(c) Pull & Over Photographs
The gift that keeps on giving: de Belgische jazzscene. Vooraleer je het weet, is er in een oogwenk een nieuwe formatie opgestaan. Ditmaal presenteren wij je op een stijlvol dienblad het project rond veelgevraagd gitarist Artan Buleshkaj: Anemic Cinema. Een broeierige mix van modern klassiek, metal en (vrij) geïmproviseerde muziek. Buleshkaj laat zich in dit project omringen door drie van de meest avontuurlijke jonge muzikanten uit de Belgische jazz/impro-scene: Rob Banken (altsaxofoon, klarinet), Steven Delannoye (tenorsaxofoon, basklarinet) en Matthias de Waele (drums).
Debuutsingle “Solenoid Creatures” begint wat als een duistere metaltrack, krakende frequenties, wachtend op een rammende drum en schorschreeuwende grunt. Dit verwachtingspatroon lost de band niet in, want na welgeteld tien seconden rolt er een wall of basloze-sound uit onze luidsprekers. Basloos, zeg je? Een bewuste zet van de band om zichzelf zo uit te dagen om de andere instrumenten het fundament van een traditioneel basinstrument op zich te laten nemen. Op deze single is er van muzikale bloedarmoede (vertaling: anemic) helemaal geen sprake; fragmentarisch- en improgewijs horen we ruim vier minuten lang een stevige, volle brok freejazz. Kenmerkend in deze track is de vervaarlijke tweestrijd tussen de vettige, vuile gitaarsound en de kermende sax en klarinet. Een strijd die pittig lang standhoudt zonder aan intensiteit in te boeten.
Dag Artan, je speelt in tal van bands, ditmaal stap je als frontman de ‘jazzring’ in. Hoe voelt dat?
Dat voelt heel verfrissend. Ik ben ook met AC begonnen omdat ik al lang snakte naar terug de leider zijn van iets. Begrijp mij niet verkeerd, sideman zijn is heel fijn, en ik heb echt wel inspraak in veel van mijn groepen… voor H A S T bijvoorbeeld schrijf ik regelmatig ook stukken. Ik begon gewoon dat gevoel te missen van op eigen houtje verantwoordelijk te zijn voor een muzikaal eindproduct. Bij het schrijven voor dit project had ik ook echt wel Rob Banken, Steven Delannoye en Matthias de Waele in mijn achterhoofd als partners in crime (zo dankbaar dat ze het zagen zitten om mee te doen!). Dat zijn gasten met een zeer uitgesproken muzikale stem, maar die altijd de muziek boven het ego zetten en die heel goed de wensen van een componist kunnen interpreteren.
Ondanks de hoeveelheden energie dat dit alles vergt, ben ik echt wel blij dat ik deze stap heb genomen. Het blijft toch iets magisch, de cyclus van een muzikaal idee in je hoofd hebben tot het afgewerkt product (CD/Vinyl/…) in je handen houden, zeker als je de katalysator van heel dat proces bent.
We zien heel vaak dat Belgische/Gentse jazzartiesten elkaars projecten versterken. Is het een echte vriendengroep, of gebeurt dit eerder uit noodzaak?
Dat klopt inderdaad. Ik denk dat je het niet te zwart/wit mag zien. Mensen die muzikaal compatibel zijn, worden vaak tot mekaar aangetrokken vanuit deze gemeenschappelijke interesse en vragen elkaar bijgevolg ook vaak voor elkanders projecten. Het kan niet anders dan dat zich hier een vriendschapsband uit ontwikkelt. Ik ga ook niemand vragen voor mijn projecten waar ik echt niet mee overeenkom (zowel op persoonlijk als muzikaal vlak). De beste muziek maak je (vind ik) als je elkaar vertrouwt.
Welk verhaal willen jullie met Anemic Cinema vertellen?
AC is mijn audio-postkaartje, een amalgaam van wat mij muzikaal boeit, en dat spectrum is tegenwoordig echt breed. Ik kan op dezelfde dag opstaan met koralen van Bach, tijdens het middageten Wayne Shorter opleggen, op weg naar het lesgeven Kendrick Lamar blasten in de auto en op weg terug naar huis hetzelfde doen met Meshuggah. Ik wil dat mijn muziek deze contrasten reflecteert, en ik zie AC als de ideale core unit om dat te doen: een kwartet waar ik mijn muzikale ontwikkeling en invloeden mee kan documenteren.
Het is cliché en wordt in zoveel interviews gezegd, maar ik hou niet van restricties opgelegd door genres. Op onze ep gebruiken we de klankkleur van metal als springplank, met harmonische en improvisatorische invloeden uit moderne jazz. Ik vermoed dat deze invloeden er altijd zullen inzitten bij AC, maar ik sluit niet uit dat er bij toekomstige releases volledig andere klanken zullen insluipen en/of guest appearances. Verder wil ik dat de mensen kunnen horen dat wij op het puntje van onze stoel zitten terwijl we spelen, dat onze autopiloot af staat. Tenslotte geloof ik heel erg in balans en contrast. Zonder extreme drukte geen dromerig minimalisme, zonder conventionele “lelijkheid” geen klassieke “schoonheid”, zonder complexiteit geen eenvoud,…
Dilemma: Gent Jazz of Bozar/Flagey?
Wat een dilemma inderdaad! Ik ging in november ’20 voor de eerste keer in mijn leven in de Bozar spelen, maar dat is door een of ander virus afgelast. Puur voor die reden zou ik toch voor Bozar/Flagey kiezen, om daar toch eens gespeeld te hebben.
Geen traditioneel basinstrument: rebellie, experiment of statement?
Ik denk dat er nu wel genoeg basloze formaties zijn om niet meer van rebellie te kunnen spreken. In mijn ogen is het ontbreken van een basinstrument in het begin vooral een praktische overweging geweest. In AC gebruik ik namelijk een laag gestemde baritongitaar, deze neigt nogal vaak om in de weg van de bassist te zitten… zeker als je wat vrijere muziek speelt waarin de partijen niet noodzakelijk vastliggen. Zoals vaker het geval is in muziek leidde deze praktische/toevallige beslissing tot andere manieren van muziek concipiëren en uitvoeren. Het is eigenlijk wel grappig dat veel mensen instrumentarium toevoegen in hun queeste naar een frisse groepsklank, terwijl dingen weglaten een minstens even groot effect heeft in mijn ogen.
Anemic Cinema zal zijn eerste ep uitbrengen op 2 april 2021, op El Negocito Records. Voor deze ep werkten ze samen met Jonas Everaert (mix, dunk!studios), Karel de Backer (mastering) en Benoit Vangeel (artwork, vormgeving).
