Show Me the Body is een leuk exportproduct van de hardcorepunkscene uit New York. De groep overweldigt ons met een elektrisch aangedreven banjo en een lawaaierige, luide bezetting. Laat ons overigens duidelijk zijn dat lawaaierig en luid ook in een goede context kunnen geplaatst worden. Na het onvolprezen Dog Whistle is het drietal blijven doorgaan, en hun singles “People on TV” en “Rubberband” zijn meer dan zoethoudertjes.
“People on TV” is een trager en nog intenser nummer geworden. Het tempo ligt laag, wat voor een donkere sfeer zorgt. De intro is op zich al niet bepaald een lichtgewicht, maar de dreigende sfeer trekt zich voor de volledige lengte door. Wanneer alle instrumenten invallen wordt het even iets gematigder, maar de onderbrekingen en het refrein zijn terug heerlijk donker, wat voor een mooi evenwicht zorgt. Het is een geslaagde combinatie geworden tussen de overwegende duisternis en het sprankeltje hoop.
“Rubberband” begint veel elektronischer en industriëler dan we gewend zijn, al is ook hier de traagheid en duisternis de rode draad. Het begint al in de intro, waarin frontman Julian Cashwan Pratt ons een wat ongemakkelijk gevoel geeft. Zijn rauwe stem doet wat denken aan de vele Britse genregenoten van de groep. Na twee minuten wordt het tempo opgedreven, al duurt deze versnelling niet erg lang: al snel raast de dolgedraaide banjo lekker door. Nee, vrolijk wordt je er niet van.
Na het iets snellere “Survive” zijn dit het tweede en derde nummer van de nieuwe ep Survive. Het is een ep geworden waarop vooral duisternis en wanhoop te horen is, met af en toe een sprankeltje hoop. Dit is niet de vrolijkste periode van deze band, maar het is er wel een die als een mokerslag binnenkomt.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
