Het eerste nieuwe materiaal van Duran Duran in zes jaar tijd: hongerig als een wolf waren we er niet naar. Maar wat zijn we toch blij dat we “Invisible” hebben gehoord, de eerste song uit het nieuwe album Future Past dat de niet meer zo nieuwe Britse new romantics hebben aangekondigd voor 22 oktober. Het eerste geluid uit dat album is alvast vintage Duran Duran.
Hoewel de band vorig jaar liet weten dat ze nieuwe sonore wegen aan het verkennen waren, is “Invisible” zo eighties als een Raider chocoladereep. De verslavend pathetische vocals van Simon le Bon, de plastieken synthesizersound van Nick Rhodes, de reclamedrums van Roger Taylor, de aandachtsgeile slap bass van drijvende kracht John Taylor, die allesbehalve rauwe distortiongitaar, die backing vocals die moeite hebben om op de achtergrond te blijven: het klinkt allemaal even gepolijst en goed fout als in de hoogdagen van de commerciële new wave zo’n veertig jaar geleden. Dat werkte toen en dat werkt nu nog steeds. Raider of Twix, het blijven dezelfde ongezonde ingrediënten, maar zo nu en dan kan dat ferm smaken.
Hoewel de heren van Duran Duran voor de nieuwe persfoto’s erg hun best deden, blijken ze de glimmende colbertjes, de eyeliner en de gestylede kapsels een beetje ontgroeid, maar de sound van weleer zit hen nog steeds als gegoten. Eighties pop maken kunnen ze nog altijd als de beste. Niemand minder dan Giorgio Moroder, Erol Alkan en Mark Ronson waren het producerstrio van dienst. Tel daarbij special guests als Lykke Li, Bowie-pianist Mike Garson en Graham Coxon van Blur en misschien laat het album toch nog verrassende geluiden horen, al mag het van ons ook gewoon helemaal back to the Future Past zijn.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
