De schichtige postpunk die het Canadese Pottery vorig jaar uitbracht, zit nog vers in ons geheugen. De urgente, funky sound die de band hanteerde is niet in het minst te danken aan het strakke drumwerk van ene Paul Jacobs. De man is ook solo actief onder zijn eigen niet al te opvallende naam, al is de muziek die Jacobs produceert wel consequent van torenhoge kwaliteit. Waar Pottery vooral zijn uitlaatklep lijkt voor ruwheid en geweld, brengt hij op zijn eentje de meest diverse, psychfolk geïnspireerde verzinsels uit. Parallel met Pottery’s Welcome To Bobby’s Motel kwam vorig jaar Portrait of George, Demos & Songs I Forgot uit. De titel illustreert perfect waar het album bol van staat: zweverige en schimmige nummers met een hoog lo-fi gehalte die niet bepaald radiowaardig in de oren klonken, maar als je je best deed om door de piepende en krakende bovenste laag van de songs door te luisteren, ontdekte je wel het fenomenale talent waar Jacobs van overstroomt.
Dat brengt ons tot het onderwerp van deze bloemlezing: Pink Dogs on the Green Grass. Het vierde kindje van Jacobs, en misschien wel het best gelukte tot nu toe. Jacobs komt tot de ontdekking dat hij ook een voorzichtig popkantje heeft, en laat dat met graagte spreken in nummers die voorts nog steeds bol staan van zijn erg vocaal onderbouwde psychedelische zwiep-zwalp. Neem nu “Christopher Robbins”, waarop een stuwend baslijntje en een exotische ritmesectie je het gevoel geven dat je tussen een kudde wilde orang-oetangs door de jungle slingert. Jacobs, de sjamaan van het woud, zalft op zijn beurt de avontuurlijke muzikale weelde met een zijdezachte vocale fluisterpartij. Het is een nummer dat desondanks haar onderhuidse luilekkersfeertje kolkend in beweging blijft, en dat doen andere nummers als “Most Delicious Drink” en “Cherry” zelf ook met verve.
Paul weet als geen ander dat degelijk slagwerk soms belangrijker is dan een of andere misplaatste solo om een nummer overeind te houden. De meeslepende mengelmoesjes van drumcomputers, klassiek slagwerk, sambaballen en conga’s die zijn nummer kleur geven, spreken soms tot de verbeelding, zeker wanneer de door effecten vervormde gitaarpassages en rare bliepende synths doorheen de voegen van die ruggengraat druipen op “Half Rich Loner” en “Dancing with the Devil”. In dat laatste nummer wordt trouwens geen noot teveel gespeeld, en is elk gesproken woord het resultaat van zorgvuldig wikken en wegen. Die minimalistische aanpak, in combinatie met Pauls ritmische insteek, levert echt boeiende nummers op.
Ook de lo-fi sound die Jacobs’ vorige album typeerde, keert op deze plaat geregeld terug. “Everything’s Fine” klinkt heerlijk verzadigd, alsof elk hoekje van de mix tot de nok vol geduwd is met bas, fuzz en effectjes. Het distorted effect dat als een warme brei over het knuffelerige nummer uitgesmeerd is, klinkt authentiek, en het nummer geeft je hier en daar wel een beetje kippenvel wanneer Jacobs een paar melancholische akkoordjes uit zijn hoed tovert. In diezelfde sfeer speelt “Underneath the Roses” zich af, een van de hoogvliegers van het album. De diepe, galmende stem van Paul streelt je oren, allemaal terwijl je wiegend een droomwereld in sukkelt op de toontjes van een marimba die verdacht veel doet denken aan The Velvet Underground. Het doet je meteen nadenken over waar Paul zijn inspiratie eigenlijk vandaan haalt, en daaronder kan je naast het orkestje van Lou Reed ook Kurt Vile rekenen. The Byrds lijken Jacobs dan weer geïnspireerd te hebben tot sidderende meerstemmige passages zoals je die op “The Boys Are Back” aantreft.
Natuurlijk heeft elk album een keerzijde, en wat Pink Dogs on the Green Grass betreft, is dat dat de plaat soms wat op hetzelfde nageltje hamert. “Glory Days, Yesterday”, bijvoorbeeld, past muzikaal gezien perfect in het plaatje dat Jacobs probeert te scheppen, maar moet spanningsgewijs wel onderdoen voor de fantastische volle klank en razende spirituele energie van haar voorgangers. Maar niet getreurd, het schichtige en onvoorspelbare gitaarspel dat de plaat rijk is, klinkt telkens weer als een avontuur, en de unieke manier waarop Jacobs de percussie uitbalanceert tegenover een smeltend hete partij kamervullende melodieën maken van de plaat een kolkend schouwspel.
Of Paul Jacobs gaat doorbreken met deze plaat, is twijfelachtig. Of hij onze harten veroverd heeft met zijn eigenwijze en meeslepende songwriting, da’s daarentegen klare koek. Pink Dogs on the Green Grass klinkt een tikkeltje folky, ademt psychedelica, durft exotisch uit de hoek te komen, en grijpt je bovendien meer dan eens recht bij je nekvel met een gevoel van kalmte in een wereld die op hol geslagen lijkt.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
