Op vrijdag 26 februari kwam de Nederlands-Turkse band Altın Gün met alweer hun derde album in vier jaar tijd: Yol (wat vertaald kan worden in weg of pad). Ook nu verzorgen (voornamelijk) Turkse traditionele liedjes weer de basis, welke vervolgens geheel omgetoverd worden tot een eigen geluid. Frontman en tevens professioneel plaatjesspeurder Jasper Verhulst ontdekt deze nummers veelal door uren rond te neuzen in (Turkse) platenzaken. Met hun zeer originele, dansbare en vooral catchy liedjes zorgden ze met debuutplaat On in 2018 voor louter positieve reacties. De erkenning kwam niet alleen vanuit de Benelux, want opvolger Gece ontving in 2019 zelfs een Grammynominatie in de categorie Best World Music. Waar de tweede plaat vooral nog op dezelfde dansbare voet verderging als de debuutplaat, bewandelt de band op Yol veelvuldig een ander muzikale pad, ook al gebeurt dit nog altijd dansend.
Tijdens de korte intro van het album word je door de karakteristieke Turkse zang van Merve Daşdemir direct het Altın Gün-universum ingezogen. Hierna zijn op “Ordunun Dereleri” al snel de nieuwe muzikale invloeden van frontman Jasper Verhulst te horen. Hij is voor dit album namelijk veelvuldig gaan experimenteren met de Roland 808 drummachine en de Omnichord: een compacte, harpvormige synthesizer. De 808 is dan ook direct te horen op het openingsnummer. Dit zorgt, in combinatie met duistere synths en een mysterieuze triangel, voor een wat donkerder aanvoelend geluid. Alsof we beland zijn in een duistere eightiesfilm. Het is een muzikaal geheel welke we nog niet kennen van Altın Gün. Het nummer heeft minder catchy melodieën dan hun eerdere werk. Althans, instrumentaal gezien. De zang van Erdinç Ecevit, die op de plaat geregeld stuivertje wisselt met zangeres Merve, zorgt voor melodielijnen waar we direct op meedeinen. In het begin moeten we wennen aan de vernieuwde versie van Altın Gün, maar de single houdt ons al snel in een betoverende greep.
Het daaropvolgende “Yüce Dağ Başında” wekt een vergelijkbaar jarentachtiggevoel op, ook al is dit nummer minder duister. De voornaamste redenen voor het andere muzikale geluid van de twee nummers ligt aan het feit dat elektronische instrumenten een prominentere rol hebben gekregen. Het klinkt allemaal wat strakker en mechanischer dan wat we van de formatie gewend zijn. Jasper en Merve gaven in een interview met OOR aan dat dit deels noodzakelijk was doordat het een heus ‘lockdownalbum’ is geworden waarin elektronische invloeden een logische stap waren. Het is langs de ene kant bewonderenswaardig te noemen dat een succesvolle band iets nieuws probeert. Langs de andere kant verlangen wij tijdens het beluisteren van de eerste nummers alweer stilaan naar de ‘oude’ klank. Gelukkig is er op beide nummers nog een rol weggelegd voor de rijke percussieklanken van Gino Groeneveld. Dit zorgt er mede voor dat het nieuwe geluid nog altijd groovy aanvoelt.
Met “Hey Nari” worden we dan ook op onze wenken bediend. In het begin zijn er meteen de kenmerkende baglama (in het Nederlands vaak de saz genoemd) klanken te horen die tot dan toe ontbraken op de plaat. De 808 drumsound is vervangen door drummer Daniel Smienk, wat het geheel direct een warmer gevoel geeft. Ook treedt de heerlijke baspartij van Jasper Verhulst naar de voorgrond en is er meer gitaarspel te horen. Door deze terugkeer naar de vertrouwde ingrediënten, is er op dit nummer ook minder ruimte voor de overvloed aan synthesizers die tot nog toe te horen was. Het stelt ons in ieder geval gerust dat de bekende stijl van de eerste twee albums niet helemaal is losgelaten.
Het zal blijken dat Yol juist een mengelmoes is geworden van verschillende stijlen. Altın Gün is tijdens de lockdown gaan experimenteren, waar “Arda Boyları” een goed voorbeeld van is. Dit nummer dient als een dromerig rustpunt en draait voornamelijk om Merve’s betoverende stem die omgeven is door een ambient wolkje. Ook afsluiter “Esmerim Güzelim” is een vreemde eend in de bijt. Waar de meeste nummers een retro geluid hebben, klinkt dit liedje juist erg modern. Het is popachtig en uiteraard ontbreken de 808 en omnichord niet. Deze stijl komt alleen wat onverwachts, omdat er bij de voorgaande drie nummers meer teruggegrepen werd naar de ingrediënten waarmee de band hun doorbraak beleefd had: catchy muziek vol met oorwurmen, waardoor het onmogelijk is om stil te blijven zitten. In “Sevda Olmasaydi” komen de verschillende werelden juist perfect samen. Pakkende baglamariffs en scheurende elektrische gitaren galmen over een heerlijk klinkende ritmesectie, afgetopt met een spookachtige synthesizer.
Fans die gehoopt hadden dat de nieuwe plaat gewoonweg dezelfde succesformule zou gebruiken als zijn voorgangers, komen dus bedrogen uit. Met Yol breidt de band het muzikale Altın Gün-universum uit met nieuwe geluiden, waar voor het overgrote gedeelte steengoede liedjes uit voortkomen. Deze laten ons nóg meer verlangen om te dansen in de menigte bij een van de beruchte (festival)concerten van de band. Toch kunnen we niet ontkennen dat ook wij bang waren dat het nieuwe pad er eentje zou zijn zonder terugweg. Gelukkig zijn er genoeg vertrouwde ankerpunten te horen, waaruit blijkt dat het geen definitieve route is, maar enkel een toevoeging aan de bestaande landkaart.
