Jazzmuzikant Charles Lloyd is inmiddels tachtig jaar voorbij. Evenwel blijft de creatieve energie in zijn tere lijf knetteren als gek. Na prachtige releases en innovatieve samenwerkingen met o.a. Lucinda Williams ligt nu Tone Poem in de winkels.
Lloyd, zo moet je weten, is een klasse apart. Een muzikant van absolute buitencategorie. Een spirituele geest die heerlijk vrij zijn eigen ding blijft doen. Zo werkt hij frequent samen met The Marvels, een jazzkwintet dat gereputeerde jazzmusici als gitarist Bill Frisell, pedalsteelspeler Greg Leisz, contrabassist Reuben Rogers en drummer Eric Harland in de rangen telt. Zij worden aangevoerd door space captain Lloyd. Samen hernemen ze werk van o.a. Monk en Coleman en zoeken ze verse inspiratie bij werk van onder meer Leonard Cohen, Gábor Szabó en Bola De Nieve.
Een nieuwe plaat dus, en meteen ook een best bijzondere. Want het Blue Note label presenteert deze release als de allereerste in een nieuwe reeks op kwalitatief, hoogwaardig vinyl (‘Tone Poet Audiophile Vinyl Series’). Meer dan gepast gezien de muzikale output van veteraan Lloyd die al jarenlang platen uitbrengt op het roemruchte ECM label van Manfred Eicher.
Zo komt het nieuwe Tone Poem al snel binnen als vertrouwde klasse. Neem opener “Peace” maar. Even dollen met de groep, waarna de melodische gitaarlijnen van gitarist Bill Frisell en de pedalsteel van Leisz de zaak lijken over te nemen. Drumroffels van Harland op de achtergrond. Toch neemt bezielde bandleider en saxofonist Lloyd behoorlijk snel de zaak in eigen handen. Een kort aanloopje zeg maar die afklokt op de drieminutengrens. We geven het maar mee, daar het gros van deze plaat bestaat uit composities die met gelukzalig gemak die magische drieminutengrens vér overschrijden. Meer zelfs, het gros van de tracks zijn kloek en uit de kluiten gewassen.
Wie van jazz houdt, kan zijn geluk deze keer haast niet op. Tracks van acht, négen en tien minuten zijn echt geen uitzondering. Toch houden Lloyd en co het vooral bij wat ze al in de vingers hebben. En ja hoor, hoewel het hier merendeels herwerkingen zijn van reeds bestaand werk, merk je toch dat iedereen binnen Charles Lloyds band hier enorm veel genoegdoening uit moet gehaald hebben. Dat hij en zijn band grotendeels terugplooien op klassiekers van Monk en Coleman, is deels eigen aan de essentie van jazz. Met name: de vrijheid om op eigen manier te herwerken wat al bestaat.
Interessant om op te merken is ook de keuze om deze keer geen gastvocalist (zoals Lucinda Williams) mee aan boord te hijsen. Net iets opmerkelijker is echter hoe jazz op dit Tone Poem aanleunt bij andere muzikale werelden. Zo bijvoorbeeld voel je veel liefde voor blues, folk en weidse americana. Net zoals er stilgestaan wordt bij songschrijverij als ambacht. Misschien wel de meest opvallende track is de herwerking van Cohens “Anthem”, iets dat in tijden van corona-epidemie hint naar de grootse vrijheid die poëzie en muziek kunnen bieden.
Meestersaxofonist Lloyd trekt dus goed van leer. Her en der vallen er echo’s uit de golden sixties te rapen (het door de Beach Boys onsterfelijk gemaakte “In My Room”). Elders valt dan weer de latin touch op, bijvoorbeeld in de warmbloedige liveversie van “Ay Amor”. Die track bewijst hoezeer Lloyds muziek maar pas echt kan beklijven in een concertzaal of op een dezer dagen zo gemankeerd muziekfestival. Zo bewees Lloyd relatief recent op Jazz Middelheim dat zijn spot als headliner méér dan verdiend was. Tone Poem is niets minder dan briljante klasse, een release die elke jazzliefhebber blindelings in huis kan halen.
Prachtig dat jullie dit album Tone Poem hebben gedoopt.
Tone Poem is echter de vrij hoogwaardige serie van re-issues van Blue Note.
Mijn reactie was iets te voorbarig.
De serie van Blue Note is natuurlijk Tone Poet en het album heet daadwerkelijk Tone Poem.
Excuses!