De oude rotten in het vak van het Britse Tindersticks schrijven met Distractions intussen hun dertiende studio-album op de teller. De band liet ons iets meer dan een jaar geleden in de rode theaterstoelen van NTGent zwalpen tussen een zekere slordigheid en afgeliktheid waar de gemiddelde frisco een punt aan kan zuigen, maar gaf het publiek bovenal meeslepende muziek. Het was deel van hun tour na het in 2019 uitgebrachte No Treasure But Hope.
Ze profiteerden van de vrijgekomen lockdowntijd om aan hun nieuw album te werken. Zo kregen lang gekoesterde en live gespeelde covers eindelijk een plaats op de plaat. Het resulteert in drie van de zeven nummers die oorspronkelijk niet van hun eigen hand zijn, al herkennen we in de soulversie van “A Man Needs a Maid” van Neil Young niet meteen de klassieke versie vanop diens klassieker Harvest uit 1972. Frontman Stuart Staples krijgt met zijn baritonstem versterking van Gina Foster, die voor extra dynamiek zorgt. Ook “Lady with the baid” van Dory Previn en “You’ll have to scream louder” van Television Personalities kregen een Tindersticks-versie, maar missen ziel.
Van de vier eigen nummers blijft “Tue-moi” het best hangen. Het Frans van Staples is namelijk onvergetelijk. Als eerbetoon voor de aanslagen in concertzaal Bataclan in 2015 lult Staples als een Fransman die om 3 uur ’s nachts die ene whiskey teveel opheeft in een onzuiver, huig-r-ontbrekend Frans, terwijl hij niet meer uit zijn woorden geraakt. Het ontroert en bloedt tegelijk.
Opener “Man alone (can’t stop the fadin’)” hypnotiseert meteen met een draaiende baslijn en elektrodrum. Stuart Staples’ stem mantreert met ‘can’t stop the fadin’, wat overgaat in oeverloos autogetoeter, een knipoog naar de videoclip die het zicht vanop de achterbank van een Londense taxi toont. Het is hun langste nummer ooit, met een lengte van over de elf minuten. De oorspronkelijke versie was zes minuten lang, maar Staples had het gevoel dat het nummer niet afgerond was. Toch duurt het trancegevoel lang en kon hetzelfde verhaal bondiger ook tot zijn recht gekomen zijn; acht minuten was even prima geweest. Het is echter niet het enige langgerekte nummer op het album. Ook afsluiter “The bough bends” laat vogeltjes rustig fluiten tot Staples na negen minuten spoken word gepreveld te hebben, de vogels terug het woord geeft. ‘Distractions’ zegt Staples in ons oor. Ja, wij zijn inderdaad door veel afgeleid na het luisteren.
Tindersticks lijkt zoekend naar iets, maar de heilige graal is voorlopig nog niet in zicht. Distractions mist samenhang, magie met wat sparkle erbovenop en de floeren zetel-intimiteit waarmee Tindersticks geïdentificeerd wordt. De band kijkt alle richtingen uit en gooit zijn tripstick in het rond in de hoop niet tegen obstakels aan te botsen. Dit in het ijle zwevende overgangsalbum doet benieuwen of ze hun brede spreidstand de volgende keer kunnen omgooien naar een technisch volmaakte flikflak.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
Ik denk eerlijk gezegd dat jullie er een beetje naast zitten.
Al jaren lang fan, en dit is een bezwerende plaat, 1 van hun betere.
Verder grote fan van jullie site, smaken verschillen, maar ‘ Distractions’ van Tindersticks is een topplaat.