De Californische groep Carpool Tunnel zal in de lage landen nog niet meteen veel belletjes doen rinkelen, ook al hebben ze sinds hun oprichting in 2017 toch al meer dan tien singles en een ep uitgebracht. Met Bloom laten zanger/gitarist Ben Koppenjan, drummer Daniel Stauffer, gitarist Bradley Kearsley en bassist Spencer Layne nu hun eerste langspeler op de wereld los. Van bij de hoes is al meteen duidelijk wat de groep te bieden heeft: een pastelkleurige foto van de band die poseert voor een oud busje in de woestijn, het retro letterwerk,… Alles op de hoes schreeuwt: ‘Wij maken fijne, zomerse retromuziek’. Die eerste indruk wordt bevestigd in de muziek, maar ondanks de fraaie vormgeving, slaan de knapen de strandbal muzikaal af en toe ook mis.
Spoiler: de beste nummers vinden we aan het begin van de plaat. Openen doet de groep zacht en degelijk op “Learning to Listen”. Zanger/gitarist Ben Koppenjan zingt solo met gitaar en wiegt ons met een rustig melodietje richting zijn strandfeest. ‘Forcing myself to speak to give you what you need’ zingt hij, en als we horen welke nummers hij aansluitend met zijn band op ons loslaat, dan weet hij inderdaad waar wij nood aan hebben: zonnige, pretentieloze surfpop. De hele plaat baadt immers in een plezierige zonnigheid. Het geluid van Zuid-Californië druipt van de plaat als roomijs uit een galette op een hete zomerdag.
De productie van het hele album klinkt zuiver, met veel ruimte tussen de instrumenten waardoor de nummers nooit druk overkomen. Wij horen doorheen de plaat echo’s van Best Coast en Beach Fossils, maar dan vrolijker en minder scherp. Tweede nummer “Impressions” klinkt zoals Two Door Cinema Club op vakantie aan de Amerikaanse westkust, met een hoekige riff, meezingbaar refrein en dansbare backbeat. “I’ll Be Your Friend” wordt ooit een livefavoriet waarop enthousiast gesprongen kan worden, net als op hoogtepunten “Dreaming Still” (wie wordt niet blij van die ‘ho’ en ‘hey’ doorheen de solo?) en “Flora”. Ook “Empty Faces”, dat met zijn mooie ‘ooh whoo hoo’ doet denken aan een slow op een eindejaarsbal uit de jaren vijftig, blijft in het hoofd hangen.
Maar daarmee hebben we de beste nummers wel gehad, zo is “Better Now” zeer middelmatig. Na “Empty Faces” is het ijsje zelfs definitief gesmolten en blijven we met enkele saaie galettekoekjes achter. Dat brengt de eindbalans op vier nummers die niet kunnen beklijven. Bijkomende kritiek is dat de meeste nummers braaf binnen de lijntjes kleuren: de distortionpedalen worden nooit volop ingestampt, de drums blijven al bij al beheerst en de bassen rollen vrolijk voorbij zonder de nummers open te scheuren. Koppenjan zingt de nummers ook vrij braaf en kindvriendelijk in, enkel in het punky “Forget My Name” wisselt hij een hoge kopstem af met enkele uithalen in het refrein. Verder klinkt zijn stem niet altijd even gevarieerd om een volledig album te blijven boeien.
Carpool Tunnel heeft met hun debuut Bloom zo een plezierig album afgeleverd met een handvol sterke nummers. Echt slecht wordt het nergens, maar het blijft ook niet helemaal spannend over de hele lijn. De kans is groot dat wij de komende zomer Bloom zullen opzetten als achtergrondplaatje voor onze bescheiden barbecues, maar de kans is nog groter dat we het album de zomer nadien alweer vergeten zullen zijn.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
