteit in te boeten. Al spelen sommige trucjes (de op maat van een volle festivalweide gespeelde reprise van “Hi”) natuurlijk wel erg handig uit.
