In 2016 verraste KALEO man en muis met hun zeer geslaagd debuutalbum A/B. Het album bevatte niet enkel de rustige meesterhit “Way Down We Go”, maar onder andere ook het heerlijk rockende “No Good”, dat het eveneens schopte tot de soundtrack van de HBO-serie Vinyl. Ondertussen brachten de heren geen album meer uit, maar wel al een hele resem singles. Vijf om precies te zijn, en deze zijn allemaal te horen op hun nieuw album Surface Sounds. De release van deze plaat stond oorspronkelijk gepland op 5 juni 2020, maar door de plotse opkomst van de wereldwijde pandemie werd de release uitgesteld. De verschillende singles werden tot nu toe onthaald met wisselend succes.
“Brother Run Fast” mag Surface Sounds op gang trekken, en heeft iets weg van de vibe die we op hun grote hit “Way Down We Go” terug vinden. De focus ligt op de bluesy stem van JJ Julius Son, met ondersteuning van een akoestische gitaar en piano. De instrumentatie bouwt verschillende malen op tot een tof meezingbaar refrein, maar breekt nooit helemaal los. Het gemak waarmee je dit refrein na één luisterbeurt meezingt, doet ons vermoeden dat we deze binnenkort mogelijks tijdens de autorit voorbij zullen horen komen. Losbreken doen de IJslanders wel bij de reeds geloste single “Alter Ego“. De snedige bluesrock komt overtuigend binnen, en wordt heerlijk afgerond door een vuile gitaarsolo op het einde. Meteen een van de meest overtuigende songs van het album, die ons doet swingen en zingen.
KALEO bewijst opnieuw dat ze nummers op een geweldige manier kunnen opbouwen. Tijdens “Skinny” dachten we bij aanvang dat we op een rustige attractie in het pretpark waren gestapt, maar niets blijkt minder waar te zijn. Plots ontrolt zich een ware rollercoaster vol gitaargeweld, solo’s en een krachtige vocale prestatie, die het geheel nog extra vaart bij zet. De liefhebbers van hun zwaardere bluesy rocknummers zullen hiervan smullen. Dat een geheel niet altijd hoeft te ontploffen om tot een sterke climax te komen wordt in “Backbone” getoond. Er wordt gedurende het hele nummer opgebouwd naar een knap en bombastisch klinkend einde.
Naast het rockgeweld en hitgevoelig materiaal tonen JJ Julius en kompanen dat ze eveneens in staat zijn om een catchy en bijna fout nummer in elkaar te steken. “Hey Gringo” is kort gezegd een typische feel-good song van hoge kwaliteit. De oorwurm wordt getypeerd door bluesy gitaren en een ritmisch refrein alwaar de stem een aanzienlijk stuk de hoogte in gaat. Als daarbovenop nog de toffe mondharmonica komt, is het hek van de dam. We vermoeden dat zelfs de oudsten der aarde bij dit nummer graag hun dansmoves bovenhalen.
Surface Sounds is onderverdeeld in twee grote stukken. Het eerste stuk is afwisselend, sterk en bevat heel wat variëteit. In het tweede stuk gaat het tempo naar beneden en worden de swingende elektrische gitaren grotendeels ingeruild voor hun akoestische broer, piano of tijdens “I Walk on Water” zelfs voor een resem klassieke orkestinstrumenten. Anders dan de titel doet vermoeden is het echter helemaal geen buitenaards goed nummer. Hoewel er veel opbouw in het nummer zit en qua instrumentatie er zeer veel verscheidenheid terug te vinden is, klinkt het niet oprecht en weet het op geen enkel moment te overtuigen. Ook in afsluiter “Into My Mother’s Arms” zit te weinig kracht en overtuiging om ons echt te raken. De piano trekt dat nummer emotioneel op gang, maar in de combinatie met de stem voelen wij te weinig oprechtheid om een traan te produceren, om die vervolgens te kunnen wegpinken.
Na vijf jaar komt KALEO terug op de proppen met een afwisselend album met sterke nummers. Zeker het eerste deel van het album weet te boeien en toont welk talent de IJslanders in zich hebben. Jammer genoeg wordt op het einde van de plaat het gaspedaal te veel losgelaten waardoor het coole en euforische gevoel, die sommige nummers ons echt wel gaven, niet kon worden vastgehouden.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
