Vorig jaar nog lanceerde beabadoobee, een jonge Londense met een hart voor terugblikken, haar debuutalbum Fake It Flowers. Dat gebeurde met een verdeelde receptie: eentje waarbij de ene meende dat ze dé revival-act van het jaar was en andere dan weer vond dat ze té labiel meeliep in het rijtje van tig herkauwde en uitgemelkte clichés. Niemand had ongelijk, maar Bea had vooral succes. Het album deed het goed en door de eclectische aard kon iedereen er zijn eigen favorietjes uit meepikken. Zo hielden we van “Sorry” en “Charlie Brown”, nummers voor de fans van het ruigere popmuziekspectrum, en dan weer evenveel van “How Was Your Day” of “Together” voor de liefhebbers van lieflijke of poppy deuntjes.
Toch kende de langspeler hier en daar een nummer te veel. Het album vertelde een verhaal, en voor een goed verhaal kan je gerust de tijd nemen, maar de zangeres viel te vaak in herhaling, zowel op tekstueel als muzikaal vlak. Dit is gelukkig niet aan de orde op haar nieuwste ep Our Extended Play. Noem het vier nummers kort of vier nummers lang, het is vooral vier nummers exact voldoende. Elk liedje heeft zijn eigen sterktes en komt uitgewerkt en doordacht over. Nergens valt ze door de mand, doch ze alweer elke kant uit kaatst en ons bekogelt met een breed spectrum aan muziek. We kunnen het haar niet kwalijk nemen, je bent nu eenmaal wild, en je jongt wat.
Nu over naar de muziek: In “Last Day On Earth”, het hauntologisch openingsnummer van het ep, bespreekt Bea wat ze zou hebben gedaan mochten we geweten hebben dat de lockdown eraan zat te komen. In een interview met Rolling Stone zegt ze het volgende: ‘It was written shortly after the first main lockdown and lyrically it’s me reflecting on how it would feel if we all knew ahead of time what was going to happen. All the things I would have done if I knew it was the last day of our old normality.’ In het nummer sluimert een collectief verlangen naar onze laatste dag op die aardbol van voorheen, een dag die weliswaar nooit op die manier heeft bestaan. Dat (vaak nostalgisch) hunkeren voel je doorheen het hele album, of het nu naar een feestje, een frisse liefde of naïevere tijden is.
Het pseudo-dromerige gevoel van “Last Day On Earth” is pas net weggeëbd en we bevinden ons al in een hele andere wereld. De wereld van “Cologne”, onze persoonlijke favoriet op het album. Het nummer, volgestampt met heerlijk verknipte, snijdende riffs en distorted, soms zelfs piepende ’90s productie zorgt voor de hoognodige energie. Niet verrassend dat het naar het einde dan ook helemaal open barst in verstuurde gitaarpartijen. Die energie verliest ze in het daaropvolgende “Animal Noises.” We kunnen er rustig bekomen, maar toch stoot je hier op de valkuil die zich ook in Fake It Flowers voordeed: door trage, lang aanslepende nummers wordt een langspeler een te lááángspeler.
Naast dat nostalgisch hunkeren van voorheen lijkt Bea ook muzikaal te verlangen naar andere tijden. Haar inspiratiebronnen scharen zich gezamenlijk enkele decennia terug, nog lang voor zij zelf over onze aardbol huppelde. We horen invloeden van onder meer Sixpence None the Richer, een oudere Mazzy Star, Michelle Branch, Lush en Blur. (Zou het nummer “He Gets Me So High” een niet zo heel stiekeme kwinkslag zijn naar hun “She’s So High”?) Dat ze als revival-act wordt uitbesteed lijkt dan ook steeds minder een leugen. Toch lijkt de zangeres haar eigen excentrieke, frisse Bea-toets te geven aan elk liedje dat ze de wereld in stuurt.
Een andere toets die niet te ontkennen valt is die van Matthew Healy en George Daniel, respectievelijk zanger en drummer van The 1975. De twee werkten in de studio continu mee aan het album, als mentors en als producers; Healy op het laatste nummer in de call-and-respond bridge zelfs als zanger. Dat nummer, “He Gets Me So High”, klinkt niet ver af van het The 1975-nummer “Give Yourself A Try” en doet ons denken aan de geregelde synths in hitjes van The Cure. Doch de invloed merkbaar aanwezig is, voelt ze niet te heftig en lijkt Bea zich een eigen weg te banen door haar duizend inspiratiebronnen.
In elk nummer verkent beabadoobee een kant van zichzelf, zachter in “Last Day On Earth” tot zelfs zoet en engelachtig in “Animal Noises”, vernield en gluiperig in “Cologne” en heroplevend vrij in “He Gets Me So High.” Deze ep lijkt de laatste jaren van deze artieste perfect samen te vatten. Een brede uiting voor een breed publiek, waar iedereen zijn eigen favorietje uit kan kiezen (of als je durft: alles kan beluisteren.) Toch zijn die verkende kanten niet nieuw en voelt dit album als een (beter uitgepuurd en uitgewerkt) dessertje na het opsmikkelen van Fake It Flowers.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
