Er is weinig muziek die zo oprecht over komt als muziek die live opgenomen wordt. Niet teveel gepruts, niet teveel gefoeter met extra toeters en bellen, gewoon de band zoals ze is, die op een en hetzelfde moment hun muziek de 8-track in pompt. Mt. Mountain is zo’n band die de magie van het jamgevoel al sinds haar debuut in 2016 in de vingers heeft. Cosmos Terros heette het album, en het was een geweldig staaltje psychedelische rockmuziek die de hypnotiserende, drone-achtige soundscapes prettig afwisselde met loeiend harde uithalen van fuzz en wah-wah. Waar het de band echter nog aan ontbrak, was een consistent setje nummers met een muzikaal verhaal om je helemaal in te verliezen, en dat lijkt het Australische vijftal op Centre na drie albums experimenteren netjes gedaan te hebben.
De titel van het album verwijst volgens frontman Stephen Bailey naar de balansoefening die hij maakt tussen zijn spirituele omgeving enerzijds, en zijn eigen seculiere opvattingen anderzijds. Op “Tassels”, het openingsnummer van Centre, krijg je ook meteen te horen welk geluid de band koppelt aan die thematiek: uitgesponnen, met synths geïnjecteerde nummers die vooruit gestuwd worden door repetitieve doch geestverruimende riffs. De bas stuitert met de regelmaat van een basdrum door het nummer, en genereert de energie waarmee in het tweede deel van het nummer een geweldig meeslepende gitaarsolo wordt ingezet, allemaal onder begeleiding van een dikke laag elektronische blieps en bloeps.
Daarmee vergeleken klinkt “Hands Together” een pak vlakker. Het nummer neemt geen risico’s en explodeert ook nergens, maar slingert zich wel Grateful Dead-gewijs de ijle kosmos in, waar het vederlichte “Dawn” de fakkel overneemt. De raketmotoren worden hier volledig stilgelegd, en je ervaart een machtig gevoel van gewichteloosheid terwijl de neus van je ruimteschip zachtjes tegen de ringen van Saturnus aan bonkt. Het vox-orgeltje dat op de achtergrond monotoon zoemt, biedt vaste grond voor de gitaren om hun meest expressieve zelve op te zijn.
Wat Mt. Mountain erg goed doet, is het thematische universum van hun album in stand houden doorheen de nummers door. “The List” lijkt bijvoorbeeld het signaal om de generatoren opnieuw op te starten en koers te zetten naar een ander hemellichaam, wanneer het statische drumwerk de leegte doorbreekt en ook een sidderend riffje zich er kort stotend van vergewist dat de boel opnieuw vooruit moet gaan. De vocalen van Bailey klinken stroperig en heroïsch, maar breken nergens doorheen het glazen plafond. Nergens is voorlopig een snippertje onheil of ruwigheid te bespeuren, en dat begint na vier nummers zweven en tollen wel wat argwaan op te wekken.
Op “Two Minds” meet de band zich echter een veel voller, meer sixties geïnspireerd geluid aan dat gonst, rommelt en swingt, en je er voor het eerst ook écht van overtuigt om een kronkelig, raar dansje te placeren. De sjamanistische toon die het echoënde slagwerk het nummer bezorgt, verscherpt op “Aplomb” echter naar iets waar we écht op zaten te wachten: een kolkende, ritmische stroomversnelling die voor het eerst wat turbulentie veroorzaakt in de zijdezachte trip van Mt. Mountain. De ijzersterke ruggengraat van bas en slagwerk geven je op dit nummer een flinke draai om de oren, al zijn het opnieuw de gitaren die zich al improviserend een weg zoeken van climax naar dal naar climax. Het voelt allemaal als een onvoorspelbaar avontuur dat op het einde ook echt lichtjes uit zijn voegen barst.
Pas tijdens de laatste paar nummers komt het album écht op gang, en heb je het gevoel dat er wat ongewone experimentatie aan de dag gelegd wordt. “Peregrination” combineert het verwoede slagwerk van Thomas Cahill met oscillerende gitaarflarden en betoverende fluitpassages, die op het einde allemaal samen komen in een adembenemend coda dat volledig onder controle staat van de cimbalen van Cahill. Het buitenaardse gevoel dat je op het einde van het nummer overvalt, is enorm, al is het pas op het allerlaatste nippertje, bij het ingaan van “Deluge”, dat je echt een glimp opvangt van de oneindigheid van het muzikale universum van Mt. Mountain. De bongo’s leiden je stapvoets doorheen een sonisch landschap van synthesizers en protagonistische bassen, waar de gitaren zich op de meest rudimentaire manier mogelijk het idee geven dat je piepklein bent.
Laat ons eerlijk zijn, Mt. Mountain doet niets revolutionairs op Centre. Het album is met momenten zelfs een beetje voorspelbaar en weinig gedurfd, maar die passages verbleken naast de momenten waarop de Australiërs het psychedelische nageltje op de kop raken en je even het gevoel geven dat je een astronaut bent. Om in een ruk uit te luisteren, dat album. Minstens één keer.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
