De kans dat UV-TV een belletje doet rinkelen, is misschien niet erg groot, en dat is gezien het talent van de band eigenlijk niet te verantwoorden. De groep hangt al zes jaar rond in het postpunkwereldje, en boetseerde doorheen de jaren aan een sound die even jangly en zonnig als duister en gevaarlijk klinkt. Het trio, met Rose Vastola aan het roer, putte voor haar derde album Always Something hoorbaar inspiratie uit de Britse postpunkscene van de jaren tachtig en negentig. Een invloed die ze wat dat betreft zelf uit de hoed tovert, is The Jesus and Mary Chain, een band die op haar beurt weer fel onder de indruk was van The Velvet Underground. Zo’n kanonnen van namen vermelden in de eerste paragraaf van een review schept natuurlijk verwachtingen, maar UV-TV weet die om te buigen in negen smakelijke nummers die gemaakt lijken om aan hoge volumes doorheen je autostereo te persen, en je bovendien het gevoel geven dat je zoveelste file-ervaring een zonnige roadtrip is.
Op “Overcast Forever” toont UV-TV meteen dat ze naast het maken van gezellige janglepop ook de agressie van de punkriff meester is. Het nummer gaat binnen als een zoet broodje, maar tot je eigen verbazing klinkt het nergens te plat of te braaf. Je kan je lelijk snijden aan de vlijmscherpe uithalen die gitarist Ian Bernacett doet in aanloop naar het beukende refrein, al komt de magie pas écht tot stand wanneer de galmende en verveeld klinkende stem van Rose zich als een dikke laag stroop over de chaos uitspreidt. “Wildflower” en vooral “Distant Lullaby” maken zich schuldig aan hetzelfde succesconcept, waarbij dat laatste nummer de gas nog wat verder induwt en ongegeneerd rondjes drift op het territorium van Joy Division. Zonder de fantastische stem van Rose was dit eerlijk gezegd gewoon een zoveelste vergetelijk postpunknummertje geweest, maar het zit hem in de details, en Rose slaat wat dat betreft nagels met koppen.
“Back to Nowhere” mag je gerust beschouwen als een van de beste nummers van de plaat. In plaats van op bijna machinale wijze de punkakkoorden door de versterker te jagen, heeft dit nummer iets erg melodisch, en de warme instrumentatie verstrengelt zich daarnaast op adembenemende wijze met de meest opgewekte vocals die het album rijk is. De gitaarsolo is de spreekwoordelijke kers op de taart, en bombardeert dit tot een uitgelezen kandidaat om je zomerplaylist aan te voeren. In schril contrast daartegenover staat “Plume”. ‘I can’t take it all on my own’ biecht Rose somber op, terwijl een melancholisch gitaarlijntje en een paar glooiende synths je meetrekken in de duistere spelonken waar UV-TV zich schuil houdt. Niet voor lang echter, want de dromerige cocon versplintert volledig wanneer een muur aan noise en drums het breekbare sfeertje de nek om wringt. Als het laatste akkoord uitsterft, blijf je achter met een enorm ‘wow’-gevoel, en dan moet de prettige titeltrack “Always Something” nog komen.
De drijvende kracht achter dat nummer is de pompende monotone baslijn, die de knellend klinkende gitaarpartijtjes als vliegers met zich meetrekt. Het is een kunst om de foute noten te spelen op de juiste momenten, en die heeft UV-TV echt wel in de vingers. Wanneer de stem van Rose over de horizon verschijnt, ervaar je heel even een flashback naar The Brian Jonestown Massacre, maar die smelt als sneeuw voor de zon wanneer “I Don’t Mind” je volledig kopje onder duwt in de janglesfeer. Als 38 graden Celsius een klank had, dan was het dit wel, om maar te zeggen dat drie akkoorden en een paar effecten soms genoeg zijn om het ideale zwoele zomernummer in elkaar te boksen. Toegegeven, het is allemaal niet zo revolutionair, maar wel kraaknet uitgevoerd.
Dat laatste kan je jezelf natuurlijk één keer wijsmaken, maar je oren zijn al net iets te verzadigd met dezelfde sound om “Superabound” in al haar individuele glorie te appreciëren. In dat opzicht was het slim van UV-TV om “Holland Sunday” als laatste voor te schotelen. De dromerige surfsfeer die het nummer uitademt voelt als een frisse bries in de janglesavanne, en weet zelfs een laatste keer écht te imponeren met euforisch aandoende melodieën en vederlichte, ijle vocals. De band raakt de juiste snaren, letterlijk en figuurlijk, en sluit een degelijk album in schoonheid af.
Always Something omarmt de vluchtige janglesound die in het verleden haar succes al meermaals bewezen heeft, en in dat opzicht voelt het album als thuiskomen. Reken daarbij de sterke songwriting en innemende vocals van Rose Vastola, en je krijgt een setje nummers dat je gegarandeerd meer dan eens gaat beluisteren.
Ontdek nog meer leuke muziek op onze Spotify.
