Na haar ep Human uit 2019 brengt dodie vandaag haar eerste echte album uit: Build a Problem. Met een ruim halfuur aan muziek zet de Engelse muzikante en YouTuber een grote stap; haar repertoire bestond tot vandaag alleen uit ep’s en singles. Deze formats lenen zich goed voor haar stijl: zachte singer-songwriterliedjes die schuifelen met indiepop en chamberpop, vergelijkbaar met artiesten als Cavetown en mxmtoon. Met deze nieuwste release maakt dodie wat meer impact, niet alleen door de speelduur maar ook door de muziek op de plaat.
Aan het begin wordt de visie van dodie al snel duidelijk. Opener “Air So Sweet” kan je beschouwen als een soort trailer voor de rest van het album. Met een zoemende drone op de achtergrond en subtiel geneurie is er zeker sprake van atmosfeer, maar wel een minimale. Meer durf en inhoud vinden we bij de singles. “Hate Myself” bevat prachtige blazers die samen met de andere akoestische instrumenten bijdragen aan een warme en intieme sfeer. Dodies schrijfkunsten komen hier wel goed naar voren, met name in de hook: ‘When you go quiet, I hate myself’, gezongen in een ietwat verslagen toon. Wanneer het einde nadert wordt het geluid steeds voller met achtergrondzang en wilde drumpartijen.
De hoogtepunten zien er allemaal zo uit. De ‘fluisterpop’ à la Billie Eilish van “I Kissed Someone (It Wasn’t You)” wordt sterk verrijkt door de strijkers, en de blazers en handklappercussie van “Special Girl” doen ons denken aan het vorige album van Fiona Apple met die heerlijke huisgemaakte drums. Deze single is wellicht de beste; dodie legt hier duidelijk gevoel en emotie in haar stem, en gekoppeld met de mooie diepe basgitaar en harmonieën in de zangpartijen krijgen we een hele fijne mix van hi-fi instrumenten en lo-fi gezang.
Na een hoopvol begin kwijnt de rest van het album helaas snel weg. De indiefolkstijl die dodie hier nastreeft kan wel wat extra punch gebruiken. Een climax blijft vaak uit; de Britse blijft meanderen tussen refrein en couplet. Ook haar zachte zang en twijfelachtige geluid spelen haar geregeld parten. Nummers als “Rainbow”, “Cool Girl” en “Before the Line” zijn allemaal nagenoeg onderling vervangbaar. Ook de intermezzo’s voegen niet bijster veel toe, al onderscheidt “.” zich nog enigszins door de klassieke muziek. Is de zang dan altijd het probleem? Nee, soms stijgt dodie boven haar vertrouwde stijl uit, met een heuse climax tegen het einde van “Sorry”: zwoele strijkers en een magische sfeer. Haar stem leent zich in principe goed voor de mix van folk en warm akoestisch, maar vaak voelt het alsof we luisteren naar dodie én de instrumenten, in plaats van dodie mét de instrumenten.
Dodie weet wat ze kan en waar haar sterke punten liggen. Ze heeft zich haar zangstijl eigen gemaakt, en op sommige momenten werkt die perfect samen met de akoestische instrumenten. Op die momenten is goed te horen hoe sterk het mix- en productiewerk is, en klinkt de muziek interessant en vol. Helaas zijn dit wel de uitzonderingen. Het zou de muzikante goed doen als ze haar registers open zou gooien en haar woorden wat kracht bij zou zetten. De boodschap achter de teksten komt dan veel beter binnen, en de muziek zou wat minder melodramatisch overkomen. Een halfuur met dodie is geen verspilde tijd, maar wel dertig minuten die volgens ons meer pit, lef en inhoud kunnen gebruiken.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify!
